Pytanie: „Co to jest teologia reformowana?”
Odpowiedź: Najogólniej rzecz ujmując, teologia reformowana obejmuje każdy system wierzeń, który wywodzi się z reformacji protestanckiej z XVI wieku. Oczywiście, sami Reformatorzy wywodzili swoją doktrynę z Pisma Świętego, na co wskazuje ich credo „sola scriptura”, tak więc teologia reformowana nie jest „nowym” systemem przekonań, ale takim, który stara się kontynuować doktrynę apostolską.
Ogólnie rzecz biorąc, teologia reformowana utrzymuje autorytet Pisma Świętego, suwerenność Boga, zbawienie z łaski przez Chrystusa i konieczność ewangelizacji. Czasami nazywa się ją teologią przymierza, ponieważ kładzie nacisk na przymierze zawarte przez Boga z Adamem i nowe przymierze, które przyszło przez Jezusa Chrystusa (Łk 22,20).
Autorytet Pisma Świętego. Teologia reformowana naucza, że Biblia jest natchnionym i autorytatywnym Słowem Bożym, wystarczającym we wszystkich sprawach wiary i praktyki.
Władzy Boga. Teologia reformowana naucza, że Bóg panuje z absolutną kontrolą nad całym stworzeniem. Zaplanował On wszystkie wydarzenia i dlatego nigdy nie jest udaremniony przez okoliczności. Nie ogranicza to woli stworzenia, ani nie czyni Boga autorem grzechu
Zbawienie z łaski. Teologia reformowana naucza, że Bóg w swojej łasce i miłosierdziu postanowił odkupić ludzi dla siebie, uwalniając ich od grzechu i śmierci. Reformowana doktryna zbawienia jest powszechnie przedstawiana za pomocą akrostychu TULIP (znanego również jako pięć punktów kalwinizmu):
T – całkowita deprawacja. Człowiek jest całkowicie bezradny w swoim grzesznym stanie, znajduje się pod gniewem Bożym i w żaden sposób nie może podobać się Bogu. Całkowita deprawacja oznacza również, że człowiek nie będzie w naturalny sposób dążył do poznania Boga, dopóki Bóg łaskawie go do tego nie skłoni (Rdz 6,5; Jr 17,9; Rz 3,10-18).
U – bezwarunkowe wybranie. Bóg, od wieczności, postanowił zbawić wielką rzeszę grzeszników, których nikt nie jest w stanie zliczyć (Rz 8,29-30; 9,11; Ef 1,4-6,11-12).
L – ograniczone zadośćuczynienie. Nazywane również „szczególnym odkupieniem”. Chrystus wziął na siebie wyrok za grzech wybranych i w ten sposób zapłacił za ich życie swoją śmiercią. Innymi słowy, On nie tylko sprawił, że zbawienie stało się „możliwe”, On je rzeczywiście uzyskał dla tych, których wybrał (Mt 1,21; J 10,11; 17,9; Dz 20,28; Rz 8,32; Ef 5,25).
I – nieodparta łaska. W swoim upadłym stanie człowiek opiera się Bożej miłości, ale łaska Boża działająca w jego sercu sprawia, że pragnie on tego, czemu wcześniej się opierał. To znaczy, że łaska Boża nie zawiedzie w dokonaniu swego zbawczego dzieła w wybranych (J 6:37,44; 10:16).
P – wytrwałość świętych. Bóg chroni swoich świętych przed odpadnięciem; dlatego zbawienie jest wieczne (J 10,27-29; Rz 8,29-30; Ef 1,3-14).
Konieczność ewangelizacji. Teologia reformowana naucza, że chrześcijanie są na świecie po to, aby dokonywać zmian, w wymiarze duchowym poprzez ewangelizację, a w wymiarze społecznym poprzez święte życie i działalność humanitarną.
Inne cechy charakterystyczne teologii reformowanej to na ogół przestrzeganie dwóch sakramentów (chrztu i komunii), kasacjonistyczny pogląd na dary duchowe (dary nie są już udzielane Kościołowi) oraz niedyspensacyjny pogląd na Pismo Święte. Kościoły reformowane wysoko cenią pisma Jana Kalwina, Jana Knoxa, Ulricha Zwingli i Marcina Lutra. Wyznanie westminsterskie jest ucieleśnieniem teologii tradycji reformowanej. Współczesne kościoły tradycji reformowanej to prezbiterianie, kongregacjonaliści i niektórzy baptyści.
.