100 „Must Know” Jazz Tunes

Peter Spitzer

Przez wiele lat uczenia studentów jazzu (i profesjonalnego grania), wyrobiłem sobie pewne zdanie na temat repertuaru „must-know”. Oto moja próba wybrania 100 najważniejszych standardów dla aspirującego improwizatora jazzowego, których powinien się nauczyć. Obejmują one zarówno utwory typu broadwayowskiego, jak i utwory napisane przez jazzmanów jako wehikuły improwizacji. Są one zorganizowane w grupy „Top 50” i „Next 50”. Po każdym tytule jest źródło, które uważam za najbardziej przydatne i/lub dokładne.

Sugerowane źródła

RB1, RB2 = Old Real Books; HL1, HL2, HL3, HL4 = Hal Leonard „6th Edition” Real Books; NRB1, NRB2, NRB3 = New Real Books (Sher Music); POC = Pocket Changes (stary Aebersold jeden, nie nowszy komercyjny); CP = Charlie Parker Omnibook; SRB = Standards Real Book (Sher Music); TM = Thelonious Monk Fake Book; COLO = Colorado Cookbook; LTR = Posłuchaj nagrania, i sprawdź czego może brakować na wykresie.

Top 50 Must-Know Tunes

The Next 50 Must-Know Jazz Tunes

Komentarze do listy „Must-Know”

„Must”:

Jakie więc były kryteria przy wyborze tych melodii? W jakim celu „trzeba” je znać? Na jam z hard-core boppers, czy na niezobowiązujący koncert w domu spokojnej starości? Próbowałem

1. rozważyć różne sytuacje koncertowe i jamowe, i dokonać pewnych „praktycznych” wyborów.
2. Głównie jednak zdecydowałem się skorzystać z prerogatywy mojego nauczyciela. To znaczy, biorąc pod uwagę moje osobiste doświadczenie, jaka jest podstawowa wiedza, którą powinna posiadać następna generacja muzyków jazzowych?
3. Kolejnym celem było zawarcie utworów, które są na tyle łatwe, że uczeń może przenieść swoją improwizację na wyższy poziom, bez zaprzątania sobie głowy zapamiętywaniem i radzeniem sobie ze skomplikowanymi zmianami.
4. Innym kryterium było: Czy większość jazzowych profesjonalistów i nauczycieli zgodziłaby się z tymi wyborami?

Ta lista próbuje wziąć pod uwagę wszystkie powyższe.

„Know”:

Co to znaczy? Powiedzmy, że są cztery etapy „znajomości” melodii.

Po pierwsze, powinieneś być zaznajomiony z co najmniej jedną lub dwiema nagranymi wersjami, i być w stanie zagrać głowę i przyzwoitą solówkę czytając z lead sheet.

Po drugie, powinieneś być w stanie pozbyć się drukowanej nuty, i przejść przez melodię ze słuchu i/lub z pamięci („winging it”). Gracze sekcji rytmicznej muszą znać zmiany, ale mogą podrobić głowę. Gracze waltorni muszą znać głowę, ale mogą fałszować zmiany.

Po trzecie, każdy powinien znać głowę i zmiany akordów dokładnie (używając jednej rozsądnie dobrze przyjętej wersji jako odniesienia), bez czytania.

O różnych wersjach:

Nie znajdziesz porozumienia w sprawie „ostatecznego” źródła dla wielu, lub większości z tych melodii. Oryginalne bootleg Real Books miał mnóstwo błędów, jak również niektóre „poprawne”, ale idiosynkratyczne wersje. The „Sixth Edition” (Hal Leonard) Real Books kontynuują wspaniałą tradycję niedoskonałych podróbek. The New Real Books (Sher Publishing) są lepsze, ale też nie doskonałe. Istnieje wiele innych dostępnych podróbek, zarówno legalnych jak i nielegalnych. Wszystkie fałszywe książki, a nawet „oryginalne” nuty, są podejrzane. Będziesz musiał dokonać wyboru dla każdej melodii, i iść z nim. Ponownie – powinieneś zbadać każdą melodię najlepiej jak potrafisz, porównując różne nagrane jak i drukowane wersje, a następnie zdecydować jak chcesz się jej nauczyć.

