Wie zijn de Trappisten eigenlijk?

Oorsprong van de Trappisten

Naarmate de katholieke kerk zich meer organiseerde, werden kloosters die zich organiseerden rond de Regel van Sint Benedictus bekend als Benedictijner kloosters. Er was geen overkoepelende orde zoals wij die nu begrijpen, maar er werden losse confederaties gevormd tussen autonome benedictijnse gemeenschappen om de communicatie te vergemakkelijken.

De Regel van Sint Benedictus is streng. Het leven volgens de voorschriften is er een van strenge zelfverloochening. De Regel verbiedt privébezit en gebiedt absolute en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de oversten. De hoeveelheid en kwaliteit van het voedsel is gereglementeerd. Naast een veeleisend programma van gebeden, waken en missen dat de klok rond duurt, moeten de monniken dagelijks niet minder dan vijf uur handenarbeid verrichten. Hoewel er geen zwijggelofte is, wordt spreken gezien als een verleiding om de eigen wil uit te oefenen in plaats van de wil van God en wordt ontmoedigd.

Met het verstrijken van de tijd verslapten veel kloosters het naleven van De Regel. Dit leidde tot splintergroeperingen, waarbij fanatiekere monniken ernaar streefden de orde weer strikt in acht te nemen. Een daarvan was de orde van de cisterciënzers, die in 1098 werd gesticht door de benedictijner abt Robert van Molesme. Hij zag dat de kerken rijk werden door pachtgelden, tienden en feodale rechten. De rijkdom en de macht van de abten hadden hen verstrikt in wereldlijke zaken en hun monniken hadden de handenarbeid aan lijfeigenen afgestaan. Robert verliet zijn abdij met twintig medestanders om een herstel van de eenvoud en strengheid van de Regel van Sint Benedictus in te stellen. Zij stichtten de abdij van Cîteaux ten zuiden van Dijon, Frankrijk.

De cisterciënzers, gevestigd in Cîteaux, werden de machtigste orde en de belangrijkste religieuze invloed in West-Europa. Net als bij de Benedictijnen voor hen, leidde deze nieuwe macht tot een verslapping in de naleving van de Regel van Sint Benedictus, wat op zijn beurt leidde tot meer versplintering. In 1664 werd een hervormingsbeweging op gang gebracht door de abt van de abdij van La Trappe in de Franse provincie Normandië. Deze beweging groeide uit tot de Orde van de Cisterciënzers van de Strikte Observantie, die in 1892 door de paus werd erkend als een onafhankelijke orde. De orde wordt gewoonlijk “Trappist” genoemd, naar de abdij van La Trappe.

Trappistenlevenswijze

De hedendaagse Trappisten streven er nog steeds naar te leven volgens de strikte naleving van de Regel van Sint Benedictus. Zij voelen zich geroepen tot een leven van eenvoud, verborgenheid, werk, gebed, dienstbaarheid en gastvrijheid. Monniken en nonnen leven in autonome gemeenschappen, afgezonderd van het gewone leven. Hun dagen zijn georganiseerd rond gebed, studie en werk.

Deze focus wordt weerspiegeld in de dagelijkse routine van de monniken. Sint Benedictus schetste in detail hoe de dag van een monnik moet worden gestructureerd. Het schema van de monniken van de St. Joseph’s Abbey in Spencer, Massachusetts volgt dit edict op de voet.

3.10 uur Opstaan

3.30 uur Vigilie, gemeenschappelijk bidden van de Psalmen

4.15 uur Persoonlijk gebed en heilige lezing, licht ontbijt en aandacht voor persoonlijke behoeften

6.00 uur Lauden, ochtendgebed, gevolgd door Eucharistie en tijd voor gebed en lezing

8.00 uur Angelus. De Grote Stilte eindigt

9.00 uur Ochtendwerk tot 12.00 uur

10.00 uur Tierce, middaggebed, op de werkplek

12.15 uur Sext, middaggebed, gevolgd door de gezamenlijke maaltijd

1.00 uur Afwas, rust of een wandeling

2.00 uur None, middaggebed, gevolgd door middagwerk

4.00 uur Tijd voor gebed, lezing, lezing en lezing

4.00 uur30 uur Tijd voor gebed, lezing, oefening

5.40 uur Vespers, avondgebed, gevolgd door een licht avondmaal en tijd voor gebed en lezing

7.40 uur Completijn, nachtgebed, afgesloten met het zingen van het Salve Regina

8.00 uur Retirement. De Grote Stilte begint

Een veelgehoorde misvatting over het trappistenkloosterleven is dat de monniken een gelofte van stilte afleggen. Dit is nooit het geval geweest bij de Benedictijnen. Een van de uitingen van de trouw van een monnik aan het geloof is echter het handhaven van een “sfeer van stilte”. Dit betekent dat men zijn tong moet beheersen. Zoals eerder gezegd, wordt onnodig spreken gezien als een verleiding om de eigen wil boven die van God te stellen. Het leidt ook af van biddende contemplatie. Spreken wordt dus ontmoedigd. Maaltijden worden altijd in stilte genuttigd en volgens de Regel van Sint Benedictus vergezeld van lezingen. Maar de meeste kloosters erkennen drie redenen om te spreken: functionele communicatie op het werk of in gemeenschapsdialogen, spirituele uitwisseling met de oversten of met een bepaald lid van de gemeenschap over verschillende aspecten van iemands persoonlijk leven, en spontane conversatie bij speciale gelegenheden.

Gerelateerd bericht: Fermentation as Art and Science in Brewing History

Hoewel de Trappisten nu verbonden zijn binnen een meer gestructureerde orde, zijn de kloosters nog steeds autonoom. De eis dat ze zelfvoorzienend moeten zijn, blijft overeind. Elk klooster heeft nog steeds een industrie nodig om in zijn materiële basisbehoeften te voorzien. Vandaag de dag bestrijken deze kloosterindustrieën een breed scala van producten en diensten. Volgens de website van de ITA zijn er kloosters die voedingsmiddelen produceren zoals brood en kaas, wijn, likeuren, lichaamsverzorgingsproducten, schoonmaakproducten, religieuze producten en andere artikelen zoals kaarsen, banieren en wenskaarten. En natuurlijk zijn er die welke bier brouwen.

Er zijn momenteel tien erkende trappistenbrouwerijen. Het zijn Achel, Orval, Scourmont-Lez-Chimay, Rochefort, Westmalle, en Westvleteren in België; Koningshoeven en Zundert in Nederland; en Stift Engelszell in Oostenrijk. De nieuwste, en de eerste in de Verenigde Staten, is de Abbey of St. Joseph in Spencer, Massachusetts.

A day in the life of a monk at St. Joseph’s Abbey from Spencer Brewery on Vimeo.

Pages: 1 2 3