Vooropgesteld, ik ben geen muziekcriticus. Ik hou de muziekscene echter vrij goed in de gaten, en heb genoeg achtergrond in muziek (speel een paar instrumenten, heb voldoende theoretisch inzicht, weet een behoorlijke hoeveelheid van de geschiedenis van de moderne muziek) om te proberen uit te leggen waarom er zo’n kloof lijkt te zijn – waar bijna iedereen met wie je praat Imagine Dragons leuk vindt, maar muziekcritici ze lijken te haten.
Laten we eerst één heel simpel ding opmerken en weerleggen dat mensen zeggen/zullen gaan zeggen. “Critici vinden het niks omdat het niet kunstzinnig genoeg is. Critici vinden het niks omdat het te mainstream is. Hoewel veel critici op zoek zijn naar baanbrekende platen, begrijpen ze ook dat de gemiddelde luisteraar daar niet naar op zoek is, en dus, hoewel ze misschien niet altijd onder de indruk zijn van solide popmuziek, zullen ze er zeker niet zwaar tegen tillen omdat het niet ‘kunstzinnig’ of ‘complex’ of ‘grensverleggend’ genoeg is. Dit geldt vooral voor de critici van popmuziek, die meestal mensen zijn die niet alleen van muziek houden, maar ook van popmuziek. Hopelijk sluit dat het idee uit dat critici ze niet goed vinden omdat ze populair zijn.
Okee… dit wordt een lange, dus laten we er eens goed voor gaan zitten.
Het begin: It Was Nuclear And Everyone Loved It
Toen Imagine Dragons radioactive dropte en het ging nucleair, het ging overal heen, iedereen vond het geweldig. En ik bedoel iedereen. Critici deden dat ook. Imagine Dragons maakte muziek die deed denken aan hardrock, die het dreunende, luide, viscerale geluid van rock nam en het naadloos kneedde met nieuwe technologie en er een pophit van 2013 van maakte. Indrukwekkende pop-rock was al eerder gemaakt, begrijp me niet verkeerd, voor het grootste deel van de geschiedenis van rock is er pop-rock geweest die goed was, maar dit was 2013. De soundscape van popmuziek was geen rock – de nummers die we ons herinneren uit die tijd zijn Avici’s wake me up, Zed’s Clarity, alles wat Macklemore deed. Hoewel, toegegeven, de Lumineers en Awolnation (en waarschijnlijk een paar andere rockachtige bands) erin slaagden om in de hitlijsten te komen, waren ze verre van de dominante geluiden van pop of waar mensen aan dachten als ze dachten aan popmuziek op dezelfde manier als Avici, Katy Perry, Justin Timberlake of (een van deze dingen is niet zoals de andere) Imagine Dragons. Ze waren niet cutting-edge maar ze bereikten iets belangrijks, en in tegenstelling tot wat fedora dragende, death metal luisterende vriend je zal vertellen, is het schrijven van een popsong (terwijl het gebruik maakt van basistechnieken) extreem moeilijk om te doen. Weten hoe je iets eenvoudigs, verkoopbaars, liefhebbends voor de massa maakt is moeilijk, en critici zover krijgen dat ze het ook nog goed vinden, dat is een prestatie.
Verwachtend. We denken.
Imagine Dragons brengt hun album uit. En het was meestal goed. Nogal. Kijk, als radioactive er niet op had gestaan zou het waarschijnlijk een meh album zijn geweest, maar je moet begrijpen dat ik zeg dat achteraf gezien, op het moment dat het album als geweldig werd beschouwd. En in alle eerlijkheid was het behoorlijk goed. Nummers als Tip-Toe, Amsterdam, On Top of the World, It’s Time – dit waren oorwurm nummers die onderhoudend waren.
Bovendien was er niet veel reden om negatief te zijn, want hoewel niet alle nummers geweldig waren, waren ze meestal allemaal fatsoenlijk en toonden ze veel belofte. Amsterdam en Tip-Toe toonden het vermogen om oorwormen te schrijven, On Top Of The World toonde aan dat ze anthem type nummers konden schrijven en dan Radioactive… Radioactive liet een paar dingen zien 1) het liet zien dat ze nummers konden schrijven met meer dan de gebruikelijke hoeveelheid substantie in een popsong, er zat niet veel substantie in Radioactive maar het schetste zeker een levendig beeld en was behoorlijk meeslepend 2) het liet zien dat ze hun passie konden laten zien, veel artiesten zijn gepassioneerd over muziek en het maken en uitvoeren ervan, maar om dat over te kunnen brengen via de muziek is een vaardigheid 3) ze lieten zien dat ze rock konden versmelten met de geluiden en timbres van popmuziek om goede pop-rock te maken. Dat laatste was een constante gedurende het grootste deel van het album. Dus met een paar goede eerste singles, een redelijk goed debuutalbum, wat gebeurde er toen?
