Woedeaanvallen door moeders bestaan echt. Zo ga je ermee om

Het is een doordeweekse ochtend en ik ben het ontbijt aan het maken. Mijn dochter van acht zit te eten, maar mijn zoon van vijf is spoorloos. Plotseling galmt er een gruwelijk gejammer door het huis. Ik ren naar de kamer van mijn zoon om hem in zijn ondergoed op de grond te vinden, met overal kleren verspreid.

“Wat gebeurt er?” Vraag ik. “Heb je je pijn gedaan?”

“Mijn broek voelt raar!” schreeuwt hij.

Ik kan het niet helpen maar kreun. Dit is de derde dag dat zijn broek niet “goed voelt.” Ik kalm suggereren verschillende paren, maar geen zal doen – te strak, te los, hebben zakken, of anderszins aanstootgevend. Na het schoppen van een vierde paar, gooit hij zichzelf terug op de vloer.

Dat is wanneer mijn handen beginnen te schudden. Mijn hart begint te bonzen en mijn gezicht wordt heet. Ik gooi alle broeken op zijn bed, schreeuw dat hij in zijn verdomde ondergoed naar school gaat, en storm naar buiten.

Het was niet mijn fijnste moment.

Ik ben eigenlijk geen boos persoon, vrienden hebben me zelfs Zen genoemd. En toch, sinds ik moeder ben, vooral toen mijn tweede kind peuter werd, heb ik meer momenten van regelrechte woede ervaren dan ik wil toegeven. Ik moest naar mijn slaapkamer vluchten, de deur dichtdoen en gillen of huilen of allebei. Soms voel ik me in het algemeen boos op alles en iedereen, en zelfs de kleinste overtreding zal woede oproepen.

Dit is niet de moeder die ik wil zijn.

Wat is woede en is het anders dan woede?

“Woede is wanneer de woede oncontroleerbaar wordt,” zegt Jen Reddish, een geregistreerde master therapeutische counselor in Calgary wiens focus ligt op het helpen van nieuwe moeders om te gaan met kwesties zoals woede, woede en schuldgevoel. “De woede heeft je overmeesterd. Je zegt tegen jezelf dat je niet met de deur zult slaan, tegen je kind zult schreeuwen of tegen je echtgenoot zult zeggen dat hij op moet rotten, maar als het gebeurt, kun je het niet tegenhouden.”

Moeders kunnen vatbaar zijn voor woede omdat de overgang naar het moederschap eerlijk gezegd veel moeilijker is dan de meesten van ons denken dat het zal zijn.”Er zijn zoveel veranderingen – elke moeder wordt ten minste een beetje in de war gebracht door de realiteit van het moederschap versus hun verwachtingen,” zegt Reddish.

Wat meer is, moeders zorgen vaak voor alle anderen, waardoor hun eigen behoeften opzij worden gezet. “Als er niet wordt voldaan aan basisbehoeften zoals voldoende slaap en goed eten, ga je het moeilijk krijgen om met welke emotie dan ook om te gaan, laat staan woede,” legt Reddish uit. “Dat is hoe het zich opbouwt: onverwerkte emoties en ervaringen samen met onvervulde behoeften. En het omslagpunt voelt vaak belachelijk. Je houdt je de hele dag kalm, dan vraagt je kind om een snack voor het avondeten, en je ontploft.”

Inzicht in je triggers

We denken meestal dat mensen in woede vliegen, dat het uit het niets komt. Maar de experts zeggen dat het zo niet werkt. “Stel je een ijsberg voor,” zegt Reddish. “Wat aan de oppervlakte ligt zijn de uiterlijke tekenen van woede. Maar wat eronder schuilt is zoveel groter om dit gevoel van woede te creëren – onverwerkte emoties van die dag en van je leven. Je gaat niet van nul naar 100 in een oogwenk.”

Triggers kunnen zijn als je kinderen niet luisteren, als ze hun broer of zus pijn doen of als plannen de mist in gaan. Megan Helm is nog steeds aan het uitzoeken wat haar woede aanwakkert. “Ik heb me gerealiseerd dat lawaai een trigger voor me is,” zegt de moeder van twee kinderen in Cochrane, Alta. “Met een kind van drie en een half en een kind van 18 maanden kan het behoorlijk luid zijn, en als het te lang te luid is, begint mijn kaak te klemmen en ga ik schreeuwen.”

Helm begon voor het eerst moederwoede te ervaren vier maanden nadat haar tweede kind was geboren. “Ik voelde me zo boos,” herinnert ze zich. “Ik schreeuwde tegen mijn kinderen omdat ze waren zoals ze hoorden te zijn.”

