The Year Comedy Came Back | The 16 Funniest Films of 2016

Twaalf maanden geleden noemde ik 2015 “het jaar dat komedie stierf,” en ik meende het. Komedies in speelfilms waren een absolute puinhoop, schijnbaar gevangen in vervelende riffs en vermoeide conventies, verstoken van menselijke emotie en cultureel inzicht. En ik blijf erbij dat ik gelijk had, verdomme. Komedie stierf in 2015. Er waren geen grappige films, laat staan grappigste films en het was een fucking tragedie.

Maar tot mijn verbazing, komedie terug brullend terug uit de dood in 2016, en het was niet eens ontleed en goor. Het komedie genre bloeide dit jaar, in kwaliteit als niet noodzakelijk in succes. Om wat voor reden dan ook, veel van de grappigste films van 2016 slaagden er niet in een publiek te vinden aan de kassa, en veel van de komedies die grote hits waren, waren vrij conventionele zaken die rustten op de ambitieloze lauweren van voor de hand liggende grappen, zoals “je huisdieren zijn raar” (The Secret Life of Pets) en “aanstootgevende humor is beledigend” (Sausage Party).

Still, geweldige komedies waren overal, en kwamen op een semi-regelmatige basis uit als je de moeite nam om naar ze te zoeken. We hadden indie-komedies met bijtende gevoel voor humor, throwback-komedies die geliefde klassiekers opriepen terwijl ze de concepten in spannende richtingen uitbreidden en ten minste drie instant-animatieklassiekers. Deze films maakten het anders moeilijke 2016 een stuk smakelijker, herinnerden ons eraan dat lachen nog steeds mogelijk is in moeilijke tijden, en gaven ons nieuwe observaties waarmee we de wereld om ons heen kunnen interpreteren.

Dat zijn letterlijk de twee redenen waarom komedie belangrijk is, en nogal wat films bereikten die grote hoogten in het afgelopen jaar. Dit zijn de 16 grappigste komedies van 2016, gerangschikt op hoeveel ze ons lieten lachen, hoeveel ze ons lieten voelen, en hoe die twee elementen elkaar uiteindelijk in evenwicht hielden.

Grappigste Films van 2016

Tom Tykwer’s bewerking van de roman van David Eggers, over een in ongenade gevallen Amerikaanse verkoper die een zakendeal probeert te sluiten in Saoedi-Arabië, werd uitgebracht met weinig fanfare en bracht geen noemenswaardig geld op. Dat is jammer, want het is een charmant verhaal over duidelijke verschillen en onverwachte overeenkomsten tussen ongelijksoortige culturen, vol met leuke bijpersonages en verrijkt met een bedachtzaam, romantisch drama tussen Tom Hanks en Sarita Choudhury. Het is het soort feel-good dramedy dat vroeger een groter publiek had en nog steeds alle ogen verdient die het kan krijgen. A Hologram for the King gaf me een beter gevoel over de wereld waarin we leven, en ik zou zeggen dat is vrij hoge lof.

CENTRAL INTELLIGENCE

De grootste komedieverrassing van 2016 was niet dat Dwayne Johnson en Kevin Hart samen grappig zouden zijn, maar dat ze ook alle kansen zouden trotseren en in een film zouden opduiken die hun inspanningen eigenlijk waardig was. Kevin Hart speelt een voormalige jock, Dwayne Johnson speelt een voormalige nerd, en ondanks twintig jaar persoonlijke groei leven ze nog steeds met alle verwachtingen die op de middelbare school op hen werden gelegd. Dwayne Johnson is geweldig als een berg spieren met een groot minderwaardigheidscomplex, en Hart is al even geweldig als een voormalig wonderkind dat genoegen lijkt te hebben genomen met middelmatigheid. De plot is een banaal maar snel spionagespel; het zijn de prestaties en de onderliggende boodschap over de aanhoudende effecten van jeugdtrauma’s, met name pesten, die Central Intelligence tot een van de grappigste films van het jaar maken.

