Adolphe Sax, pseudonim Antoine-Joseph Sax, (ur. 6 listopada 1814 r. w Dinant, Belgia – zm. 7 lutego 1894 r. w Paryżu, Francja), belgijsko-francuski twórca instrumentów muzycznych i wynalazca saksofonu.
Sax był synem Charlesa Josepha Saxa (1791-1865), wytwórcy instrumentów dętych i blaszanych, a także fortepianów, harf i gitar. Adolphe studiował grę na flecie i klarnecie w Konserwatorium w Brukseli, a w 1842 r. wyjechał do Paryża. Tam wystawił saksofon, instrument jednostrunowy wykonany z metalu, o stożkowym otworze, nadmuchiwany w oktawie, który powstał w wyniku jego starań o poprawę brzmienia klarnetu basowego. Instrument został opatentowany w 1846 roku. Wraz z ojcem stworzył saxhorn (opatentowany w 1845 r.), będący rozwinięciem hejnału; saxo-trombę, dającą ton pomiędzy hejnałem a trąbką; oraz sekstubę. Sax odkrył, że to proporcje podane do kolumny powietrza wibrującego w sonorous rury, i te same, które określają timbre produkowane.
W 1857 Sax został mianowany instruktorem saksofonu w Konserwatorium Paryskim. Później udoskonalił kilka instrumentów i wynalazł inne, nie tworząc jednak podstaw do ich komercyjnego wykorzystania. Wiele z jego instrumentów zostało przyjętych do francuskich orkiestr wojskowych, a przez 10 lat Sax był uwikłany w procesy sądowe z konkurencyjnymi producentami instrumentów, dążącymi do unieważnienia jego patentów. W 80. roku życia żył w skrajnym ubóstwie; Emmanuel Chabrier, Jules Massenet i Camille Saint-Saëns byli zmuszeni prosić ministra sztuk pięknych o pomoc.