Dat is niet ongebruikelijk. Experts zeggen dat woede triggers kunnen dingen die, intellectueel, je weet dat je niet zou moeten laten storen. Andere keren kan het zijn dat je tegen je kinderen schreeuwt terwijl ze letterlijk helemaal niets hebben gedaan. “Vaak hebben de triggers niets met het kind te maken”, zegt Laura Markham, klinisch psycholoog, opvoedcoach en auteur van Peaceful Parent, Happy Kids uit New York. “Het kan komen door ruzie met je partner, een slechte dag op het werk of onopgeloste problemen uit de kindertijd.”

Er zit geen magie achter het uitzoeken van wat je woede aanwakkert; zowel Reddish als Markham stellen voor om gewoon een logboek bij te houden van wanneer je boos wordt om te zien of je patronen kunt vinden. Ik, bijvoorbeeld, heb gemerkt dat ik snel boos word als ik te laat kom of als ik verdrietig ben over mijn moeder, die ik onverwacht verloor maanden nadat mijn zoon was geboren.

Hoe om te gaan met

Als je toegewijd bent om aan je woede te werken, zijn er verschillende strategieën die je kunt proberen.

• Schrijf het op. Journalling komt natuurlijk voor sommigen en voelt ongemakkelijk voor anderen, maar deskundigen zeggen dat het een effectieve manier biedt om te werken aan het oplossen van uw woedeproblemen. “Stel dat het de ongehoorzaamheid van je kind is die je triggert,” zegt Markham. “Schrijf op wat ‘ongehoorzaamheid’ voor jou betekent.” Misschien leer je dat je reageert omdat je nooit onbeleefd tegen je ouders zou hebben gesproken. Of misschien ben je bang dat als je kind zich nu zo gedraagt, hoe hij of zij dan zal zijn als hij of zij 14 is? “Als je eenmaal in staat bent om je gevoelens zoals machteloosheid en angst te identificeren en te verwoorden, zullen ze niet zomaar uitbarsten,” zegt Markham. Reddish is het daarmee eens. “Hoe meer je je emoties eerlijk kunt uiten, hoe minder waarschijnlijk het is dat je woede opkropt,” zegt ze. “Dit diepere niveau van zelfzorg gaat veel verder dan een bad of een massage.”
• Mediteren. Eens beschouwd als New-Agey, is meditatie een andere bewezen techniek om kalmte in je leven te integreren. Markham raadt aan om elke dag naar een geleide meditatie te luisteren – er zijn tal van meditatiegerichte YouTube-kanalen, om nog maar te zwijgen van apps (Calm, Buddhify en Stop, Breathe & Think zijn er een paar)-en ze zullen daadwerkelijk helpen je hersenen te hertrainen. “Wanneer je moet kalmeren, kun je putten uit die bedrading,” zegt ze. “Zelfs plakbriefjes rond je huis met de tekst ‘adem’ kunnen helpen.”
• Zoek uit wat je nodig hebt. Je kunt je kinderen niet altijd controleren, dus controleer wat je kunt controleren. Als je weet dat je honger krijgt, laat het dan niet gebeuren, en kies gezond voedsel dat je langer volhoudt. Als je, net als Helm, weet dat je doordraait als je uitgeput bent, neem dan maatregelen om je bedtijd te vervroegen of geef voorrang aan dutjes. “Als ik te weinig slaap heb, is mijn tolerantie zo laag dat alles me kan doen ontploffen,” geeft Helm toe. En onderschat de kracht van een wandeling niet. De frisse lucht, verandering van omgeving en lichaamsbeweging kunnen je humeur behoorlijk veranderen. Dat geldt ook voor praten met iemand – misschien je partner, misschien een goede vriend – die echt naar je luistert, zonder te proberen je problemen op te lossen of te minimaliseren. “Woede is een secundaire emotie,” zegt Reddish. “Er is altijd een onderliggende emotie. Ben ik verdrietig? Ben ik angstig? Ben ik overweldigd?” Zoek uit welke behoefte niet wordt vervuld en bevredig die.
• Overweeg hulp te zoeken. Professionele hulp is iets om te overwegen, vooral als je te maken hebt met complexe triggers zoals verdriet, angst en misbruik, of woede die jij of je familie als oncontroleerbaar ervaart. Dit kan variëren van workshops en steungroepen tot individuele counseling.

Je bent niet alleen

“Ik verloor volledig mijn sh*t en ging vanochtend ongecontroleerd tekeer tegen mijn kleuter,” zei geen enkele moeder op een peuterspeelzaal, ooit. Serieus, hoewel moeders tegenwoordig steeds vaker de moeilijke dingen met elkaar delen, is woede van moeders geen algemeen gespreksonderwerp. Ik deel zelden hoe ik het helemaal kan verliezen.

Net als ik hebben veel moeders zelden woede ervaren voordat ze moeder werden, dus om plotseling te merken dat we niet in staat zijn om de woede met onze kleintjes te beteugelen, kan zowel verrassend als verontrustend zijn. Moeders worstelen vaak in eenzaamheid omdat ze zich schamen. “Als ik tegen andere moeders zei dat ik postnatale woede had, keken ze me aan alsof ik twee hoofden had,” zegt Helm. “Maar dan zouden we praten over wat er gebeurt, en ze zouden zeggen: ‘Oh ja, dat gebeurt eigenlijk ook met mij.’