GHOSTBUSTERS

Het is niet zo grappig als de originele Ghostbusters, maar weinig films zijn dat of zijn dat ooit geweest. Gelukkig heeft Paul Feig’s reboot van de iconische sci-fi/horror komedie franchise genoeg te lachen op zijn eigen merites. Een team van paranormale onderzoekers verenigt zich om de stad te redden, overwinnen hun marginalisatie en schoppen kont in het proces. De geweldige gags maken de soms flauwe gags goed, en een scène-stralend optreden van Kate McKinnon verheft de hele procedure tot een zeer vermakelijke komedie stoeipartij. Het is een krachtige en kleurrijke komedie die meer krediet verdient voor zijn onderscheidende toevoegingen aan de geliefde franchise.

SING STREET

Het is niet zozeer “hilarisch” als “consequent verbijsterend,” maar John Carney’s jaren ’80 tiener rockband dramedy komt zeker door op charme. Heel veel charme, eigenlijk, en geweldige muziek. Ferdia Walsh-Peelo speelt de rol van een buitenstaander die een futuristische rockband begint om indruk te maken op een aspirant-model. Hij herdefinieert voortdurend zijn eigen persoonlijkheid terwijl hij nieuwe muzieksoorten ontdekt en, verrassend genoeg, ontdekt dat hij heel wat talent heeft. Sing Street is een zoete romance, een solide rockmusical, een lichte komedie en uiteindelijk een zeer vertederend verhaal van een oudere broer, gespeeld door Jack Reynor, die probeert het beste in zijn broer of zus naar boven te halen… en vice-versa.

FINDING DORY

Het verhaal heeft niet dezelfde impact als Finding Nemo, maar dat betekent niet dat Finding Dory geen geweldig komedie-vervolg is. Een vis genaamd Dory, ingesproken door Ellen DeGeneres, herinnert zich eindelijk iets over haar verloren familie en begint aan een reis om hen te herenigen, samen met een pod van hilarische aquatische karakters die in een Marine Life Institute wonen. Toekijken hoe de kansen zich absurd opstapelen tegen deze kleine helden is al grappig genoeg, maar regisseur Andrew Stanton slaagt erin om de oplossingen voor hun problemen – waaronder op de een of andere manier een achtervolging op een snelweg met hoge snelheid – net zo amusant te maken. En het doordringende en empowerende thema van de film over het overwinnen van persoonlijke handicaps is het soort genuanceerde en positieve boodschap die ieder van ons zou kunnen inspireren tot grootsheid.

MOANA

Old school Disney fantasy tropen in overvloed in Moana, een film die veel weg heeft van de tekenfilm klassiekers De Kleine Zeemeermin en Beauty and the Beast, maar met een geactualiseerd gevoel voor humor, prachtige CG-beelden en een reeks hilarische grappen die allemaal de juiste snaar raken. Een idealistische jonge held (Auli’i Cravalho) vormt een team met een egoïstische halfgod (Dwayne Johnson) om een gigantische glamourkrab en een vloot Mad Max kokosnoten te verslaan en uiteindelijk de wereld te redden. Ondertussen hebben ze te maken met ’s werelds domste kip, prikkelbare levende tatoeages en een oceaan die weigert onze heldin overboord te laten vallen, wat allemaal resulteert in geweldige terugkerende gags die lach na lach opleveren.

ZOOTOPIA

Beslissen of Finding Dory, Moana, en Zootopia de grappigste film is, is misschien gewoon een kwestie van voorkeur. Wat je volgorde ook is, het is moeilijk te ontkennen dat Disney dit jaar op alle cilinders vuurde, geestig en sociaal bewust familievermaak uitjoeg, allemaal boordevol geweldige personages en amusante decorstukken. Zootopia is de breedste komedie van allemaal, die zich afspeelt in een wereld bewoond door antropomorfe dieren met visuele gags op de achtergrond van bijna elke opname, en die het soort mismatched buddy cop-komedie vertelt dat een geweldige set-up biedt voor non-stop gekibbel. En ondanks al die dwaasheid is de politieke boodschap van Zootopia, over politici die vreemdelingenhaat gebruiken om zich vast te klampen aan de macht, verontrustend actueel en relevant.

