In 2013 was Allie Brosh de lieveling van de geestelijke gezondheidsgemeenschap, dankzij haar bestseller Hyperbole and a Half en haar gelijknamige blog. Toen verdween ze voor zeven jaar. Dit jaar dook ze eindelijk weer op met een nieuw boek, Solutions and Other Problems.
Hyperbole was zo’n succes vanwege de humor die het bevatte, evenals de onverbloemde blik op klinische depressie.
Hyperbole was direct herkenbaar voor degenen onder ons die het ook hadden meegemaakt:
niet langer konden vertrouwen op echte emotie om gezichtsuitdrukkingen te genereren, en wanneer je elke sociale interactie bewust moet besteden aan het manipuleren van je gezicht in vormen die slechts bij benadering de juiste zijn, is het onvermijdelijk dat je mensen van je vervreemdt.
Soms werden humor en inzicht gecombineerd, zoals in deze passage:
proberen wilskracht te gebruiken om het apathische soort verdriet te overwinnen dat met depressie gepaard gaat, is als iemand zonder armen die zichzelf probeert te slaan tot zijn handen weer aangroeien. Er ontbreekt een fundamenteel onderdeel van het plan en het gaat niet werken.
Het bood ook hoop, waaronder de beroemde passage waarin een enkele maïskorrel de schrijfster hielp zich te bevrijden van haar depressie. Het boek was geïllustreerd met gonzo-tekeningen van de auteur als een eigenaardige stokpoppetje-achtige entiteit met een roze jurk en een vreemde gele driehoek van een paardenstaart.
Nu, zeven jaar later, komt Solutions, met dezelfde neiging om je hart te breken met de waarheid over verlies, verdriet en eenzaamheid; relatieproblemen, familiedrama, en fysieke gezondheidsangst. Dan kom je zonder waarschuwing een passage als deze tegen:
Sommige jaren zijn behoorlijk zwaar geweest, maar over het algemeen heb ik een vrij gemakkelijk leven. Als ik een dood hert vind, hoef ik er niet voor te vechten met een beer. Ik hoef het zelfs niet op te eten als ik dat niet wil.
Het dient te worden opgemerkt dat de avatar van de stokpoppige auteur nu een grotere garderobe heeft. En voor wie vreest dat een boek met zoveel serieus materiaal moeilijk te lezen zal zijn, kan gerust zijn: er zijn nog genoeg honden, bananen, een dronken kangoeroevarken en poepverhalen.
Als je dit boek koopt – en dat zou je moeten doen – is het de moeite waard om voor de gedrukte editie te betalen ($30 voor de gesigneerde versie), want de elektronische editie is niet bevredigend. De illustraties, die dit werk nog meer verrijken dan Hyperbole, komen elektronisch niet goed uit de verf, en de met de hand gedrukte dialoog is soms onleesbaar. Maar je moet de illustraties zien, in het bijzonder Brosh’s uitgebreide serie over het leven van haar en haar zus.
Tijdens de zeven jaar dat ze van de kaart was, verloor Brosh nooit haar legioen bewonderaars. In een interview met BuzzFeedNews klonk ze erg als Jenny Lawson (The Bloggess), toen ze zei:
Hey there, weirdos (< – ze vinden het leuk als ik ze zo noem, dat beloof ik). Jullie zijn me dierbaarder dan jullie ooit kunnen weten. … Ik weet niet waar jullie allemaal wonen of hoe jullie er allemaal uitzien, maar ik heb stukjes gezien van wie jullie zijn, en het is goed om te weten dat jullie bestaan.
De vergelijkingen tussen Brosh en Lawson zijn onvermijdelijk. Beiden schrijven boeken over serieuze, zelfs verwoestende onderwerpen, met een flinke dosis humor. Beiden hebben uitgebreide volgelingen in de geestelijke gezondheidszorg gemeenschap. Beiden hebben de neiging zichzelf te isoleren, maar blijven door het trauma heen schrijven.
Brosh zegt dat ze haar blog heeft opgegeven omdat ze zich meer op haar gemak voelde bij het proces van het schrijven van een boek. En Instagram. En het anoniem spelen van online games.
Ik, voor een, hoop dat ze doorgaat met het boek-schrijf-proces, en dat haar geplande derde boek niet nog eens zeven jaar nodig heeft om te produceren. Ik denk niet dat ik zo lang kan wachten.