The Omen: Demons
Demons was een van de weinige nummers op het album dat gewoon helemaal niet goed was, en terwijl we achteraf kunnen teruggaan en de gebreken van de band kunnen zien waarvan we ons nu bewust zijn in veel van hun nummers, was Demons de eerste plaats waar deze zo duidelijk waren als daglicht, en het feit dat ze dit op hun album zetten, dat had een teken moeten zijn dat er iets niet in orde was.
Dus, wat is er mis met Demons? Nou, ik weet dat veel mensen het goed vinden, en weer beginnen we hier een breuk te zien tussen de consensus van het publiek en die van de critici. Demons had een paar fundamentele problemen, maar degene die me het meest frustreert is dit: Het klinkt als een saaie, droge, van het leven ontdane versie van wat een indie-rock ballad zou moeten zijn. Luister naar Dan Reynolds die zingt op Radioactive, en hoe je de trillingen van zijn stembanden bijna kunt voelen, hoe duidelijk het is dat hij er alles in stopt, luister dan naar hem op Demons. Ja, hij probeert somber te klinken, maar het klinkt gewoon droog, het klinkt alsof hem werd verteld “schrijf een ballad of twee voor het album” en hij schreef een hoop clichés, dan omdat al het schrijven gewoon clichés waren had hij geen idee hoe het goed te brengen dus het is gewoon vaag somber.
Dat is een ander probleem dat later heel duidelijk zou worden maar iemand had moeten zien op Demons – de teksten. Er is een vaag idee, maar het zegt niet echt iets. Het is gewoon een hoop clichés.
“When the days are cold
“And the cards all fold”
Ja, oké, dat heb ik nog nooit gehoord. En laten we duidelijk zijn, het is oké om af en toe cliche of melig te zijn, maar dit was de ene regel na de andere als intro van het liedje. Dat is geen veelbelovend begin. Dan gaat hij verder met te praten over zijn ogen zijn waar zijn demonen zich verbergen. Juist. Ik ga niet woord voor woord analyseren hoe de teksten niet op hun eigen benen staan, en hoe ze gewoon verschrikkelijk flauw en saai zijn (precies het tegenovergestelde van wat Radioactive ons liet geloven dat ze zouden zijn).
Nog een probleem met het liedje: Kijk teksten zijn niet alles, het is de muziek. Nou we hebben het er al over gehad hoe saai Dan Reynolds stem erin is, en de instrumentatie is niet anders. Er zijn trouwens manieren om luchtige, vibey, sombere en afgezwakte instrumentatie interessant te maken. Luister naar iets van Lorde’s Pure Heroine (een popalbum uit dezelfde tijd), luister naar een van de grote popsongs van het afgelopen jaar, een flink aantal daarvan is behoorlijk afgezwakt. Luister naar de hele slaapkamer/indie pop scene. Het is allemaal luchtige, vibey, sombere muziek – maar het is nog steeds interessant, of groovy, of iets, iets meer dan gewoon saai en vergeetbaar.
Nu we het toch over de vroege Omen’s hebben, moeten we ook Night Vision’s (hun debuutalbum) noemen, dat de neiging heeft om veel nummers hetzelfde te laten klinken. Het hele album (dat ik uitgebreid heb beluisterd) had makkelijk 4 of 5 nummers kunnen zijn en dezelfde hoeveelheid diversiteit in klankkleuren, geluiden, teksten en ideeën kunnen bevatten, maar dan veel strakker omdat er niet al die extra poespas zou zijn. Maar het was hun debuutalbum, en nogmaals, het was veelbelovend, dus de mensen lieten het maar zo.
Smoke and Mirrors: Have I Heard This Before?
Hun tweede album had een vrij ironische naam. Ook dit album heb ik redelijk vaak beluisterd, maar ik werd er veel sneller ziek van dan van Night Vision, en ze moeten wel wat kwaliteit rook en spiegels hebben gebruikt, want het duurde even voor ik doorhad waarom.
