Allelopatia roślin jest wokół nas, ale wiele osób nigdy nawet nie słyszało o tym interesującym zjawisku. Allelopatia może mieć negatywne skutki w ogrodzie, powodując ograniczenie kiełkowania nasion i wzrostu roślin. Z drugiej strony, rośliny allelopatyczne mogą być również uważane za własny środek chwastobójczy Matki Natury.
Co to jest allelopatia?
Allelopatia jest zjawiskiem biologicznym, w którym jedna roślina hamuje wzrost innej. W jaki sposób? Poprzez uwalnianie allelochemikaliów, niektóre rośliny mogą w znacznym stopniu wpływać na wzrost innych roślin w dobry lub zły sposób poprzez wypłukiwanie, rozkład itp. W istocie, allelopatia roślin jest używana jako środek przetrwania w przyrodzie, zmniejszając konkurencję ze strony roślin w pobliżu.
Allelopatia roślin
Różne części roślin mogą mieć te właściwości allelopatyczne, od liści i kwiatów do korzeni, kory, gleby i ściółki. Większość wszystkich roślin allelopatycznych przechowuje swoje ochronne substancje chemiczne w liściach, szczególnie w okresie jesiennym. Gdy liście opadają na ziemię i rozkładają się, toksyny te mogą oddziaływać na pobliskie rośliny. Niektóre rośliny uwalniają również toksyny przez korzenie, które są następnie wchłaniane przez inne rośliny i drzewa.
Wspólne rośliny o właściwościach allelopatycznych mogą być widoczne i obejmują:
- Wawrzyn angielski (Prunus laurocerasus)
- Mniszek lekarski (Arctostaphylos uva-.ursi)
- Sumak (Rhus)
- Rododendron
- Czarny bez (Sambucus)
- Forsycja
- Nawłoć (Solidago)
- Niektóre rodzaje paproci
- Bylina Żyto
- Kostrzewa biała
- Kentucky bluegrass
- Gorczyca sarepska
Drzewa allelopatyczne
Drzewa są doskonałym przykładem allelopatii u roślin. Na przykład, wiele drzew używa allelopatii, aby chronić swoją przestrzeń, używając swoich korzeni, aby wyciągnąć więcej wody z gleby, aby inne rośliny nie mogły się rozwijać. Niektóre wykorzystują swoje allelozwiązki do hamowania kiełkowania lub utrudniania rozwoju pobliskich roślin. Większość drzew allelopatycznych uwalnia te substancje chemiczne poprzez swoje liście, które są toksyczne po wchłonięciu przez inne rośliny.
Orzech czarny jest tego najlepszym przykładem. Oprócz liści, drzewa orzecha czarnego przechowują właściwości allelopatyczne w swoich pąkach, łupinach orzechów i korzeniach. Substancja chemiczna odpowiedzialna za jego toksyczność, zwana Juglone, pozostaje w glebie wokół drzewa i jest najsilniejsza na linii kroplowej, chociaż korzenie mogą rozprzestrzeniać się daleko poza nią. Rośliny najbardziej podatne na toksyczność orzecha czarnego to rośliny psiankowate (pomidory, papryka, bakłażany, ziemniaki), azalie, sosny i brzozy.
Inne drzewa, o których wiadomo, że wykazują skłonności allelopatyczne to klon, sosna i eukaliptus.
.