Achteraf gezien lijkt het erop dat de Maroon 5-fronted halftime show voor Super Bowl LIII (uitgesproken als “Leeeee!”) speciaal was afgestemd op mijn meest obscure interesses. Bewijsstuk A: Big Boi verscheen verkleed als Weezy Jefferson. Ik ben fan.
Exhibit B: in plaats van een echt statement te maken, schreef Levine & co inspirerende woorden op lantaarns en liet ze los in de duisternis en dat is het soort diep ironische Insta-influencer oplichterij waar ik voor leef. Ze zijn zo dicht bij het maken van bloemkronen en het uitdelen van mason jars vol wensen.
De lijst met woorden bevat zulke letterlijke bon mots als Vergeven, Lachen, Huilen, Uitdrukken, Verzachten, Dansen, Staan en Knielen voor het geval je wat reserve gooi kussens hebt liggen die bedazzling nodig hebben.
En tot slot, bewijsstuk C: tijdens de halftime-show deed Adam Levine, die erin geslaagd is de energie te manifesteren van die kerel met wie je elk jaar gaat als je naar huis gaat voor Thanksgiving, maar wiens vriendschapsverzoek je niet accepteert, een sexy lil stripshow en onthulde zijn zeer gecompliceerde Prison Break-tatoeages.
De stripshow nam het grootste deel van de show in beslag omdat Levine veel lagen droeg, waaronder een sportjas, een trainingsjack en een tanktop die eruitziet als de leunstoel in de praktijk van je tandarts.
Toen hij eindelijk zijn Magic Mike aan had, onthulde hij de steeds groter wordende verzameling tatoeages op zijn borst, armen, nek en torso.
Levine, wiens sexyheid het best kan worden omschreven als “Skeet Ulrich-y,” heeft al jaren tatoeages op zijn lichaam, tot het punt waarop hij er nu een beetje uitziet als de kleine suggestiekaart die ze je in een tatoeagesalon geven als je niet weet wat je wilt. “Ik wil graag een Levine 6, in het rood.” “Ah, de wuivende adelaar, een elegante keuze, mevrouw.”
Levine, die een getatoeëerde leeuw heeft die uit zijn schaambeen springt als een metafoor waarover ik niet verder wil nadenken en ook nooit zal ophouden na te denken, lijkt een beetje op de persoon wiens lichaam alle geheimen bevat in een seizoen van True Detective. Ik heb het gevoel dat ik een woordenboek nodig heb, een stapel oude kranten met rapporten over mysterieuze misdaden, en het advies van een dronken lokaal medium om het te ontcijferen.
Cut naar de montage van mij met duizenden foto’s van Adam Levine vastgepind op mijn samenzweringsbord (om te gaan met de duizenden foto’s van Adam Levine vastgepind op mijn dorst bord). Ik ijsbeer in de kamer, ik kettingrook, ik schreeuw naar de hemel, ik ga hier zeker een Golden Globe voor krijgen. Plotseling stop ik en staar naar de naakte torso van de frontman van Maroon 5, ik omcirkel een paar tatoeages, krabbel wat woorden op een stuk papier, en draai dan één afbeelding om. Plotseling zie ik het: de oplossing van het mysterie, de identiteit van de moordenaar, en de formule voor tijdreizen. Ze stonden de hele tijd recht voor me. “Mijn God, jij briljant monster,” mompel ik terwijl ik de deur uit ren, hopend dat het niet te laat is. De camera draait naar beneden en laat de woorden zien die ik op het papier heb gekrabbeld. Er staat “Vergeef, Lach, Huil, Sta op, Kniel.” Zaak gesloten.