Imagine Dragons heeft 3 nummers in hun mouw: de epische stadion jam, de stuiterende oor worm, de vage langdradige ballad. Die drie omschrijvingen zouden woord voor woord op elk van hun nummers kunnen slaan. Hun bereik is niet: stadion rock, catchy song, ballad. Het is een zeer specifieke stijl van stadion jam, een zeer specifieke stijl van bounce-in-the-step oorwormen, en een zeer specifieke stijl van saaie, sussende, uitgesponnen ballads. Ze hebben een paar van hun geluiden een nieuw jasje gegeven zodat het lijkt alsof ze wat meer bereik hebben gekregen (dat was de rook en de spiegels) maar de realiteit is dat ze helemaal niet veranderd zijn. Toen hun laatste album Evolution uitkwam was het niet anders. De skin was meer elektronisch, maar Believer lijkt griezelig veel op Warriors en Radioactive (hoewel Radioactive naar mijn mening veel superieur is, maar ze zijn allemaal zo’n beetje hetzelfde). Thunder lijkt griezelig veel op Tip-Toe en ga zo maar door.
So What? Veel popartiesten zijn repetitief
Wel, ja, maar het deel over Imagine Dragons dat veel critici frustreert (en mij zeker frustreert) is waar ze het gezicht van zijn. Imagine Dragons kwam op het toneel als een ‘indie rock’ band. Als mensen denken aan moderne rock, en specifiek aan indierock, is Imagine Dragons vaak waar ze naar toe gaan.
Nu is indie-rock al gruwelijk verbasterd tot een commercieel showstuk om de mensen aan te spreken die denken dat luisteren naar de Beatles of Pink Floyd je eigenzinnig en hipster maakt, of denken dat 2-Pac de GOAT noemen een controversiële uitspraak is – wat ik bedoel is dat ze indie-rock hebben verbasterd en gecommercialiseerd om te azen op mensen die niet echt weten wat indie betekent, en hun enige blootstelling eraan is als deze eigenzinnige versie van popmuziek. Maar met dat alles gezegd, je krijgt nog steeds goede indie-muziek van de mensen die worden gebruikt als de gezichten van dit. Nou is het niet echt indie meer, indie is nu meer een genre dan een beschrijvende term, maar je krijgt nog steeds goede muziek van hen, en er zijn nog steeds goede indie-bands die echt onafhankelijk zijn.
Maar Imagine Dragons werd het gezicht van indie en alt rock, wat gewoon een afschuwelijke gedachte is, de indie en alt rock scènes zijn misschien niet op een creatief hoogtepunt op dit moment of wat dan ook, maar als je weet waar je moet zoeken kun je nog steeds echt goed creatief spul vinden. Imagine Dragons klinken zelfs niet meer als rock, eerst klonken ze als pop-rock, ze klonken als rock met gebruik van popklanken, nu zijn ze full on popmuziek, maar gebruiken ze het eigenzinnige indie-imago om te proberen te floreren. Elke keer als ik zeg dat ik naar indie of alt rock luister en iemand zegt “zoals Imagine Dragons” dan krimp ik ineen. Heel visueel en heel hoorbaar. Maar het is niet hun schuld, als ze niet van indie-rock houden waarom zouden ze er dan van weten, maar de industrie en Imagine Dragons zelf hebben dat toegelaten. Ze hebben toegestaan dat deze zeer popband (en laat me even verduidelijken dat er niets mis is met pop zijn, ik hou van sommige popartiesten) het gezicht is van muziek die bedoeld is om alles te zijn wat niet pop is, en alles wat niet industrieel is. Kijk naar dat Imagine Dragons een ‘Indie’ artiest zijn op Spotify. Veel van hun ‘Indie’-artiesten zijn nogal beledigend om te zien, maar deze steekt het meest.
Er waren veel critici die dachten dat Imagine Dragons iets te bieden had, potentie had en belofte toonde. Maar tegen hun tweede album waren ze droog van creatieve ideeën en tegen hun derde album klonken ze gewoon als sell outs. Daarom hebben critici een hekel aan ze, niet omdat ze populair zijn, maar omdat ze de nieuwe stem van de rock moesten worden, maar uiteindelijk klonken als uitverkoopjes.
Het meest overtuigende argument dat ik daarvoor kan maken is luisteren naar Radioactive en dan meteen daarna luisteren naar Believer. Luister naar Dan Reynolds stem in beide en besteed er aandacht aan. Misschien ligt het aan mij, maar het klinkt niet alsof hij echt gepassioneerd is over de muziek, misschien heb ik het mis, en ik weet zeker dat hij zou zeggen dat dat niet het geval is, maar voor mij klinkt het alsof er iets veranderd is.