Travis Williams zegt dat het begon met een filosofie – en een simpele vraag: “Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat mensen niet hoeven te worden weggestuurd?” Het antwoord, zegt Williams, de chief development officer van Springs Rescue Mission , een daklozenopvang en dagcentrum in Colorado Springs, Colorado, was om zo veel mogelijk barrières weg te nemen om mensen van de straat te krijgen.
Een van die barrières was het onvermogen om mensen te huisvesten die weigerden te worden gescheiden van hun huisdieren, zelfs als dat betekende dat ze een veilige slaapplaats hadden – een beslissing die Williams zegt dat wel 25 mensen die gebruikmaken van de Springs Rescue Mission-opvang elke nacht maakten.
“Als iemand echt de moeilijke beslissing zou nemen om , ‘Ik bevries liever buiten dan mijn huisdier buiten te laten’ … We willen die barrière wegnemen en mensen toestaan binnen te komen en warm en droog te blijven voor de avond,” zegt hij.
Hoewel er geen landelijke statistieken bestaan, wordt tussen 5-10 procent van de mensen die in dakloosheid leven verondersteld een huisdier te hebben, volgens Pets of the Homeless, een groep die de huisdieren ondersteunt van mensen die in dakloosheid leven. Op sommige plaatsen kan dat cijfer oplopen tot maar liefst 25 procent, zegt de groep.
Dieren bieden gezelschap en een gevoel van veiligheid voor mensen op straat, zegt Harmony Rhoades, een onderzoek associate professor in het departement van sociaal werk aan de Universiteit van Zuid-Californië die huisdierbezit heeft bestudeerd onder bijna 400 dakloze jongeren in Los Angeles. “Die gezelschapsdieren kunnen echt een belangrijke bron van steun zijn, van mentale stabiliteit, bij mensen die zoveel verlies en trauma’s en kwetsbaarheid ervaren,” zegt ze.
Veel opvangcentra en dakloze dienstverleners hebben strikte regels voor het binnenbrengen van dieren in hun faciliteiten, omdat huisdieren ook vragen oproepen over allergieën en algemene veiligheid – en dat betekent dat het bezit van een dier mensen kan beletten om de diensten te krijgen die ze nodig hebben. Dat lijkt echter te veranderen, nu meer en meer opvangcentra de drempels voor toegang verlagen en erkennen dat veel van hun cliënten onlosmakelijk verbonden zijn met hun huisdieren.
Rhoades zegt dat ze heeft gezien dat sommige dakloze jongeren ervoor kozen om in precaire leefsituaties te blijven, waarin ze werden blootgesteld aan misbruik of geweld, alleen maar zodat ze bij hun huisdieren konden blijven.
“Er is een instinct om dit soort ouderwetse, paternalistische kijk te hebben op mensen die dakloos zijn en dit idee van, ‘Wij weten wat het beste voor je is, je moet prioriteit geven aan je eigen opvangbehoeften. Het belangrijkste voor jou moet zijn om van de straat af te komen. Je huisdier zou er niet toe moeten doen in die context”, zegt Rhoades.
In plaats daarvan, zegt ze, zou het veel verder gaan om “mensen agency over hun eigen leven te geven, hun keuzes te respecteren en te begrijpen wat echt belangrijk is om een overgang uit dakloosheid te laten werken.”
Dennis Plummer leidt Heading Home, een organisatie in Albuquerque, NM, die twee noodopvangcentra runt – voor mannen, vrouwen en gezinnen – en mensen die in verschillende stadia van dakloosheid leven helpt bij de overgang naar permanente huisvesting. Hij zegt dat cliënten nu al meer dan twee jaar met hun huisdieren in de opvanghuizen van Heading Home kunnen verblijven. “Ik denk dat het gewoon gebeurde: iemand zei: ‘Hé, ik heb een hond, mag ik binnenkomen?’ We hebben zoiets van, ‘Ja, kom maar en we lossen het gaandeweg wel op,'” herinnert hij zich.
De schuilplaatsen zijn opgezet als een slaapzaal, met wel 70 mensen die dicht op elkaar slapen op stapelbedden in een enkele kamer, legt hij uit. De dieren kunnen bij hun eigenaars in bed blijven – aan de leiband of in een kooi. De huisdieren zijn meestal katten en honden – hoewel er een keer iemand een rat meebracht.
Plummer zegt dat er aanvankelijk zorgen waren over de vraag of de dieren voor overlast zouden zorgen: Zouden sommige honden agressief zijn? Zouden katten allergieën veroorzaken? Zou het personeel hun aanwezigheid als meer werk zien? Maar de personeelsleden waren degenen die de schuilplaats aanmoedigden om het te proberen, zegt hij, en er heeft zich nog geen incident voorgedaan.
“Wij wisten wij altijd wilden omdat vaak de familie van mensen hun huisdier is,” hij zegt. “Het is niet zo’n groot risico als men zou kunnen projecteren, en het is een beetje zoals het huisvesten van alle klanten dat we oplossingen uitwerken als we echte mensen ontmoeten, dus werken we ook oplossingen uit als we echte huisdieren ontmoeten.”
Bij Springs Rescue Mission in Colorado, staat het asiel mensen toe om hun honden en katten ’s nachts in kooien in speciaal aangewezen gebieden achter te laten, en ze kunnen tijd doorbrengen met hun huisdieren in buitengedeelten van de faciliteit. Deze kooien werden gedoneerd door voorstanders van huisdieren en andere leden van de lokale gemeenschap. Het asiel is ook op zoek naar het bouwen van een hondenren en het upgraden van de kennels, zegt Williams, en die uitbreiding zal worden gefinancierd door een kapitaalcampagne waarmee het asiel $ 15 miljoen heeft opgehaald.
Hij erkent dat asielen vaak werken op schoenkoordbudgetten – vaak volledig gefinancierd door particuliere donaties – en het kan moeilijk zijn voor sommigen om de overgang te maken naar meer huisdiervriendelijke diensten. “Wanneer je probeert om zoveel mensen onderdak te bieden en probeert om mensen in en uit de kou te krijgen … een ander proces voor huisdieren moeten toevoegen wanneer je al beperkt personeel hebt” is niet altijd gemakkelijk, zegt Williams.
“Maar uiteindelijk is het een belangrijk gesprek om te voeren en mee te worstelen – wat kunnen we doen om mensen die hulp nodig hebben echt aan te moedigen om de hulp te krijgen die ze uiteindelijk nodig hebben?”