HAIL, CAESAR!

De Coen Bros. zijn terug met hun beste komedie sinds de jaren negentig, een dolle klucht die zich afspeelt in de potsierlijke coulissen van een fictieve Hollywood-studio, waar dijenklotsende homo-erotische musicalnummers in overvloed te zien zijn zonder ook maar een zweem van ironie, en een charmante cowboy tragisch genoeg verkeerd gecast is als erudiete romantische hoofdrolspeler. Ondertussen is de domme ster van een historisch epos ontvoerd en raakt een aquatische danseres storend zwanger. Een prachtige ensemblecast – George Clooney, Josh Brolin, Channing Tatum, Alden Ehrenreich, Tilda Swinton (twee keer!) en Scarlett Johansson, om er maar een paar te noemen – brengt de wonderlijk dwaze woorden tot leven. Hail, Caesar is een kleinigheid, maar het is een van de grappigste films in jaren.

OTHER PEOPLE

Sterven aan kanker is geen lachertje, maar als je een heel jaar met iemand doorbrengt, op welk moment dan ook, zijn ze vast soms behoorlijk grappig. In deze gevoelige en amusante dramedy van schrijver/regisseur Chris Kelly speelt Jesse Plemons de hoofdrol als een worstelende tv-schrijver die weer bij zijn stervende moeder intrekt, gespeeld door een onthullende Molly Shannon, en ernaar streeft haar te geven wat ze nodig heeft, terwijl hij ook een beetje gek wordt in zijn pogingen om tegelijkertijd zijn eigen leven te leiden. Other People is een bemoedigend verhaal, een bedachtzaam en lieflijk onderzoek naar een familie die alles doet wat in haar macht ligt om de moed erin te houden. Meestal lukt het, soms leidt het tot tranen, en zelfs die tranen hebben een paar grinnikjes in zich.

PEE-WEE’S BIG HOLIDAY

Paul Reubens keert terug als zijn eindeloos minzame personage Pee-wee Herman, en hij slaagt erin onze favoriete herinneringen aan de komedieklassieker Pee-wee’s Big Adventure op te roepen en tegelijkertijd een indrukwekkende nieuwe laag aan zijn personage toe te voegen. Aan het begin van Pee-wee’s Big Holiday heeft Pee-wee letterlijk nooit zijn kleine stadje verlaten, maar een toevallige ontmoeting met de knappe acteur Joe Manganiello – die zichzelf speelt, heerlijk – stuurt hem naar New York City om de acteur te bezoeken voor zijn verjaardagsfeestje. Er volgen rellen, maar de grap is dat Joe Manganiello Pee-wee net zo graag wil zien als Pee-wee Joe Manganiello wil zien, en uiteindelijk speelt de hele, hilarische affaire als een krachtige allegorie voor uit de kast komen, brutaal en vriendelijk, en geaccepteerd worden voor wie je bent. Oh ja, en de whoopee kussen scène is een van de komische hoogtepunten van 2016.

THE NICE GUYS

Een alcoholische privédetective en een goedbedoelende professionele bottenbreker werken samen om een absurd ingewikkelde misdaad op te lossen in The Nice Guys, de nieuwste ribald misdaadkomedie van Shane Black. En als het niet zo goed is als Kiss Kiss Bang Bang is dat niet erg, want dat laat nog steeds veel ruimte voor grootsheid. Het is nog steeds zeker een van de grappigste films van het jaar. Ryan Gosling en Russell Crowe hebben een indrukwekkende komische chemie, en Black’s zweepslag regie houdt de geestige dialoog en potsierlijke plot punten komen op een opwindende clip.

