Pytanie: „Co to znaczy, że głębia woła do głębi (Psalm 42:7)?”
Odpowiedź: Psalmista lamentuje: „Głębia woła do głębi w ryku twoich wodospadów; wszystkie twoje fale i łamańce ogarnęły mnie” (Psalm 42:7). W typowo pięknej poezji, Psalm 42 wyraża wołanie z serca ludu Bożego w czasie ucisku. Co to dokładnie znaczy, że „głębia woła do głębi?”
Nieco wątpliwości budzi sceneria Psalmu 42. Wydaje się, że autor był poza Jerozolimą i nie mógł wrócić. Wspomina, że „zwykł chodzić do domu Bożego … z okrzykami radości” (werset 4), mówi tak, jakby był na wschód od rzeki Jordan (werset 6), i słyszy szyderstwa wroga (werset 10). Najprawdopodobniej sceneria jest następująca: synowie Kory – przywódcy kultu w przybytku, którym przypisuje się ten psalm – towarzyszyli królowi Dawidowi, gdy ten został wypędzony z Jerozolimy przez swego zbuntowanego syna Absaloma (2 Samuel 15). Gdy Dawid i wierni mu ludzie uciekali w obawie o swoje życie, ze smutkiem spoglądali na swój dom, Jerozolimę. Psalm 42 jest zapisem ich myśli w tym czasie wygnania.
W wersetach prowadzących do stwierdzenia, że „głębia woła do głębi”, autor pieśni mówi, że był spragniony obecności Boga jak jeleń pragnący strumieni wody (Ps 42, 1). Wygnańcy tęsknili za swoim Zbawicielem we łzach, podczas gdy ich wrogowie szydzili z nich. Odcięci od Jerozolimy, synowie Kory mogli tylko pamiętać, jak to było, aby wziąć udział w kulcie z okrzykami radości w uroczystych procesji. W tym wspomnieniu autor pieśni próbuje dodać sobie otuchy w Panu i pokładać nadzieję w Bogu. Śpiewak waha się między pewnością, że wkrótce będzie mógł chwalić Pana, jak to czynił w przeszłości, a rozpaczą nad swoim obecnym utrapieniem.
Język Psalmu 42 jest poetycki i metaforyczny. „Głębia woła do głębi przy szumie Twoich wodospadów; wszystkie Twoje fale i łuny przeszły nade mną” (Psalm 42:7, NKJV). Autor pieśni przedstawia swoje cierpienie w sposób obrazowy: to tak, jakby fale i falochrony przetaczały się nad nim. Kłopoty nabierały na sile, a jedna przytłaczająca fala przychodziła za drugą. Głębokie” próby, którym musiał stawić czoło, wciąż nadchodziły, jak fale – głębokie po głębokich.
Hebrajskie słowo przetłumaczone tutaj jako „głębokie” odnosi się do najgłębszych głębin morskich. Synowie Kory wygnani z Dawidem stracili grunt pod nogami i czuli się tak, jakby powracające fale problemów pogrążyły ich dusze w bezdennym oceanie smutku i rozpaczy. Prorok Jonasz użył podobnego języka, aby opisać swoje położenie po Bożej dyscyplinie w jego życiu: „Rzuciłeś mnie w głębiny, w samo serce mórz, a prądy zawirowały wokół mnie; wszystkie twoje fale i łamańce przetoczyły się przeze mnie” (Jonasza 2:3).
Jest jeszcze inna interpretacja słowa „głębiny” w Psalmie 42, a mianowicie, że autor pieśni wyraża fakt, iż jego dusza głęboko potrzebowała Boga. Psalmista woła ze swego miejsca głębokiej potrzeby o niezgłębioną wielkość Boga. Głęboka potrzeba domaga się głębokiego lekarstwa.
James Smith i Robert Lee pięknie rozwijają to znaczenie głębokich wezwań do głębi w swoim wielotomowym dziele Handfuls on Purpose for Christian Workers and Bible Students: „Głębia potrzeb człowieka przyzywa głębię Bożej pełni; a głębia Bożej pełni przyzywa głębię potrzeb człowieka. Pomiędzy naszą pustką a Jego wszechwystarczalnością jest wielka przepaść… . . Głębia wzywa do głębi. Głębokie miłosierdzie Boże potrzebuje naszej pustki, w którą mogłoby się wlać. . . . Nic nie może w pełni zaspokoić głębi naszych potrzeb, jak tylko głębia Jego wszechmocnej pełni” (William B. Eerdmans Publishing Company, 1971, tom 8, str. 11.)
Uderzamy się w znaczenie głębokiego wołania do głębi, kiedy rozpoznajemy, że ludzkie potrzeby są wielkie, ale bogactwo Boga jest większe. Nasza mądrość jest płytka, ale Jego wiedza i sądy są niezbadane (Rz 11, 33-34). Boże myśli są głębokie (Psalm 92:5). Jego miłość jest tak głęboka, jak Jego ogromne serce (Efezjan 3:18-19), jak udowodnił, kiedy dał swego jednorodzonego Syna, aby umarł za nas (Jana 3:16). Wysokość, szerokość i głębokość Bożych zasobów są bez miary. Z głębi swojej rozpaczy psalmista znalazł pomoc w głębi Bożej dobroci i mógł powiedzieć na zakończenie: „Dlaczego jestem zniechęcony? Dlaczego moje serce jest tak smutne? Pokładam moją nadzieję w Bogu! Będę Go znowu chwalił – mojego Zbawiciela i mojego Boga!” (Psalm 42:11, NLT).
.