In 2016 werd 80 procent van de kinderen geboren uit millennial ouders, en met 71 miljoen millennials, dat is, nou ja, een heleboel kinderen. Maar wat betekent het om een millennial ouder te zijn? Het is duidelijk niet slechts één ding: 71 miljoen Amerikanen zijn moeilijk te vatten in termen als tijgerouder of een toegeeflijke ouder, en het zou zeker niet beginnen met het beschrijven van de diversiteit aan ervaringen die millennial-ouders hebben. Maar ze hebben wel één ding gemeen: millennials werden gevormd door bepaalde economische omstandigheden, culturele gebeurtenissen en door de stijlen van hun eigen ouders – die ze besluiten mee te nemen of te laten als ze zelf nieuwe ouders worden.
Volgens de National Retail Federation zijn millennials de ouders van de helft van de kinderen van vandaag. Alleen al in 2016 werden vier van de vijf baby’s geboren bij ouders van millennials. In hoeverre vele tientallen miljoenen mensen een bepalend, verenigend gevoel hebben van wat het betekent om vandaag de dag een ouder te zijn, is natuurlijk flinterdun – maar er zijn legitieme overeenkomsten die het onderzoeken waard zijn.
“Docenten bleven naar me toe komen en zeggen: ‘Deze ouders zijn anders.’ Als je lang genoeg in het onderwijs of een ander vakgebied werkt, hoor je dat altijd – maar ik begon me te realiseren dat dit geen gewone generatiekloof was”, zegt Jim Pedersen, al 25 jaar redacteur en auteur van The Rise of the Millennial Parents: Parenting Yesterday and Today. “Deze ouders waren echt anders.” Wat zag Pedersen? Een heleboel ouders die kieskeurig geobsedeerd waren door het succes van hun eigen kinderen en bereid waren om alle hindernissen voor hen uit de weg te ruimen.
Millennials, ondanks hun breedte van ervaring en diversiteit, hebben veel gemeen, en het meeste daarvan heeft te maken met hun financiële status en het gevoel dat het onzeker is. De oudste millennials hadden prille carrières toen de aandelen- en huizenmarkt in 2008 instortte; de meesten studeerden af recht in de waanzin van een krimpende economie. Als gevolg daarvan zijn millennials de eerste generatie in de Amerikaanse geschiedenis die naar verwachting minder rijk zal zijn dan hun ouders; de gemiddelde millennial heeft zo’n 36.000 dollar aan persoonlijke schuld, de woninghypotheken niet meegerekend. Ze hebben ook minder mogelijkheden dan hun ouders om aan traditionele vermogensgroei te komen, met torenhoge huizenprijzen – de gemiddelde kosten van een huis zijn ongeveer 30.000 dollar hoger dan in 1980. De gemiddelde Amerikaan kan zich in 70% van het land geen huis veroorloven.
De financiële situatie van millennials is precair, en wordt nog precairder naarmate overheidsinvesteringen in goederen zoals goede openbare scholen, goede bibliotheken en sociale uitkeringen krimpen en ouders het gevoel hebben dat ze aan hun lot worden overgelaten. Millennial-ouders worden ook verpletterd door prohibitieve kosten van voorschools onderwijs: in veel staten in het hele land kan het hebben van slechts één kind in fulltime dagopvang evenveel kosten als het collegegeld voor een vierjarige openbare universiteit.
Deze economische realiteit heeft implicaties die veel verder gaan dan het worden van penny pinchers. Uit een studie van het Pew Research Center blijkt dat een meerderheid van de ouders van millennials zegt dat ze te overbezorgd zijn, vergeleken met 60 procent van de ouders van Gen X en iets meer dan de helft van de ouders van Boomer. Ze geven ook veel vaker aan dat ze te veel complimentjes geven dan eerdere generaties ouders: ongeveer 40% geeft toe dat ze hun kinderen te veel complimentjes geven. Ondertussen zeggen andere generaties dat ze te snel kritiek geven. De meeste ouders van millennials – 62 procent met baby’s of peuters – zeggen dat het moeilijk is om betaalbare kinderopvang van goede kwaliteit te vinden. Dat is logisch; uit een Young Invincibles-rapport bleek dat 18 procent van de kosten voor het opvoeden van kinderen tegenwoordig opgaat aan kinderopvang en onderwijs; in 1960 was dat slechts twee procent van de totale kosten voor het opvoeden van kinderen.
Dus hoe zit het met het typische verwijt dat millennial-ouders veel te intensief zijn en het leven van hun kinderen voor hen sturen? Dat is tot op zekere hoogte waar. Millennial-ouders besteden in 2012 bijna een uur meer aan de zorg voor hun kinderen dan in 1965; vandaag besteden moeders 15 uur per week aan de opvoeding van hun kinderen, terwijl alle verdieners behalve de extreem rijken aanzienlijk minder verdienen – de top 20 procent van de verdieners zag het inkomen tussen 1976 en 2014 met bijna 100 procent stijgen en werknemers uit de middenklasse hebben hun inkomen in diezelfde 40 jaar slechts met 40 procent zien groeien. De middenklasse, het moet gezegd worden, is niet in orde. Dus wenden ouders zich tot tijdintensief, overbezorgd ouderschap in de hoop dat het de toekomst van hun kind veilig zal stellen.
