Do jednoczesnego stosowania buspironu z innymi lekami działającymi na OUN należy podchodzić z ostrożnością.
Wpływ innych leków na buspiron
Stosowanie niezalecane:
Inhibitory MAO: Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO (fenelzyna i tranylcypromina) może powodować wzrost ciśnienia tętniczego krwi. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania inhibitorów MAO i buspironu (patrz punkt 4.4).
Erytromycyna: Jednoczesne podawanie buspironu (10 mg w dawce pojedynczej) i erytromycyny (1,5 g raz na dobę przez cztery dni) u zdrowych ochotników zwiększało stężenie buspironu w osoczu (Cmax zwiększało się 5-krotnie, a AUC 6-krotnie). Jeśli buspiron i erytromycyna mają być stosowane w skojarzeniu, zaleca się stosowanie małej dawki buspironu (np. 2,5 mg dwa razy na dobę). Późniejsze dostosowanie dawki któregokolwiek z leków powinno być oparte na odpowiedzi klinicznej.
Itrakonazol: Jednoczesne podawanie buspironu (10 mg w dawce pojedynczej) i itrakonazolu (200 mg raz na dobę przez cztery dni) u zdrowych ochotników powodowało zwiększenie stężenia buspironu w osoczu (Cmax zwiększone 13-krotnie, a AUC 19-krotnie). Jeśli buspiron i itrakonazol mają być stosowane w skojarzeniu, zaleca się stosowanie małej dawki buspironu (np. 2,5 mg raz na dobę). Późniejsze dostosowanie dawki któregokolwiek z leków powinno być oparte na odpowiedzi klinicznej.
Powiązania ze środkami ostrożności dotyczącymi stosowania:
Diltiazem: Jednoczesne podawanie buspironu (10 mg w dawce pojedynczej) i diltiazemu (60 mg trzy razy na dobę) u zdrowych ochotników powodowało zwiększenie stężenia buspironu w osoczu (Cmax zwiększone 5,3-krotnie, a AUC 4-krotnie). Nasilenie działania i zwiększenie toksyczności buspironu może być możliwe, gdy buspiron jest podawany z diltiazemem. Późniejsze dostosowanie dawki któregokolwiek z tych leków powinno być oparte na odpowiedzi klinicznej.
Werapamil: Jednoczesne podawanie buspironu (10 mg w dawce pojedynczej) i werapamilu (80 mg trzy razy na dobę) u zdrowych ochotników powodowało zwiększenie stężenia buspironu w osoczu (Cmax i AUC zwiększone 3,4-krotnie). Nasilenie działania i zwiększenie toksyczności buspironu może być możliwe, gdy buspiron jest podawany z werapamilem. Późniejsze dostosowanie dawki któregokolwiek z leków powinno być oparte na odpowiedzi klinicznej.
Rifampicyna: Ryfampicyna indukuje metabolizm buspironu za pośrednictwem CYP3A4. Dlatego jednoczesne podawanie buspironu (30 mg jako dawki pojedynczej) i ryfampicyny (600 mg raz na dobę przez 5 dni) u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie stężenia buspironu w osoczu (Cmax zmniejszone o 84% i AUC zmniejszone o 90%) oraz działania farmakodynamicznego buspironu.
– Leki przeciwdepresyjne – zgłaszano występowanie podwyższonego ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów otrzymujących buspiron i inhibitory monoaminooksydazy (fenelzyna i tranylcypromina). Buspironu nie należy stosować jednocześnie z MAOI. U zdrowych ochotników nie obserwowano interakcji z trójpierścieniowym lekiem przeciwdepresyjnym amitryptyliną.
– Baklofen, lofeksydyna, nabilon, leki przeciwhistaminowe mogą nasilać działanie uspokajające.
Powiązania, które należy wziąć pod uwagę:
SSRI: Połączenie buspironu i selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) badano w wielu badaniach klinicznych u ponad 300 000 pacjentów. Chociaż nie obserwowano ciężkich działań toksycznych, występowały rzadkie przypadki drgawek u pacjentów przyjmujących jednocześnie SSRI i buspiron.
Odrębne przypadki drgawek u pacjentów stosujących terapię skojarzoną buspironem i SSRI były zgłaszane podczas regularnego stosowania klinicznego.
Buspiron należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z lekami serotoninergicznymi (w tym MAOI, L-tryptofanem, tryptanami, tramadolem, linezolidem, SSRI, litem i dziurawcem zwyczajnym), ponieważ istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu zespołu serotoninowego u pacjentów leczonych jednocześnie SSRI. W przypadku podejrzenia tego stanu, należy natychmiast przerwać leczenie buspironem i rozpocząć wspomagające leczenie objawowe.
