Toen hij zes jaar oud was, stond Brent Nearpass bij het krieken van de dag op om een emmer van vijf liter te vullen met paardenbloemen voor de beren. Het was zijn eerste baantje. Zijn ouders kenden de eigenaars van de plaatselijke dierentuin in Red Lodge, Montana, waar hij elke ochtend voer verzamelde voor de beren in gevangenschap. Tegen de tijd dat Nearpass 11 werd, had de dierentuin hem ingehuurd om “een beetje van alles te doen,” zegt hij.
De trend zette zich voort toen hij volwassen werd. Toen Nearpass op de middelbare school zat, werkte hij voor de Forest Service in de buurt van Red Lodge en later begon hij land op te meten. Na de middelbare school ontdekte hij een ander onconventioneel en bevredigend beroep: taxidermie. “Toen ik opgroeide, dacht ik altijd dat taxidermie leuk zou zijn om te doen,” zegt Nearpass. “Maar ik dacht altijd dat alleen magiërs dat konden.” Nearpass is sinds 1990 eigenaar van Red Lodge Taxidermy, waar hij dieren bewaart, opvult en monteert voor jagers in Montana en daarbuiten.
“Het is geen toeval,” zegt hij over hoe zowel zijn leven als zijn levensonderhoud zijn voortgevloeid uit het land dat hem omringt. “Ik was altijd al geïnteresseerd in dieren, wilde dieren en het buitenleven. En taxidermie lijkt het voor mij allemaal met elkaar te verbinden.”
Leeftijd: 55
Woonplaats: Red Lodge, Montana
Aantal opgezette/beheerde dieren in zijn leven: Minstens duizend
Strangest opgezette dieren: Een vos als huisdier en een tahr, een langharig ramachtig dier uit Nieuw-Zeeland
Wekelijks uren besteed aan opzetten: Ongeveer 30
Uren Besteed Buiten Wekelijks: Minstens 30
Hoe hij begon: “Toen ik van de middelbare school kwam, kocht ik een doe-het-zelf-boek over taxidermie (Home Book of Taxidermy and Tanning). Ik begon met geweien en zette ze op plaquettes – kleine dingen die ik nu nog steeds doe. Maar mijn eerste echte montering was de kop van een antilope van een vriend. We bekeken het boek en praatten er met elkaar over. Ik denk dat het nog steeds aan zijn muur hangt, en het ziet er waarschijnlijk slecht uit. Het is zeker een kunstvorm die je verbetert. Het vergt veel oefening om er goed in te worden, en je houdt nooit op met verbeteren.”
Meest voorkomende dieren: Negentig procent van Nearpass’ projecten zijn witstaartherten en muildierherten, en bijna al zijn klanten zijn jagers. Maar hij heeft ook gewerkt op wolven, bergleeuwen, elanden, berggeiten, schapen, elanden, beren (zwart en grizzly), en, een keer, een olifant. “Vroeger deed ik ook vogels en vissen, maar nu niet meer. Nu doe ik alleen nog zoogdieren.”
Geen huisdieren toegestaan: Nearpass zegt dat hij niet (meer) aan huisdieren werkt, omdat het moeilijk is om “de totale, vertrouwde uitdrukking vast te leggen” die eigenaren gewend zijn te zien in hun huisdieren. “Je wilt geen huisdier doen. Een mens weet echt hoe dat dier eruitziet. Als je in de heuvels een hert schiet, ken je zijn uitdrukking niet en weet je niet precies hoe hij eruitziet. Maar een oudere man belde me een keer, en hij wilde dat ik zijn vos zou opzetten. Hij haalde me over. Ik had beter moeten weten. Toen het klaar was, belde ik hem en legde uit, ‘Het zal er niet hetzelfde uitzien. Toen kwam hij binnen en zei: ‘Dat is mijn vos niet. Het maakte me gewoon kwaad. Hij liep mijn winkel uit en haatte me. Ik zal nooit meer een huisdier aanraken.”
Afgezien van huisdieren, werkt Nearpass aan bijna elk dier, zolang het maar niet is gestorven door ziekte of een onbekende oorzaak. Als een klant een dier binnenbrengt, neemt hij de maten op en vraagt of hij wil dat het dier naar rechts of naar links kijkt? Springen? Sluipen? Nearpass gooit alles weg behalve de huid en de schedelplaat, waaraan het gewei vastzit. Hij bewaart de huid een paar weken in zijn zoutschuur voordat hij hem naar een leerlooierij in Great Falls, Montana, stuurt, waar hij enkele maanden zal doorbrengen. “Als je een goede looierij vindt, blijf je ze gebruiken, want ze kunnen je maken of breken”, zegt Nearpass. Hij bestelt een vorm (in wezen een op maat gemaakte mannequin van schuim), glazen ogen, kunsttanden en een rubberen tong. Als de huid schoon terugkomt van de leerlooierij, past en lijmt Nearpass de huid op de vorm voordat hij deze weer aan elkaar naait. Hij zet de ogen in klei en penseelt de neus van het dier. Het is een lang proces, maar Nearpass zegt dat hij zijn klanten garandeert dat hij in minder dan een jaar klaar is – een belofte die veel taxidermisten niet kunnen maken: Tientallen jaren van taxidermie hebben Nearpass getalenteerd gemaakt met naald en draad. Als hij een huid op een vorm naait, probeert hij het stiksel zo strak en onopvallend mogelijk te houden – een vaardigheid die in het bos goed van pas komt. “Een paar jaar geleden was ik met een paar vrienden aan het backpacken, en één van hen viel en raakte gewond. Mijn andere vriend was een verpleegster en had moeite om de knoop te leggen terwijl hij de wond hechtte. We hebben hem gehecht, maar het hielp om mij bij de hand te hebben.”