“De erkenning dat andere ouders omgaan met woede helpt,” zegt Helm. “Je voelt je niet zo alleen. Ik begon te zeggen: mijn kinderen verdienen beter. Toen zei ik: ik verdien beter.” Dat besef moedigde Helm aan om hulpbronnen te zoeken, waaronder de woede- en moederschapsworkshops van Reddish. “Hoe eng het ook leek om met anderen te gaan praten, ik voelde me heel erg gehoord,” zegt ze. “De vrouwen om me heen voelden soortgelijke dingen. Woede gebeurt en ik moet me niet overal schuldig over voelen.”

Verandering is mogelijk

Je weet dat woede slecht is voor je kinderen. Niet alleen is het eng voor ze en potentieel gevaarlijk, maar als je je eigen gevoelens niet kunt reguleren, kun je ze ook niet leren met die van hen om te gaan. “Iedereen herhaalt de relaties waarmee ze zijn opgegroeid,” zegt Markham. Maar woede is ook slecht voor je. “Studies tonen aan dat je meer kans hebt op een hartaanval, een verhoogde bloeddruk en vaker in een slecht humeur bent,” zegt Markham.

Maar verandering is 100 procent mogelijk. Zie waar je nu bent als je startpunt. “Het is een progressie,” zegt Helm. “Verandering is niet iets dat van de ene op de andere dag gebeurt. Ik wilde zo graag dat het meteen goed zou gaan, maar een jaar later ben ik nog steeds aan het leren.”

Betrouw je aan het maken van veranderingen. “Als je een maand lang goed eet, gewicht verliest en je beter voelt, maar dan meteen weer slecht gaat eten, houdt het niet over,” zegt Markham. “Probeer eens 90 dagen lang 10 minuten per dag te mediteren – dat is een vaste gewoonte. Je zult absoluut een verschil zien.”

Om mijn moederwoede te bestrijden, heb ik geprobeerd om meer slaap te krijgen en te bewegen. Ik beperk mijn dagelijkse to-do lijst, zodat ik niet te laat kom en geïrriteerd raak. Ik graaf dieper door dagboeken, en als ik toch uitbarst, onderzoek ik eerlijk waarom ik boos werd. Dan probeer ik kalm om te gaan met wat meestal verdriet en frustratie is.

Als ouder van twee jonge jongens, heeft Reddish haar eigen momenten van woede gehad, meestal voortkomend uit het gevoel overweldigd en onder-ondersteund te worden. Ze vergelijkt het omgaan met woede met het kalmeren van een kind. “Je kunt ze niet zomaar opsluiten – het kind zal waarschijnlijk harder gaan schreeuwen. Maar als je voor het kind zorgt, is de kans groter dat je het kind kalmeert. Op dezelfde manier, hoe meer je woede onderdrukt, hoe meer het woede zal worden. Maar hoe meer je het koestert en verzorgt, hoe beter het met je zal gaan. Zie woede als een hulpmiddel om te leren en veranderingen door te voeren.”

Uiteindelijk is woede een rode vlag die aangeeft dat iets in je leven dringend aandacht nodig heeft. “Je zult nooit een leven leiden zonder woede te ervaren,” zegt Reddish. “Maar als je naar je woede luistert en je triggers leert beheersen, dan kun je een leven leiden zonder woede.”

In the heat of the moment

Het vermijden van je triggers en het aanpakken van de kern van het probleem is de sleutel tot het voorkomen van moederwoede. Maar wat moet je op het moment zelf doen, als de woede toeslaat?

Als je veilig weg kunt gaan – als je kinderen oud genoeg zijn, of als er een andere veilige volwassene in de buurt is, bijvoorbeeld – dan is dat een goede optie. Zo niet, hoe simpel het ook klinkt, probeer te ademen. “Diep ademhalen vertelt ons lichaam dat het geen noodgeval is, en dat het oké is om te kalmeren,” zegt Markham.

Experimenteer met acties die je uit je woede halen en je kalmeren-het kan rustig een mantra herhalen zijn of koud water op je gezicht spatten. Hoe vaker u het doet, hoe gemakkelijker het wordt. Als je denkt dat je woede volledig gerechtvaardigd is – bijvoorbeeld als je kind iets steelt – denk je misschien dat je meteen actie moet ondernemen. Maar dat is niet zo, zegt Markham. Het is niet constructief om je woede op je kinderen te uiten, omdat effectieve discipline het beste kalm en rationeel kan worden opgebracht. Plus, zegt ze, “je wilt dat je kind weet dat je niet alleen doet wat je voelt als je boos bent.”

Dit artikel is oorspronkelijk online gepubliceerd in september 2019.