Fans van It’s a Wonderful Life weten dat de film zich afspeelt in een fictief stadje genaamd Bedford Falls ergens in upstate New York – de regio is herkenbaar dankzij diverse verwijzingen naar naburige gemeenschappen zoals Buffalo en Elmira in de film – maar wat ze misschien niet weten is dat één stad in het bijzonder een griezelige gelijkenis vertoont met Bedford Falls.
Tijdens het schrijven van het scenario, bezocht regisseur Frank Capra het stadje Seneca Falls, New York. “Er zit veel Seneca Falls in Bedford Falls,” vertelt Jimmy Hawkins, de acteur die de jongste zoon van George Bailey, Tommy, speelde in de klassieker uit 1946, aan CountryLiving.com. “De brug alleen al kan je veel vertellen.”
Hoe kwam het dan dat een Hollywood-gigant, die in Italië was geboren, in Los Angeles was opgegroeid en destijds in Zuid-Californië woonde, inspiratie vond in het idyllische Finger Lakes-gebied van de Empire State, zo’n 275 mijl ten noordwesten van New York City?
De eerste aanwijzing komt van Capra’s uitgebreide familie. Naar verluidt had hij familieleden in het nabijgelegen Auburn, New York; misschien was hij bij hen op bezoek toen hij, uit noodzaak of uit nieuwsgierigheid, de rit naar Seneca Falls maakte. Een plaatselijke kapper herinnerde zich dat hij Capra’s haar knipte rond de tijd dat hij aan het script voor de film zou hebben gewerkt. De man, Tom Bellissima, herinnerde zich de uitwisseling omdat hij ook van Italiaanse afkomst was en grapte dat hij de “mooie” was (bellissima betekent ‘mooi’ in het Italiaans) en dat Capra, wat ‘geit’ betekent in het Italiaans, “de geit” was.
Na afloop van de Tweede Wereldoorlog richtte Capra, een veteraan van het Amerikaanse leger die in de oorlogsjaren educatieve films voor het leger had gemaakt, zijn eigen productiemaatschappij op en begon hij te zoeken naar zijn volgende project. Jimmy Stewart zei dat hij en Capra, die in 1939 hadden samengewerkt aan Mr. Smith Goes to Washington, zich in die tijd zorgen maakten over “of we het nog wel hadden, weet je, dat mysterieuze ‘het’ dat alles betekent in deze stad.” (Stewart had al zo lang geen werk meer dat hij overwoog terug te gaan naar Pennsylvania om de winkel van zijn vader te runnen.)
Toen benaderde het hoofd van de productiemaatschappij RKO Pictures Capra over het maken van een film gebaseerd op het korte verhaal “The Greatest Gift” uit 1943 van Philip Van Doren Stern, waarin een man te zien krijgt hoe het leven eruit zou zien als hij nooit was geboren. De vrouw van de studiobaas had het voorgesteld. “Hij vond het het beste idee dat hij ooit had gehoord en dus begon hij op basis van dat thema een film te maken,” zegt Hawkins.
Maar behalve de onderliggende boodschap en de voornaam van de hoofdpersoon, nam Capra weinig over van Van Doren Sterns verhaal en vertrouwde in plaats daarvan op zijn eigen verbeelding en inspiratie van zijn reizen om de rest in te vullen. In plaats daarvan vertrouwde hij op zijn eigen verbeelding en inspiratie van zijn reizen om de rest in te vullen. Hij weefde tenslotte een script voor een lange speelfilm uit een verhaal dat zo kort was dat het in die tijd vaak op kerstkaarten verscheen.
De invloed van Seneca Falls en het omringende Finger Lakes-gebied op het scenario is zo griezelig dat de stad zichzelf lang geleden “het echte Bedford Falls” noemde. Er is de brug waar een vrouw zelfmoord probeerde te plegen; het prominente Partridge-gebouw, dat een naam deelt met de middelbare school van Bedford; een hoofdstraat die ooit een middenberm had net als die van Bedford; en niet minder dan twee huizen die opvallend veel lijken op George en Mary’s opknappertje op Sycamore 320.
Seneca Falls gaat er prat op de waarden te blijven belichamen die de film in de eerste plaats hebben geïnspireerd: familie, geloof en gemeenschap.
