In een civiele rechtszaak na een incident dat letsel veroorzaakt, wordt vaak getracht de nalatigheid of wanprestatie van de schuldige partij (gedaagde) aan te tonen. Deze termen beschrijven beide tekortkomingen van de verweerder die naar verluidt de verwondingen en schade van het slachtoffer hebben veroorzaakt, en worden vaak door elkaar gebruikt. Op technisch niveau zijn nalatigheid en wanprestatie echter twee verschillende dingen. Hoewel beide kunnen wijzen op de aansprakelijkheid van een gedaagde voor de schade van een slachtoffer, kunnen de normen voor bewijs en het type vordering verschillen afhankelijk van de vraag of de eiser nalatigheid of wanprestatie van de gedaagde aanvoert. Vergelijk en contrasteer deze twee termen met de hulp van een letselschade advocaat in Boston.
Wat is het belangrijkste verschil?
Eén belangrijke factor onderscheidt een nalatigheidsclaim van een wanprestatieclaim in Massachusetts: een professionele standaard van zorgvuldigheid. Een slachtoffer van een ongeval kan een vordering wegens nalatigheid instellen tegen vrijwel iedereen die een zorgplicht lijkt te hebben geschonden en het ongeval heeft veroorzaakt. De gedaagde hoeft geen professional te zijn om aansprakelijk te zijn voor schade. Een nalatigheidsclaim tegen iemand die op dat moment in het kader van zijn of haar functie handelde, kan echter de vorm aannemen van een rechtszaak wegens wanprestatie als de gedaagde op grond van hun professionele relatie speciale zorgplichten jegens de eiser had.
Op juridisch niveau is nalatigheid in Massachusetts het niet betrachten van de mate van zorg die een redelijk voorzichtig en zorgvuldig persoon onder soortgelijke omstandigheden zou hebben betracht. Een beroepsbeoefenaar die zich ongepast of onethisch gedraagt of niet de mate van bekwaamheid heeft gebruikt die een redelijk persoon in zijn of haar officiële positie zou hebben, is een wanprestatie. Bij een vordering wegens nalatigheid kunnen artsen, tandartsen, chirurgen, verpleegkundigen, advocaten, accountants, politieagenten en andere beroepsbeoefenaren als gedaagden worden genoemd.
Bij een vordering wegens nalatigheid hoeft de eiser alleen maar te bewijzen dat de gedaagde schuldig is aan onzorgvuldigheid of plichtsverzuim die het ongeval heeft veroorzaakt. Een rechtszaak wegens wanpraktijken daarentegen vereist dat de eiser een schending van de professionele zorgplicht vaststelt. Dit kan extra bewijs of stappen vereisen, zoals het inschakelen van een deskundige om te spreken over de professionele zorgnormen voor de verweerder en/of de situatie. Een eiser zal bijvoorbeeld een arts moeten inhuren om de zorgplicht van een arts in een situatie vast te stellen.
Vergelijking van nalatigheid en wanprestatie
Het is mogelijk om een nalatigheidsvordering in te stellen tegen een beroepsbeoefenaar. Bij medische nalatigheid bijvoorbeeld beweert de eiser dat de verweerder zijn of haar professionele verantwoordelijkheden heeft genegeerd en onopzettelijk een verwonding of de dood heeft veroorzaakt. Medische nalatigheid daarentegen beweert dat de beroepsbeoefenaar opzettelijk of willens en wetens een professionele zorgplicht heeft geschonden, met letsel of overlijden van de patiënt tot gevolg. In die zin is nalatigheid onopzettelijk, terwijl wanprestatie opzettelijk is. Het precieze gebruik van beide termen kan afhangen van de staatswet en het individuele geval.
Zowel nalatigheid als wanpraktijken zijn civiele vorderingen, wat betekent dat ze erop gericht zijn het slachtoffer te vergoeden voor zijn of haar verliezen in plaats van de gedaagde te straffen. De verweerder hoeft geen wet te hebben overtreden om aansprakelijk te zijn voor de schade van een slachtoffer in een civiele vordering. De gedaagde kan aansprakelijk worden gesteld voor het niet nakomen van zijn of haar zorgplicht jegens de eiser. Voor beide soorten zaken geldt in de meeste situaties dezelfde bewijslast. Deze bewijslast vereist dat de eiser een zorgplicht, een schending van deze plicht, het oorzakelijk verband tussen het letsel en de schade vaststelt. Een vordering wegens nalatigheid kan ook een andere verjaringstermijn hebben dan een vordering wegens nalatigheid.
Wat zijn de schadevergoedingen van beide?
Als de advocaat van de eiser tijdens een nalatigheids- of een wanprestatiezaak de noodzakelijke elementen kan bewijzen, kan de eiser een financiële vergoeding voor zijn of haar schade ontvangen. Een schadevergoeding kan een slachtoffer vergoeden voor economische en niet-economische verliezen. Deze kunnen bestaan uit medische rekeningen, gederfde inkomsten, pijn en lijden, verlies van levenskwaliteit, schade aan eigendommen, juridische kosten en punitieve schadevergoedingen. Zowel claims wegens nalatigheid als claims wegens wanpraktijken in Massachusetts hebben dezelfde lijst van te compenseren verliezen. De specifieke soorten schadevergoeding die worden toegekend zullen per geval verschillen.