Charles VI (panował 1380-1422) był niepełnoletni, gdy zastąpił swego ojca. Jego wujowie, z których każdy posiadał ambicje i zasoby do prowadzenia niezależnej polityki, przejęli kontrolę nad rządem. Ludwik II, duc d’Anjou, wkrótce odsunął się od wpływów, starając się o tron Neapolu; Jean, duc de Berry, otrzymał porucznikat Langwedocji, do tego czasu praktycznie apanaż; i to książę burgundzki Filip II (Śmiały) wyznaczył politykę młodego króla. Narzucił on królowi swoją własną sprawę w polityce wobec Flandrii (której władca, hrabia Ludwik II, był teściem Filipa). Powstanie robotników w Gandawie, które rozprzestrzeniło się na inne miasta, zostało stłumione przez siły królewskie, które odniosły miażdżące zwycięstwo pod Roosebeke w 1382 roku. Młody król powrócił w triumfie, by rozprawić się z niespokojną ludnością Paryża, Rouen i Langwedocji. Prowizorium kupców zostało zlikwidowane w Paryżu, dzięki czemu gmina znalazła się pod bezpośrednią kontrolą królewską.
W 1388 r. Karol VI przejął pełnię władzy. Odwołał wygnanych doradców swego ojca, Marmousetów, którzy podjęli się zreformowania administracji królewskiej zgodnie z praktyką Karola V. Ale kraj znów był znużony podatkami. Roczne podatki Karola V zostały przerwane w 1380 r., ale potem przywrócono je ponownie – co przyczyniło się do wspomnianych już niepokojów w miastach – i rozpraszano je bezczelnie na królewskie i książęce ekstrawagancje. W 1392 r. król stracił przytomność, co było szokującym wydarzeniem, które wzbudziło powszechną troskę o koronę. Jego powtarzające się napady szaleństwa były jednak na rękę jego wujom. Filip Śmiały ponownie zdominował radę. Na szczęście dla Francji, Anglia była niezdolna do wznowienia wojny. Książę Burgundii planował inwazję na Anglię w 1386 r., ale po wielkich przygotowaniach we Flandrii nie doszła ona do skutku. Po serii rozejmów, począwszy od 1388 r., nastąpiło pojednanie między Ryszardem II i Karolem VI w 1396 r., kiedy to rozejm został przedłużony na 28 lat. Tymczasem francuscy szlachcice ożywili krucjatę, wyobrażając sobie zjednoczony Zachód podążający ich śladem; klęska Jana Nieustraszonego pod Nikopolis w 1396 r. była najsłynniejszym z kilku przedsięwzięć. Aby przywrócić jedność w Kościele, mistrzowie Uniwersytetu Paryskiego zaczęli energicznie zabierać głos; teoria soborowa (według której Kościół miał być rządzony przez sobór ekumeniczny), która w końcu przeważyła i zakończyła schizmę, wiele im zawdzięcza.
Gdy w XV wieku odnowiono konflikt z Anglią, okoliczności uległy zmianie. Henryk IV angielski był zaangażowany w odzyskanie angielskich praw we Francji; ponadto w wojnie domowej między Ludwikiem I, diukiem Orleanu, a Janem Nieustraszonym (diukiem Burgundii od 1404 r.) o kontrolę nad królem obie strony szukały angielskiego wsparcia. A kiedy Jan zaaranżował zabójstwo Orleana w Paryżu (23 listopada 1407 r.), powszechne przerażenie spotęgowało konflikt. Jan wykorzystał sytuację, naciskając na reformy; sprawę jego rywala podjął Bernard VII z Armagnac, którego córka poślubiła syna Orleana. Ale sojusz Jana z burzliwymi Paryżanami nie był bardziej pewny niż temperament najzagorzalszych mieszczan; główne rozporządzenie o reformie administracyjnej (1413) upadło w czasie zamieszek rzeźników, a w następstwie reakcji frakcja Armagnaca odzyskała kontrolę nad Paryżem. Niebezpieczną reakcją Jana było zachęcanie nowego króla Anglii, Henryka V, do ubiegania się o tron francuski dla siebie. Inwazja Henryka V w 1415 r., przypominająca kampanię zakończoną pod Crécy, miała ten sam rezultat – pod Agincourt Francuzi ponieśli kolejną poważną klęskę, po której, co charakterystyczne, Anglicy wycofali się – ale wojna domowa we Francji umożliwiła Henrykowi V wykorzystanie swojej siły, czego nie był w stanie zrobić Edward III. W 1418 r. Burgundczycy odzyskali kontrolę nad Paryżem, a delfin Karol udał się na długie wygnanie w Armagnac. Bezgraniczna dwulicowość Jana doprowadziła do tego, że w 1419 r. spotkał się z delfinem i zaproponował zdradę Anglików, ale został zamordowany przez zwolenników delfina. Jego następca, Filip III (Dobry), odnowił sojusz z Henrykiem V. Na mocy traktatu z Troyes (1420) obłąkany Karol VI został nakłoniony do odrzucenia prawa do sukcesji po delfinie na rzecz Henryka V, który poślubił córkę Karola VI. Starożytne marzenie o unii dynastycznej między Francją a Anglią wydawało się być zrealizowane; a kiedy Henryk i Karol zmarli w odstępie kilku tygodni od siebie w 1422 r., niemowlę Henryk VI zostało królem w obu krajach.