Class II Railroads („Regionals”): Companies, Statistics, And History

Według Surface Transportation Board (STB) i American Short Line & Regional Railroad Association (ASLRRA) najnowsza, 2016 definicja klasy II, kolei „regionalnej”, to każda o rocznych przychodach operacyjnych większych niż 36,633 mln USD, ale mniejszych niż 457,913 mln USD.

Zrzeszenie Kolei Amerykańskich (AAR) definiuje je również jako przewoźników „liniowych” utrzymujących co najmniej 350 mil trasy. Podobnie jak w przypadku klasy I, klasyfikacja regionalna jest corocznie aktualizowana w celu uwzględnienia inflacji i innych czynników rynkowych (według ASLRRA za rok bazowy przyjęto 1991). W obecnym czasie w użyciu jest dwadzieścia jeden linii klasy II.

Systemy te obejmują systemy będące własnością niezależną (jak Iowa Interstate), podczas gdy inne są częścią dużych korporacji/agencji państwowych (takich jak Wisconsin & Southern firmy Watco, Buffalo & Pittsburgh firmy Genesee & Wyoming i Alaska Railroad). Co ciekawe, dzisiejsze linie regionalne różnią się znacznie od tych sprzed lat. Ze względu na ich dobrze utrzymane prawa drogi (spawana szyna i nieskazitelna podsypka), nowe lokomotywy i wysokiej jakości sprzęt są one czasami mylone jako Class I’s.

Para jednostek Rock Island Heritage firmy Iowa Interstate, ES44AC’s #513 i #516, prowadzi na wschód towarowe CBBI przez Silvis, Illinois 10 sierpnia 2017. Doug Kroll photo.

Jeśli lubisz oglądać i/lub fotografować pociągi, Klasa II (a zwłaszcza krótkie linie) tradycyjnie zapewniały inną perspektywę, ponieważ wykorzystują eklektyczną flotę mocy napędowej i działają w określonym regionie.

Dzisiaj, niektórzy miłośnicy kolei, szczególnie ci ze starszych pokoleń, stracili zainteresowanie tym hobby, ponieważ pociągi klasy I operują głównie w składach jednostkowych (węgiel, intermodalne, zboże, itp.) i wykorzystują napęd, który w dużej mierze wygląda tak samo. W miarę upływu czasu linie regionalne coraz bardziej przypominają swoje większe odpowiedniki, a takie linie jak Montana Rail Link, Iowa Interstate i Florida East Coast mogą się pochwalić nowymi lokomotywami.

In addition, others have traded their independent liveries for the orange and black of short-line/regional conglomerate Genesee & Wyoming. Raport Federal Railroad Administration (FRA) z października, 2014 r. zatytułowany „Summary Of Class II and Class III Railroad Capital Needs And Funding Sources” stwierdza, że regionalni obecnie obsługują 10 335 mil tras, przewożą siłę roboczą 5 507 pracowników i mogą pochwalić się całkowitymi rocznymi przychodami w wysokości 1,4 miliarda dolarów.

• Notable Regionals
• Canadian Lines
• Defunct Roads
• „Regional” And „Short Line” Railroad Statistics

Notable Regionals

Buffalo & Pittsburgh

Central Oregon & Pacific

Florida East Coast

Indiana Rail Road
Iowa Interstate

Montana Rail Link
New York, Susquehanna & Western

Paducah & Louisville

Pan Am Railways
Providence & Worcester

Reading & Northern

Wheeling & Lake Erie

Wisconsin & Southern

Klasyczny Montana Rail Link F45 przetacza się przez łuk przed ładunkiem w pobliżu wiejskiego Jens, Montana na 24 sierpnia 2005. Zdjęcie Drew Jacksich.

Canadian Lines

Ontario Northland Railway

Defunct Roads

Indiana Hi-Rail Corporation

Montreal, Maine & Atlantic Railway

An Appalachian & Ohio GP38-2 i jego ciąg pustych zasobników węgla czekają na jasny sygnał wzdłuż historycznego Baltimore & Ohio’s „West End” w Berryburg, West Virginia. Loyd Lowry photo.

Wielu przewoźników regionalnych powstało po wprowadzeniu ustawy Staggers Act z 1980 r.; ta federalna ustawa znacznie zderegulowała przemysł, pozwalając przewoźnikom klasy I na łatwiejsze pozbycie się niechcianych torów.

Niektóre sprzedaże były wystarczająco duże, aby natychmiast utworzyć Class II’s, takie jak Paducah & Louisville (utworzony w 1986 roku, nabył ex-Illinois Central linie w zachodnim Kentucky); „nowy” Wheeling & Lake Erie (W&LE); Central Maine & Quebec (utworzony w 2014 roku z konającego Montreal, Maine & Atlantic, system, który obsługiwał większość historycznego Bangor & Aroostook); Montana Rail Link (wykorzystujący ex-Northern Pacific trackage); Wisconsin & Southern (ta kolej była wspaniałą historią sukcesu ożywiającą ex-Milwaukee Road, Illinois Central, i Chicago & North Western gałęzie); i Reading & Northern (obsługujący byłe linie drugorzędne Pennsylvania, Reading, Lehigh Valley, i Central Railroad of New Jersey we wschodniej Pensylwanii).

Jednakże nie wszystkie są startupy; nazwy takie jak Florida East Coast, Providence & Worcester (obecnie własność G&W), i New York, Susquehanna & Western działają od ponad wieku.

