Editor’s Note, 19 november 2018: Met Thanksgiving in aantocht, laten we dit verhaal van oktober 2018 over een vakantiefavoriet opnieuw opduiken.
Deze Thanksgiving zullen zo’n 20 miljoen Amerikanen zich tegoed doen aan groene bonen casserole, een culinaire klassieker die bestaat uit slechts zes ingrediënten: een blik Campbell’s crème van champignonsoep, melk, sojasaus, zwarte peper, groene bonen en knapperige gebakken uien. Het retro-recept, dat al meer dan 60 jaar op Amerikaanse tafels verschijnt, is terug te voeren op een vrouw genaamd Dorcas Reilly, die op 15 oktober op 92-jarige leeftijd overleed, meldt Timothy Bella van de Washington Post.
In 1955 werkte Dorcas als supervisor op de huishoudafdeling van een Campbell’s testkeuken in Camden, New Jersey, toen ze de opdracht kreeg een recept te maken voor een rubriek die zou verschijnen in de Associated Press. Het recept moest gebaseerd zijn op ingrediënten die elke thuiskok bij de hand zou hebben, waaronder Campbell’s champignonsoep en sperziebonen.
Dorcas, die een graad in huishoudkunde had behaald aan de Drexel University (toen bekend als het Drexel Institute of Technology), ging aan het knutselen. Volgens Vidya Rao van Today speelden zij en haar team aanvankelijk met het toevoegen van selderijzout en ham aan het recept, maar uiteindelijk kwamen ze uit op zes eenvoudige, betaalbare ingrediënten die samen in een braadpan konden worden geroerd en 25 minuten in de oven konden worden geschoven. De voorbereidingstijd was minimaal; het gerecht werkte goed met bevroren of ingeblikte sperziebonen, en de gebakken uien waren voorverpakt.
Het was het perfecte recept voor het naoorlogse Amerika, toen goedkoop, zonder gedoe koken in de mode was. De opheffing van de oorlogsrantsoenen op ingeblikte goederen, in combinatie met innovaties op het gebied van inblikken en invriezen die verpakt voedsel toegankelijker maakten dan ooit, creëerde een cultuur van gemakskoken. Hoewel ze de verantwoordelijkheid bleven dragen om het gezin te voeden, gingen steeds meer vrouwen werken, wat de vraag naar gemakkelijk te maken maaltijden aanwakkerde.
Originally called “Green Bean Bake,” kwam Dorcas’ gerecht pas echt van de grond toen Campbell’s het recept begon af te drukken op haar champignonsoepblikken, volgens Karen Zraick van de New York Times. Dorcas had veel recepten gemaakt voor het bedrijf (waaronder tuna noodle casserole en Sloppy Joe’s gemaakt van tomatensoep), en was enigszins verrast dat de groene bonen braadpan zo’n hit bleek te zijn.
“We dachten allemaal dat dit erg leuk is, enz., en toen we de gevoelens van de consument kregen, waren we echt een beetje aangenaam geschokt,” zei Reilly eens, volgens Rao van Today’s. “Ik ben hier erg trots op, en ik was geschokt toen ik me realiseerde hoe populair het was geworden.”
Green bean casserole heeft het door de eeuwen heen doorstaan, met 40 procent van de verkoop van Campbell’s room van champignonsoep gaat naar het maken van het gerecht, vertelde een woordvoerder Rao in 2015. Je kunt opgewaardeerde versies van het recept vinden (Bon Appétit, bijvoorbeeld, raadt aan de ingeblikte soep te dumpen voor volle melk, room en verse cremini champignons) en Reilly’s handgeschreven originele receptkaart is zelfs terechtgekomen in de archieven van de National Inventors Hall of Fame.
Reilly’s baanbrekende prestaties bleven niet beperkt tot de proefkeuken. Zij werd in 1926 geboren in Woodbury, New Jersey, groeide op in Camden en was een van de eersten in haar familie die naar de universiteit ging. Als supervisor bij Campbell’s was zij “een pionier in een wereld waarin vrouwen over het algemeen aan de zijlijn van het bedrijfsleven stonden”, aldus een videoboodschap van haar alma mater. Nadat ze in 1961 verlof had genomen om haar kinderen groot te brengen, keerde ze twee decennia later terug naar het bedrijf, nu in de rol van manager van de Campbell’s Kitchen, een functie die ze bekleedde tot haar pensionering in 1988. En toch was Reilly nooit iemand om haar prestaties op te hemelen, vertelt haar zoon, Thomas B. Reilly, aan Bonnie L. Cook van de Philadelphia Inquirer.
“Ze was geen flitsend persoon,” zegt hij. “Ze koesterde zich niet in de schijnwerpers. Ze ging gewoon naar binnen en deed elke dag haar werk, zoals de meeste blue-collar mensen.”
Reilly’s benadering van koken was net zo zout-van-de-aarde. “Ik denk dat eten leuk moet zijn,” zei ze eens, “en eten moet gelukkig zijn.”