5. HUNT FOR THE WILDERPEOPLE

Taika Waititi’s vervolg op de horror-komedie What We Do in the Shadows is het soort vrolijk ondeugende familiefilm dat in de jaren tachtig de theaters vulde, maar dat zelden meer wordt gemaakt. Julian Dennison speelt een “bad egg” die letterlijk bij het laatste pleeggezin in Nieuw-Zeeland wordt geplaatst, maar door een tragedie komt hij al snel vast te zitten in het bos met zijn afkeurende pleegvader (Sam Neill), die per ongeluk Public Enemy #1 wordt. Stoere liefde, een ongemakkelijke band en een reeks bizarre tegenslagen volgen elkaar op, en je zult je de hele tijd rotlachen. Fantasierijk en lieflijk filmmaken als ik het ooit heb gezien. Ook zeker een van de grappigste films van het jaar.

LOVE & FRIENDSHIP

Whit Stillman is al lang onze hedendaagse meester van burgerlijke onzin, dus hem koppelen aan het werk van Jane Austen – de kampioen aller tijden van het onderwerp – leek een recept voor grootsheid. Love & Friendship stelt niet in het minst teleur: het is een snelle komedie over manieren, met een sluwe Kate Beckinsale die de hele Britse aristocratie ondermijnt om uit het armenhuis te blijven na de dood van haar man. Haar aan het werk zien is een machiavellistisch genot, en haar tegenspeler Tom Bennett de domste dingen uit de filmgeschiedenis horen zeggen is een absolute lachstuip.

KEANU

Keegan Michael-Keye en Jordan Peele brengen hun comedy schtick naar het grote scherm in deze absurde kleine komedie, over een paar beta-mannetjes die zich moeten voordoen als geharde criminelen om hun ontvoerde kitten te redden. Het contrast tussen de stoere jongens façade en de totaal adorbz titel kat ze fonkelen nooit ophoudt grappig te zijn, en de natuurlijke komische verstandhouding van het paar vertaalt zich moeiteloos naar het grote scherm. Ik verloor letterlijk bijna het bewustzijn omdat ik zo hard moest lachen om Keanu, en als dat geen aanbeveling is voor een van de grappigste films van het jaar, dan weet ik het ook niet meer.

2. DEADPOOL

Als het je is opgevallen dat het superheldengenre nu een stuk minder pis bevat, dan komt dat omdat Deadpool het eruit heeft gehaald. Deze raunchy, zelfbewuste, ultragewelddadige actie-komedie roept alle domme clichés van de meest populaire blockbusters van onze tijd op, maar bewijst ook dat het ze beter kan doen dan de meeste concurrenten, waardoor wat een beledigende parodie had kunnen zijn, een goedmoedige, satirische riff is geworden. En de eer gaat naar Ryan Reynolds, die weet dat de protagonist van Deadpool humor alleen gebruikt om te verbergen dat hij letterlijk en figuurlijk van binnen sterft, waardoor zelfs zijn meest beledigende opmerkingen een welkome dosis menselijkheid krijgen.

POPSTAR: NEVER STOP NEVER STOPPING

De grappigste film van 2016 is een non-stop lachmachine, geladen met aanstekelijke liedjes die spelen als echte pophits maar de domste teksten bevatten die je ooit hebt gehoord. Het gekste van alles is dat ze niet zo ver van het echte werk afstaan. The Lonely Island speelt de rol van een jongensband uit de jaren 90 die uit elkaar is gevallen, waardoor er slechts één grote superster overblijft (Andy Samberg) wiens ego zo uit de hand is gelopen dat iedereen bang is om hem te vertellen dat al zijn ideeën stom zijn. De cast is geweldig, de cameo’s zijn verrassend en briljant, en wanneer alles is gezegd en gedaan, speelt Popstar als een veel hedendaagse versie van This is Spinal Tap; beide films presenteren ons de domste delen van onze hedendaagse cultuur met het soort inzichtelijke komische afstand die de meeste verhalenvertellers alleen zouden kunnen bereiken met na generaties van hindsight.

Top Foto: 20th Century Fox

William Bibbiani (iedereen noemt hem ‘Bibbs’) is Crave’s filminhoudsredacteur en criticus. Je kunt hem elke week horen op The B-Movies Podcast en Canceled Too Soon, en hem zien op de wekelijkse YouTube-series Most Craved, Rapid Reviews en What the Flick. Volg zijn tirades op Twitter op @WilliamBibbiani.

{{#values}}