Tranen, glimlachen op begrafenis Ed Bradley

By Paul J. Gough

NEW YORK (Hollywood Reporter) – Met de ingewikkelde melodieën van de muziek waar hij zo van hield om zich heen, namen familie en vrienden van Ed Bradley dinsdag afscheid van de “60 Minutes”-correspondent met een drie uur durende dienst gevuld met leven, liefde en gelach.

Bijna 2000 mensen vulden de statige Riverside Church aan de rand van de Hudson-rivier om eer te betuigen aan Bradley, die op 9 november op 65-jarige leeftijd overleed. Ze kwamen uit het brede spectrum van Bradley’s leven: van zijn jeugd als wiskundeleraar in Philadelphia tot zijn vroege dagen bij CBS Radio en het verslaan van de Vietnam oorlog tot zijn vrienden in jazz en andere muziek en de vele mensen met wie hij in contact kwam als correspondent op wereldreis.

“Hij kwam op het toneel in een van de meest opwindende tijden in de Amerikaanse geschiedenis, en hij omarmde wat Oliver Wendell Holmes ‘de actie en passie van zijn tijd’ noemde,” zei Charlayne Hunter-Gault, die vanuit haar huis in Afrika reisde om in zijn laatste dagen bij Bradley te zijn.

“Hij was, tenslotte, de jazzmeester,” zei voormalig president Clinton, een van de vele interviewpersonen die Bradley ontwapende met zijn manier van doen. “Hij speelde altijd in de toonsoort van het verstand, en zijn liedjes zaten vol met de noten van de feiten, maar hij wist dat om het beste uit de muziek te halen je moest improviseren.”

Muziek doordrong de dienst, met name de jazz die Bradley aanbad en de New Orleans-stijl waar hij van was gaan houden. Een fanfare speelde een processie klaagzang om de dienst te openen, en kwam terug om het in traditionele stijl af te sluiten met “When the Saints Go Marching In.” Lizz Wright bracht India.Arie’s “Complicated Melody,” die was uitgekozen door Bradley’s vrouw, Patricia Blanchet. Wynton Marsalis trad op, evenals New Orleans jazz legende Irma Thomas, die drie nummers zong. Bradley’s vriend Jimmy Buffett en Allen Toussaint brachten “Do You Know What It Means to Miss New Orleans?” en een andere vriend van Bradley, Aaron Neville, zong “Amazing Grace.”

Onder de aanwezigen waren Bradley’s CBS News collega’s Mike Wallace, Andy Rooney, Lesley Stahl, Steve Kroft en gepensioneerde presentatoren Walter Cronkite en Dan Rather; andere netwerkjournalisten zoals NBC’s Brian Williams, Meredith Vieira en Steve Capus, en ABC’s Diane Sawyer; samen met Bill Cosby, Paul Simon, de Rev. Jesse Jackson, Leslie Moonves, Richard Parsons en Howard Stern.

“Hij vergat nooit waar hij vandaan kwam, en hij gaf altijd genereus terug, met zijn tijd, zijn geld en zijn advies,” zei lange Philadelphia-vriend Marie Brown.

Voormalig CBS-hoofd Howard Stringer, die in de jaren zestig met Bradley werkte bij WCBS-AM, noemde hem een “rattenvanger voor kinderen … een man van het volk, absoluut.”

Kroft herinnerde zich dat Bradley nooit werd gedreven door wat Kroft “de ’60 Minutes’-stopwatch” noemde. Hij zei dat Bradley een tijd lang troonopvolger van Rather was, maar dat hij het ankerschap niet wilde. “Hij wilde niet aan een nieuwsbureau gebonden zijn … CBS News was zijn baan, niet zijn leven,” zei Kroft.

Twaalf dagen voor zijn dood, checkte Bradley zichzelf uit het Mount Sinai Ziekenhuis om de vertelling op te nemen voor wat zijn laatste “60 Minutes”-reportage zou zijn. Hij was zo zwak dat zijn vrouw hem overeind moest houden.

“Ik luisterde ernaar en hoorde een man die zijn werk met passie en moed deed tot de dag dat hij stierf,” zei producer David Gelber.

“Het vinden van een andere Ed Bradley is zo dicht bij een onmogelijke taak als wat dan ook in omroepland,” zei Don Hewitt, die Bradley in dienst nam bij “60 Minutes” in de vroege jaren tachtig.

“Als je in de voetsporen van Ed Bradley wilt treden, kun je niet achter een bureau zitten en er goed uitzien,” zei Hunter-Gault. “Je moet je reisschoenen aantrekken. Je moet de wandeling maken, niet alleen de praatjes.”

Reuters/Hollywood Reporter