Last Updated: November 19, 2019
Wat zit er vandaag in de postzak? Nope, die vraag gaat niet (ik weet niets over de sociaal-politieke context van gevriesdroogd ijs, maar jakkes). Deze vraag is makkelijk, beren (graag gedaan, Greg uit Witchita, Kansas). Wacht eens even, deze is interessant- wat zijn een paar akkoorden die droevig klinken op de gitaar? Er zijn een paar makkelijke antwoorden, en wie weet wat we nog meer zullen leren.
Waarom zo droevig?
Dissonantie zou de reden kunnen zijn dat we dingen interpreteren als klinkend droevig. Het creëert wel een spanning, maar die valt niet altijd in het sombere kamp. Ik vind sus2 akkoorden aan de troosteloze kant klinken, terwijl sus4 akkoorden meer triomfantelijk klinken. Beide creëren dissonantie, maar het ene creëert die met de grondtoon terwijl het andere reageert met de kwint van het akkoord.
Dsus2
Dsus4
Culturele invloeden hebben nogal een effect op hoe je geluid interpreteert. Ik kom uit een westerse cultuur die me consequent heeft verteld (via de muziek waar ik naar luister) dat mineur droevig is en majeur vrolijk. Als elk liedje dat ik ooit hoorde en dat een droevige context had, altijd in majeur stond, dan zou mijn gevoel hierover anders kunnen zijn.
Mineur
Traditioneel gezien maakt het omzetten van iets in mineur het automatisch droevig. Speel een eenvoudige progressie in een majeur toonaard, zoals: E-B-A (speel geen power akkoorden, je hebt de grote terts nodig, vooral in de E en A akkoorden). Schakel het nu over naar een mineurtoonaard (een harmonische mineurtoonaard, als we helemaal eerlijk zijn), dat is: Em-B-Am. Die eens zo vrolijk klinkende progressie is triest geworden door de toevoeging van enkele mineurakkoorden.
Je kunt dit met elk akkoord proberen. Speel de majeur, speel dan de mineur. Het zou een beetje droeviger moeten worden voor elke mineur die je speelt. Sommige klinken misschien meer uitgesproken dan andere. Ik denk dat een F#m niet zo droevig klinkt als een Dm, maar dat kan ook aan mij liggen.
Major 7th
Een mineur 7e is een makkelijke manier om droevig te worden, omdat de mineur al is ingebouwd. Maar, voor mij heeft een grote 7e een beetje angst samen met de droefheid. Mijn favoriete versie is deze:
Cmaj7
Als een akkoord van een balk beweegt dit op en neer langs de hals, waarbij de grondtoon op de A-snaar ligt. Als je deze vingerzetting niet kunt, speel dan gewoon een open C en haal je vinger van de B-snaar. De open versie is geweldig omdat het open snaren combineert met gefrette noten.
Net als de sus2, reageert de majeur 7 met de grondtoon. De mineur 7 akkoorden zijn niet alleen droevig door de mineur, maar hebben ook die vervelende 7 die op de grondtoon stapt. Het is misschien wel het droevigste akkoord ooit.
Am7
Voicings
Sad is ook donker. Donker is meestal laag. Om een droevig akkoord te maken moet je je voicings aan de lage kant van de toets houden. Een Em7 gespeeld op de 12e fret zal niet dezelfde treurige factor hebben als hetzelfde akkoord gespeeld met open snaren. Houdt ook meer de lagere snaren aan om het donkere te verdubbelen.
Te veel noten
Ik vind dat als je te ingewikkeld wordt met je akkoorden dat ze van droevig naar complexere emoties gaan. Akkoorden met een 9e erin zullen te veel hebben om dat droevige gevoel op te wekken dat je probeert over te brengen. In een echt 9-akkoord zit ook de 7e, wat voor de luisteraar veel te verteren is.
E maj 9
Begrijp me niet verkeerd het is een fantastisch klinkend akkoord. Droefheid is een eenvoudige emotie, en die combineert niet goed met zo’n complex akkoord. Hou het simpel.
De meeste gitaarpartijen houden het heel simpel door de zogenaamde “power akkoorden” te spelen. Dit zijn akkoorden die alleen de grondtoon en de kwint van het akkoord hebben. Om treurig te worden moet je deze al te eenvoudige akkoorden onbespeeld laten, anders moet je op de tekst vertrouwen om het publiek aan het huilen te krijgen.
Wat hebben we nu geleerd? Dat droefheid eenvoudig is. Maar niet te eenvoudig. Droefheid is duister. Dat het cultureel verbonden is. Dissonantie is triest, maar niet te veel dissonantie. Mineur is droevig, maar niet altijd.
Ik ken droevige liedjes die in majeur toonsoorten staan. Het heeft veel te maken met de context, en hoe een liedje wordt gespeeld. “Lightning Crashes” van Live staat in B-groot, maar is ongelooflijk droevig (de sus2 is een deel van de reden waarom het zo droevig klinkt). Ik speelde het zelfs een stapje hoger in C majeur, en het klonk nog steeds droevig. Het langzamere tempo en de tekst dragen ook bij aan de melancholie van het liedje, plus het wordt allemaal in het lagere register van de gitaar gespeeld.
Om eerlijk te zijn is het droevigste akkoord het akkoord dat je niet speelt. Weet je waar je gitaar is? Raap het op en speel het. Hij mist je.