Dwa Wheeling & Lake Erie GP35s, #2662 i #2679 w czerwono-pomarańczowym malowaniu, są zajęte w Rook Yard w Green Tree, Pennsylvania 9 kwietnia 2005 roku. Zdjęcie Wade Massie.

Zdarzały się również „upadłe flagi” klasy II, zwykle będące wynikiem przejęcia klasy I. Dwa godne uwagi były Wisconsin Central i Gateway Western.

To skłoniło Canadian National Railway do zakupu drogi, kończąc transakcję w 2001 roku. Gateway Western (GWWR) została utworzona w 1990 roku przy użyciu byłych linii Illinois Central Gulf, które kiedyś należały do Chicago & Alton. Tory łączyły Chicago, St. Louis i Kansas City. To był pierwotnie znany jako Chicago, Missouri & Western, uruchomiony w 1987 roku, choć problemy finansowe doprowadziły do jego upadku w ciągu kilku lat.

Para kontenerów prowadzących Florida East Coast ES44C4 w pobliżu St. Augustine na Florydzie 15 lutego 2015 roku. Warren Calloway photo.

GWWR odniósł sukces częściowo dzięki Santa Fe, który wykorzystał prawa trakcji, aby wysłać znaczący biznes do St. Louis. To trwało do Burlington Northern Santa Fe połączenia 1995 (Burlington Northern już obsługiwane dwie trasy do St Louis przez poprzedników St Louis-San Francisco Railway i Chicago, Burlington & Quincy), a nieruchomość została później nabyta przez Kansas City Southern w maju 1997 roku.

Duże linie kanadyjskie również odebrać trzy notables w ostatnich latach, w tym Elgin Joliet & Eastern; Dakota, Minnesota & Eastern; i Iowa, Chicago & Eastern. Pierwszy z nich był ważnym i historycznym Chicago linii pasa, podczas gdy te ostatnie były siostrzane drogi utworzone w latach 80-tych.

Szczególnie, DM&E i IC&E odebrały Chicago & North Western słynną „Alco Line” i wspierające oddziały, które obejmowały 826 mil od Winona, Minnesota do Rapid City, South Dakota. DM&E próbował stać się głównym graczem na rynku węgla Powder River Basin przed jego sprzedaży do Canadian Pacific w 2008 roku.

Wisconsin & Southern E9A #10-A prowadzi publiczną wycieczkę na zachód w pobliżu Woodman, Wisconsin 21 października 2000 roku. Doug Kroll photo.

Sukces krótkich linii/regionalnych w erze po 1980 roku był niekwestionowany, zachowując wiele korytarzy, które w przeciwnym razie zostałyby porzucone. To sprawiło, że analitycy i eksperci branżowi doszli do wniosku, że pozbycie się tak dużej ilości infrastruktury w latach 70. i 80. było poważną przesadą, pomimo kłopotów branży w tym czasie.

W swojej książce, „Rock Island Requiem”, autor Gregory Schneider dobitnie wskazuje, jak surowe przepisy federalne, sięgające początków XX wieku, w dużej mierze spowodowały problemy branży dekady później. Na przykład, główne linie, takie jak Milwaukee Road’s Pacific Coast Extension i Erie Lackawanna’s double-tracked, Chicago main line, stanowiłyby idealne korytarze dla usług intermodalnych w dzisiejszych czasach.

W dodatku, rządowy Consolidate Rail Corporation (Conrail) z 1976 roku okazał się sukcesem, ale pozostawił północny wschód z monopolistycznymi usługami kolejowymi. Conrail porzucił również tysiące mil trakcji uznanych za zbyteczne, choć nie każda linia była faktycznie nierentowna.

Reading & Northern SD40-2 #3053 prowadzi „Jeddo Job”, czekając na załadunek stłuczki w zakładzie Jeddo Highland Coal Company w pobliżu Ebervale w Pensylwanii 22 grudnia 2010 roku. Mike Thomas photo.

Były trzy godne uwagi straty pod okiem Conrail; wcześniej wspomniana główna linia EL, PRR’s high-speed, doubled-tracked „Panhandle Route” głównej linii (St Louis – Pittsburgh – Nowy Jork), i New York Central filii Canadian Southern Railway „CASO” między Buffalo i Detroit (przez południowe Ontario).

Według Freight Rail Works, finansowana przez AAR strona statystyczna obejmująca przemysł, krótkie linie i regionalne stanowią, „…31% przebiegu kolei towarowej w USA i 10% pracowników.” Obecnie istnieje ponad 550 systemów w służbie w całym kraju, obsługujących każdy stan oprócz Hawajów.

Powyżej przedstawiono wiele z dobrze znanych systemów klasy II, w tym nieistniejące już operacje, takie jak słynny system Indiana Hi-Rail (słynny użytkownik lokomotyw Alco). Wizyta w muzeum kolejnictwa jest zawsze ekscytującym doświadczeniem.

Jednakże nic tak naprawdę nie może się równać z oglądaniem kolei w jej najprawdziwszej formie; długiego ładunku z prędkością lub zwrotnicy utrzymującej porządek w tym, co wydaje się chaotycznym bałaganem. Aby dowiedzieć się więcej o kolejach klasy II, proszę kliknąć tutaj, aby odwiedzić American Short Line and Regional Railroad Association (ASLRRA).

1. Strona główna

’

2. Regionalne

.