Uit de eerder genoemde Pew-studie bleek dat 61 procent van de ouders van millennials zegt dat er niet zoiets bestaat als “te betrokken” zijn bij de opvoeding van hun kinderen. Jim Pedersen heeft dit uit de eerste hand gezien. Als directeur eiste hij toestemming van de ouders voor kinderen om zich terug te trekken uit klassen, en vertelt over het verhaal dat hij het “a-ha”-moment voor zijn boek noemt.
“Een ouder kwam binnen en zei dat wat ik aan het doen was een slechte dienst was voor haar zoon. Ze ging weg en zei: ‘En je wilde me niet uit mijn eresleutel halen en nu doe je het met hem.'” Pedersen vertelde de ouder dat hij niet haar directeur was, en ze zei: “Ja, maar je was net als hij.” Dit soort momenten – ouders die hun eigen onopgeloste kwesties uit hun eigen jeugd doorwerken, de dingen die hen boos maken of hun succes belemmerden door de volmacht van hun kinderen – was iets wat hij veel begon te zien werken in het schoolsysteem. “Het komt uit een plaats van liefde. Maar soms heeft het schadelijke resultaten.”
Millennial ouders zijn, over het algemeen, relatief zelfverzekerd in hun vermogen om op te voeden, met meer dan de helft van de millennial moeders die zeggen dat ze het goed doen in de opvoeding. Millennial-ouders zijn ook veel meer geneigd om met hun kinderen over geld te praten – bijna de helft van de millennial-ouders in een onderzoek van 2018 door Capital Group zei dat ze met hun kinderen over geld sparen zouden beginnen voordat ze 12 jaar oud werden. Geld lijkt veel van hun wereldbeeld te vormen, omdat moeders die millennials zijn steeds later kinderen krijgen – waarschijnlijk te wijten aan het feit dat de meeste mensen het zich niet kunnen veroorloven om co-ouder te zijn met één inkomen, en de meerderheid van de jonge ouders vandaag zijn koppels met twee inkomens. De gemiddelde millennial verdient vandaag $ 2.000 echte dollars minder dan wat ze in 1980 zouden hebben verdiend, toen hun ouders hen opvoedden.
Jim Pedersen beschrijft de psyche van de millennial-ouders als vergelijkbaar met die van een geïnformeerde consument. “Dat is gewoon hoe millennial ouders zijn,” zegt. “Ze zijn niet bang om te vragen om bepaalde accommodaties voor hun kinderen. Het wordt bijna geëist. Ze zijn zich meer bewust van beleid en procedures dan sommige medewerkers en faculteiten op scholen. Ze maken lawaai.”
Dit is zowel goed als slecht. Ouders moeten en kunnen pleitbezorgers zijn voor hun kinderen in de klas en in het leven, vooral als ze het gevoel hebben dat die instellingen hun kinderen niet beschermen. Naarmate ouders intensiever gaan opvoeden en de sociale steun voelen eroderen, hebben zij geen andere keuze dan die persoon te zijn die hun kinderen bijstaat, omdat het voelt alsof niemand anders dat doet. Maar dit intensieve ouderschap kan leiden tot een gevaarlijke mix van overbesteding en overbearing.
Het is echt niet allemaal slecht nieuws, echter. Millennial vaders zijn meer betrokken bij de opvoeding van hun kinderen dan elke andere generatie mannen voor hen. Millennial moeders zijn veel meer geneigd om borstvoeding te geven dan vorige generaties. Millennials krijgen kinderen op latere leeftijd dan vorige generaties – de meerderheid van de millennials die ouders zijn, is in de 30 en de meesten krijgen hun eerste kind pas op hun 26e. Een kwart van de vrouwen krijgt hun eerste kind pas op hun 35e. Uit onderzoek blijkt dat kinderen van oudere ouders een hoger IQ en een langere levensduur hebben; oudere ouders hebben meer gevestigde posities in hun carrière en zijn over het algemeen financieel beter af.
Maar als het gaat om gedeelde waarden – in wat het betekent om een goede ouder te zijn of om een goed, gezond kind op te voeden – zijn de ervaringen en meningen van millennials te divers om te kwantificeren. Wat betekent het om een ouder van een millennial te zijn? Misschien ben je een disciplinair. Misschien ben je een vrijgevochten ouder. Misschien ben je een sportieve vader. Maar je bent waarschijnlijk overgeregeld, overweldigd, deel van een tweeverdienersgezin dat worstelt met schulden, hypotheekbetalingen en onbetaalbare kinderopvangkosten. Het betekent ouders die hun kind koste wat kost willen voorbereiden op een onzekere financiële toekomst, die hen in buitenschoolse activiteiten willen stoppen, die hen op het spoor van succes willen zetten. Soms zijn het ouders die te streng zijn of die elk obstakel uit de weg willen ruimen. Maar is dat niet het verhaal van de tijd? Millennial ouders, net als alle andere generaties voor hen, willen gewoon het beste voor hun kinderen.