Podwójne ciałko polarne jest hipotezowaną formą podwojenia w mejozie, gdzie jedno lub więcej ciałek polarnych nie rozpada się i zostaje zapłodnione przez plemniki.
Podwójne podwojenie wystąpiłoby w zasadzie, gdyby komórka jajowa i ciałko polarne zostały zapłodnione przez oddzielne plemniki. Jednak nawet jeśli dojdzie do zapłodnienia, dalszy rozwój zwykle nie nastąpi, ponieważ zygota powstała w wyniku połączenia plemnika i ciała polarnego nie będzie miała wystarczającej ilości cytoplazmy lub zmagazynowanych składników odżywczych, aby nakarmić rozwijający się zarodek.
Ciała polarne zostały po raz pierwszy odnotowane w 1824 roku przez Carusa u ślimaków, ale ich rola nie została wyjaśniona aż do prac Butschliego w 1875 roku, Giarda w 1876 roku i wreszcie Hertwiga w 1877 roku. Struktury te były często mylone z fragmentami jaja lub masami żółtkowymi, ale ostatecznie zostały nazwane ciałkami kierunkowymi (lub Richtungskorper), terminem oznaczającym miejsce, w którym rozpoczynają się podziały dojrzewania. Potoczne nazwy „polocyty” i „ciała polarne” pochodzą od ich polarnej pozycji w jaju. Ciałka polarne zostały scharakteryzowane na początku XX wieku przez O. Hertwiga, T. Boveriego i E.L. Marka jako niefunkcjonujące komórki jajowe, które uległy rozpadowi, ponieważ plemnik, z rzadkimi wyjątkami, nie mógł ich zapłodnić i zamiast tego chemicznie wywoływał ich rozpuszczenie.
Ciałka polarne służą do eliminacji jednej połowy diploidalnego zestawu chromosomów powstałego w wyniku podziału mejotycznego w jaju, pozostawiając za sobą komórkę haploidalną. Aby wytworzyć ciała polarne, komórka musi dzielić się asymetrycznie, co jest napędzane przez bruzdkowanie (tworzenie rowu) w pobliżu określonego punktu na błonie komórkowej. Obecność chromosomów indukuje powstawanie korowej czapeczki aktomiozyny, pierścieniowej struktury miozyny II i zestawu włókien wrzecionowatych, których rotacja sprzyja inwolucji na brzegu błony komórkowej i oddziela ciało polarne od oocytu.
Błędy mejotyczne mogą prowadzić do aneuploidii w ciałach polarnych, co w większości przypadków powoduje powstanie aneuploidalnej zygoty. Błędy mogą wystąpić podczas każdego z dwóch podziałów mejotycznych, które produkują każde ciało polarne, ale są bardziej wyraźne, jeśli występują podczas tworzenia pierwszego ciała polarnego, ponieważ tworzenie pierwszego ciała polarnego wpływa na chromosomalny makijaż drugiego. Na przykład, predywizja (oddzielenie chromatyd przed anafazą) w pierwszym ciele polarnym może spowodować powstanie aneuploidalnego ciała polarnego. Dlatego powstawanie pierwszego ciała polarnego jest szczególnie ważnym czynnikiem w tworzeniu zdrowej zygoty.
Jednakże, chromosomalnie nieprawidłowe ciała polarne nie gwarantują, że wywołają rozwój nieprawidłowej zygoty. Euploidalna zygota może zostać wyprodukowana, jeśli aneuploidia jest obustronna: jedno ciało polarne ma dodatkowy chromosom, a w drugim brakuje tego samego chromosomu (patrz również disomia uniparentalna). Jeśli dodatkowy chromosom zostanie wchłonięty przez ciałko polarne, zamiast przedostać się do oocytu, można uniknąć trisomii. Nie jest jasne, czy jest to przypadek, czy też w jakiś sposób wpływa na to mikrośrodowisko. W co najmniej jednym przypadku, ta euploidalna zygota została prześledzona przez rozwój do narodzin jako zdrowe dziecko z normalną liczbą chromosomów.