Verbinding met de wildernis: Het flexibele schema dat taxidermie mogelijk maakt en Nearpass’ tweede baan als landmeter hebben hem in staat gesteld meer tijd buiten door te brengen wanneer hij maar wil. “Het is een goede familiedeal geweest voor mijn vrouw en ik en onze twee kinderen,” zegt hij. “We zijn voortdurend buiten. Als ik een weekend vrij ben, jagen we samen, vissen we samen en trekken we samen op rugzak. In de zomer ben ik aan het backpacken en vis ik in de bergmeren rond Red Lodge. Elke herfst ga ik backpacken in de Beartooth Mountains. Wandelen met familie en vrienden, langlaufen en sneeuwschoenwandelen, ik ben gewoon constant iets buiten aan het doen.”
De winkel: “Ongeveer 100 voet van mijn huis, is er een oude garage die ik heb omgebouwd tot mijn winkel. Er hangen ongeveer acht koppen aan de muur die gemonteerd zijn, ongeveer zes vormen in de hoek die klaar zijn om gemonteerd te worden, een stapel geweien die klaar zijn om erop te gaan, en verscheidene dozen met gelooide huiden. Voor de rest is er alleen basisgereedschap – hamer, schroevendraaier, tangen – typisch wat iedereen in zijn garage heeft. Ik heb een luchtcompressor en een airbrush voor de afwerking.”
Het werk mee naar huis nemen: dat gebeurt ook bij taxidermisten. “Twee weken geleden was ik bezig met een eland voor een vriend. We hadden een vorm afgeschaafd zodat de huid zou passen, en de hele tijd dacht ik: ‘Ik hoop dat deze huid goed op dit ding komt. Normaal gesproken sta ik om zes uur ’s ochtends op en ga ik rond half acht of acht uur ’s ochtends naar mijn winkel om aan mijn project te beginnen. Maar ik werd om 1:00 uur ’s nachts wakker en maakte me zorgen over deze eland. Dus stond ik op, kleedde me aan, ging naar buiten en legde de huid op de vorm, zodat ik kon slapen. Het kostte me ongeveer een uur. Ik legde de huid op de vorm en speldde hem vast, en toen kon ik zien dat het ging werken. Ik doe het al lang genoeg dat ik me er niet meer druk om maak – ik doe het gewoon.”
Nearpass heeft het het drukst in de wintermaanden omdat het jachtseizoen in de herfst de meeste van zijn projecten oplevert. In de warmere maanden werkt hij als landmeter, wat hij leuk vindt omdat hij dan “door de heuvels kan wandelen”. Nearpass doet het meeste van zijn taxidermie wanneer de dagen korter en kouder zijn. Hij zegt dat hij ongeveer 30 uur per week in zijn winkel en, afhankelijk van de tijd van het jaar, ten minste 30 uur (vaak meer) elke week buiten landmeten, wandelen, of jagen.
Hardste projecten: “Alles wat levensgroot is, kost veel extra tijd. Voor een schouderstuk, zoals een hert of een eland die aan de muur hangt, hoef je je niet druk te maken over waar de oksel samenkomt of de achterkant van de poot of de hoef. Als je dat dier weer helemaal in elkaar moet zetten, is dat een uitdaging. Ik heb nog niet zo lang geleden een levensgrote zwarte beer gemaakt, en ik had geen maten. Iemand schoot de beer in Canada en bracht me de huid. De huid is de bepalende factor, en die moet perfect in de vorm passen, dus dat was een uitdaging.”
Favoriete projecten: “Ik heb een aantal van mijn eigen projecten gedaan, waar ik zelf op heb gejaagd: een dikhoornschaap, een eland, een zwarte beer op ware grootte. Ik doe niet veel van mijn eigen dingen, maar deze zijn speciaal. Ik heb niet alleen op het dier kunnen jagen, maar ik heb ook het vlees kunnen eten en het als trofee kunnen bewaren.”
Teruggeven: “Ik doe nogal wat taxidermie voor Operation Second Chance, dat is een organisatie voor gewonde veteranen. Dit jaar kwamen er zes jongens naar Red Lodge, en ik mocht met twee van hen jagen. Ze schoten herten, elanden en antilopen terwijl ik bij hen was. Het zijn jonge kerels, en het werken met hen doet me altijd denken aan. Soms is het echt moeilijk omdat sommige van de jongens geen benen of armen hebben. Maar het is de moeite waard om met ze te jagen, en dan hun taxidermie te doen is echt leuk.”
Hoofd Foto: Terry Schmidbauer