Wiązanie z białkami: W warunkach in vitro buspiron może wypierać mniej silnie związane z białkami leki, takie jak digoksyna. Kliniczne znaczenie tej właściwości nie jest znane.
Nefazodon: Jednoczesne podawanie zdrowym ochotnikom buspironu (2,5 lub 5 mg dwa razy na dobę) i nefazodonu (250 mg dwa razy na dobę) powodowało znaczne zwiększenie stężenia buspironu w osoczu (zwiększenie do 20-krotne Cmax i do 50-krotne AUC) oraz statystycznie istotne zmniejszenie (o około 50%) stężenia metabolitu buspironu, 1-pirymidynylopiperazyny, w osoczu. Po podaniu buspironu w dawce 5 mg dwa razy na dobę obserwowano niewielkie zwiększenie AUC dla nefazodonu (23%) i jego metabolitów hydroksynefazodonu (HO-NEF) (17%) oraz mCPP (9%). Nieznaczne zwiększenie Cmax obserwowano dla nefazodonu (8%) i jego metabolitu HO-NEF (11%).
Profil działań niepożądanych u osób otrzymujących buspiron w dawce 2,5 mg dwa razy na dobę i nefazodon w dawce 250 mg dwa razy na dobę był podobny do profilu działań niepożądanych u osób otrzymujących każdy z tych leków osobno. U pacjentów otrzymujących buspiron w dawce 5 mg dwa razy na dobę i nefazodon w dawce 250 mg dwa razy na dobę wystąpiły działania niepożądane, takie jak światłowstręt, osłabienie, zawroty głowy i senność. Zaleca się zmniejszenie dawki buspironu podczas podawania z nefazodonem. Późniejsze dostosowanie dawki któregokolwiek z leków powinno być oparte na odpowiedzi klinicznej.
Sok grejpfrutowy: Jednoczesne podawanie buspironu w dawce 10 mg i soku grejpfrutowego (podwójna moc 200 ml przez 2 dni) u zdrowych ochotników powodowało zwiększenie stężenia buspironu w osoczu (Cmax zwiększone 4,3-krotnie, a AUC 9,2-krotnie).
Inne inhibitory i induktory CYP3A4: Badania in vitro wykazały, że buspiron jest metabolizowany przez cytochrom P450 3A4 (CYP3A4). W przypadku podawania z silnym inhibitorem CYP3A4, należy zachować ostrożność stosując małą dawkę buspironu, taką jak 2,5 mg dwa razy na dobę. W przypadku stosowania w skojarzeniu z silnym induktorem CYP3A4, np. fenobarbitalem, fenytoiną, karbamazepiną, zielem dziurawca, może być konieczne dostosowanie dawki buspironu w celu utrzymania działania anksjolitycznego buspironu.
Fluwoksamina: W krótkotrwałym leczeniu fluwoksaminą i buspironem obserwuje się podwojenie stężenia buspironu w osoczu w porównaniu z monoterapią buspironem.
Trazodon: Jednoczesne podawanie trazodonu powodowało u niektórych pacjentów 3-6-krotne zwiększenie aktywności ALT.
Cymetydyna: Jednoczesne stosowanie buspironu i cymetydyny wykazało niewielkie zwiększenie stężenia metabolitu buspironu 1-(2-pirymidynylo)-piperazyny. Ze względu na duże wiązanie buspironu z białkami (około 95%) zaleca się ostrożność w przypadku jednoczesnego podawania leków o dużym wiązaniu z białkami.
W badaniach in vitro wykazano, że warfaryna, digoksyna, fenytoina lub propranolol nie są wypierane z białek osocza przez buspiron.
Baklofen, lofexidyna, nabilon, leki przeciwhistaminowe mogą nasilać wszelkie działanie uspokajające.
Wpływ buspironu na inne leki
Diazepam: Po dodaniu buspironu do schematu dawkowania diazepamu nie zaobserwowano istotnych statystycznie różnic w parametrach farmakokinetycznych w stanie stacjonarnym (Cmax, AUC i Cmin) dla diazepamu, ale zaobserwowano zwiększenie o około 15% dla nordiazepamu oraz zaobserwowano niewielkie niepożądane działania kliniczne (zawroty głowy, ból głowy i nudności).
Haloperidol: Jednoczesne podawanie haloperydolu i buspironu może zwiększać stężenie haloperydolu w surowicy.
Digoksyna: U ludzi, około 95% buspironu jest związane z białkami osocza. W warunkach in vitro buspiron nie wypiera ściśle związanych leków (tj. warfaryny) z białek surowicy. Jednakże, in vitro buspiron może wypierać mniej silnie związane z białkami leki, takie jak digoksyna. Znaczenie kliniczne tej właściwości nie jest znane.
Istnieją doniesienia o wydłużeniu czasu protrombinowego po dodaniu buspironu do schematu leczenia zawierającego warfarynę.
.