Tak, wszyscy powinniśmy się uczyć melodii poprzez przepisywanie lub kopiowanie nagrań ze słuchu – uczymy się o wiele więcej w ten sposób – ale nie zawsze jest to praktyczne, i dlatego mamy fałszywe książki.

O standaryzacji standardów:

Kiedy pierwsza (bootlegowa) „Real Book” ukazała się na początku lat 70-tych, muzycy powitali ją jako wielki postęp w stosunku do wcześniejszych fake booków: przyjazny jazzowi dobór melodii, czytelny kaligraf, względnie poprawne zmiany. W ciągu następnych kilku lat została uzupełniona o edycje Bb i Eb, oraz o „Old RB” tom 2 i 3. Książki te stały się standardem w świecie codziennego muzyka jazzowego; te wersje melodii, na dobre i na złe, stały się powszechnie akceptowane. Od tego czasu, wiele innych źródeł stało się dostępnych. Podczas gdy więcej i lepsza informacja jest zawsze dobrą rzeczą, może to skutkować brakiem porozumienia między muzykami co do poprawnych zmian, melodii, a nawet tonacji danej melodii. Życie jest teraz bardziej skomplikowane niż w czasach wczesnego RB. Po prostu musimy sobie z tym radzić. Na dzień dzisiejszy, stare wersje RB są nadal ogólnie akceptowane, z wyjątkiem list przebojów z największymi błędami (np. Desafinado, Four, Blue Train).

A propos zapamiętywania:

Możesz zapytać, „Dlaczego powinienem? Nie jestem profesjonalistą i nikt inny tego ode mnie nie oczekuje.”

Chodzi o odłożenie fałszywej książki i słuchanie. To jest warte tego wysiłku. To otworzy twoje uszy i będziesz grał bardziej muzykalnie.

Granie z pamięci/ze słuchu może być niewygodne na początku, jeśli spędziłeś wiele lat z muzyką przed twoją twarzą – ale jak ze wszystkim innym, im więcej to robisz, tym lepszy się stajesz.

O interpretacji melodii:

Główki standardów są często pisane w prostych wartościach nutowych (ćwierćnuta, półnuta, całość), ale zazwyczaj nie są faktycznie grane w ten sposób, i muszą być jazzowane (interpretowane). Utrudnia to grę z więcej niż jedną osobą na danej melodii, chyba że znacie wzajemnie swoje preferencje. Niektóre głowy są już „zaaranżowane” dla Ciebie, i mogą być grane unisono, np. Have You Met Miss Jones (jak przedstawione w HL1 i RB1), i większość utworów bopowych.

A propos sugerowanych źródeł:

Starałem się dać pierwszeństwo legalnym książkom takim jak NRB i HL (kup je!), ale nie zawsze było to możliwe. Jeśli pominąłem NRB lub HL jako źródło dla niektórych melodii, był ku temu powód. Wszystkie sugerowane źródła są legalne z wyjątkiem RB1, RB2, i Colorado Cookbook.

Nie wymienione tutaj, ale często wartościowe, są wersje w książeczkach, które przychodzą z Aebersold play-alongs.

Jeśli więcej niż jedno źródło jest wymienione dla melodii, to wszystkie są dopuszczalne – ale niekoniecznie zgodne.

Jeśli badasz zmiany, sprawdź „Vanilla Book” Ralpha Patta na ralphpatt.com. Changes are not always what I’d use, but it’s an interesting take on what constitutes a „basic” version.

Ten Easy (non-blues) Tunes to Memorize:

Here’s a good place to start, maybe even in this order.

• Blue Bossa
• Autumn Leaves
• Take the A Train
• So What
• All of Me
• Cantaloupe Island
• Lady Bird
• Solar
• Tune Up
• Black Orpheus

Eight Easy Blues Tunes to Memorize:

Może nawet w tej kolejności.

• C Jam Blues (v)
• Now’s the Time (v)
• Blue Monk (v)
• Freddie Freeloader
• Tenor Madness (v)
• All Blues
• Billie’s Bounce (v)
• Mr. P. C.