Charles Townshend, (ur. 27 sierpnia 1725 – zm. 4 września 1767, Londyn, Anglia), brytyjski kanclerz skarbu, którego środki opodatkowania kolonii brytyjsko-amerykańskich zintensyfikowały działania wojenne, które ostatecznie doprowadziły do rewolucji amerykańskiej.
Drugi syn trzeciego wicehrabiego Townshend, kształcił się w Cambridge i Leyden. W 1747 roku został wybrany do Parlamentu. Jako członek Rady Handlu od 1749 do 1754, wykazywał zainteresowanie zwiększeniem brytyjskich uprawnień podatkowych i kontroli nad koloniami. W latach 1754 i 1755 zasiadał w Radzie Admiralicji. Był sekretarzem wojennym w latach 1761-62 i paymasterem generalnym od maja 1765 do lipca 1766, kiedy to został kanclerzem skarbu (chancellor of the Exchequer) w ministerstwie Williama Pitta Starszego. Wkrótce Pitt ciężko zachorował, a Townshend przejął skuteczną kontrolę nad administracją.
Townshend okazał się finansowo błyskotliwy i zdeterminowany, ale pozbawiony zdrowego osądu politycznego. Był znany jako orator, którego przemówienia w Izbie Gmin zostały zapamiętane jako dowcipne i lekkomyślne, zwłaszcza „Mowa szampańska” z 8 maja 1767 roku. W swoim ostatnim oficjalnym akcie przed śmiercią doprowadził do uchwalenia (czerwiec-lipiec 1767) czterech rezolucji, które stały się znane jako Akty Townshenda, zagrażające amerykańskim tradycjom samorządności kolonialnej i nakładające cła na szereg artykułów niezbędnych dla kolonii. Postanowienie, że dochody z ceł będą przeznaczane na wynagrodzenia dla urzędników, wywołało niepokój wśród kolonistów, ponieważ zmniejszało zależność tych urzędników od zgromadzeń kolonialnych. Townshend szacował, że ustawy przyniosą brytyjskiemu skarbowi państwa nieznaczną sumę 40 000 funtów. Bystrzejsi obserwatorzy prawidłowo przepowiedzieli, że doprowadzą one do utraty kolonii.