Seneca Falls houdt zelfs een jaarlijks festival dat in het teken staat van alles wat met IAWL te maken heeft. Dit jaar, van 9 tot 11 december, werd de film 70 jaar geleden gevierd. De drie acteurs die de “Bailey kids” speelden – Karolyn Grimes (Zuzu), Carol Coombs (Janie) en Hawkins – waren de sterren van het weekend. Ze gaven handtekeningen aan fans die uren in de rij hadden gestaan bij het It’s a Wonderful Life Museum en hielden een persconferentie in de opvallende Wesleyan Chapel. Daar vroeg een toeschouwer, die beweerde de kleinzoon te zijn van een echte George Bailey, zich hardop af of Capra tijdens zijn reis door de regio was langsgekomen bij het verzekeringsbedrijf van zijn grootvader (“George P. Bailey Agency”) in het centrum van Dryden, New York, ongeveer een uur verderop.
“In het oorspronkelijke verhaal heette de hoofdpersoon George Pratt. Ik heb het veranderd in Bailey. Waarom, weet ik niet,” antwoordde Hawkins.
De centrale scène in de film, waarin George overweegt een einde aan zijn leven te maken door van een brug in het ijskoude water te springen, lijkt griezelig veel op een tragedie die Seneca Falls op 12 april 1917 op zijn grondvesten deed schudden. Op die dag besloot een jonge vrouw, Ruth, zelfmoord te plegen door van een stalen constructie die bijna identiek was aan de brug van Bedford Falls in het ondergelegen Barge Canal te springen. Toen een 17-jarige kanaalwerker, Antonio Varacalli, haar nood zag, sprong hij haar achterna, ondanks dat hij zelf niet kon zwemmen. Hij redde Ruth door haar naar een toeschouwer te duwen die een veiligheidstouw had gespannen, maar verdronk daarbij. Ontroerd door Varacalli’s heldenmoed en onbaatzuchtige opoffering, besloot de gemeenschap hem postuum de Carnegie Heldenmedaille toe te kennen en in 1921 werd de brug voorzien van een gedenkplaat ter ere van hem, die er ook zou hebben gehangen toen Capra door de stad kwam.
Die vroege 20e-eeuwse inwoners van Seneca Falls brachten ook genoeg geld bijeen om Varacalli’s familie uit Italië te laten overkomen, een doel waar hij op het moment van zijn dood al naar streefde. Deze daad van fondsenwerving zou de inspiratiebron zijn voor de slotscène van IAWL, wanneer het hele stadje George verrast met genoeg geld om zijn bouw- en uitleenbedrijf te redden.
Heden ten dage gaat Seneca Falls er prat op de waarden te blijven belichamen die de film in de eerste plaats hebben geïnspireerd: familie, geloof en gemeenschap. Eerder deze maand, tijdens het IAWL festival, overhandigden stadsbestuurders Coombs, Grimes en Hawkins het ereburgerschap. “We zijn allemaal in verschillende steden geboren, maar we hebben de afgelopen dagen met elkaar gesproken en we hebben allemaal gezegd dat als we ooit opnieuw geboren zouden worden, we zouden willen dat het hier in Seneca Falls was,” zei Hawkins, sprekend voor zichzelf en zijn zussen uit de film, terwijl hij de eer in ontvangst nam.
Na afloop kwam een menigte bijeen in het historische Gould Hotel, dat voor het weekend was omgetoverd tot “Martini’s” bar, om het te vieren met taart en champagne terwijl er “Auld Lang Syne” werd gezongen. Gedurende het hele weekend genoten zowel inwoners als toeristen van hun toevallige interacties met hun favoriete personages, tot leven gebracht door bekwame karakteracteurs die George, Mary, Zuzu, Mr. Potter en Uncle Billy imiteerden, die op pad waren in Main Street.
Ondanks zijn huidige status als vakantieklassieker, werd It’s a Wonderful Life gebombardeerd aan de kassa, wat Capra een half miljoen dollar kostte. De publieke belangstelling voor de film was praktisch nihil tot het eind van de jaren tachtig, toen de film steeds vaker op tv werd uitgezonden en een algemeen gevoel van nostalgie de mensen deed vragen: “Goh, wat is er met Zuzu gebeurd?” Jimmy Hawkins parafraseert Sheldon Leonard, die Nick de barman speelde in de film, en zegt: “de film is nooit veranderd; de mensen zijn veranderd”. Mensen hadden de boodschap van de film nodig – dat het leven van ieder mens belangrijk is en zoveel andere levens beïnvloedt – toen, zegt hij, maar ze hebben het nu meer dan ooit nodig.