Święty Jan, syn Zebedeusza i brat świętego Jakuba Większego, został powołany na Apostoła przez naszego Pana w pierwszym roku Jego publicznej posługi. Stał się „umiłowanym uczniem” i jedynym z Dwunastu, który nie opuścił Zbawiciela w godzinie Jego męki. Wiernie stał pod krzyżem, gdy Chrystus uczynił go opiekunem swojej Matki.
Jego późniejsze życie upłynęło głównie w Jerozolimie i w Efezie. Założył wiele kościołów w Azji Mniejszej i napisał wiele ważnych dzieł, w tym czwartą Ewangelię, trzy Listy, przypisuje się mu również Księgę Apokalipsy. Przywieziony do Rzymu, tradycja mówi, że na rozkaz cesarza Dometiana został wrzucony do kotła z wrzącym olejem, ale wyszedł z niego bez szwanku, i został wygnany na wyspę Pathmos na rok. Dożył sędziwego wieku, przeżył wszystkich swoich współtowarzyszy apostołów i zmarł w Efezie około roku 100.
Święty Jan nazywany jest Apostołem Miłości, cnoty, której nauczył się od swego Boskiego Mistrza i którą nieustannie wpajał słowem i przykładem. Ten „umiłowany uczeń” zmarł w Efezie, gdzie nad jego grobem wzniesiono okazały kościół. Później został on zamieniony na meczet mahometański.