Het proces van het maken van de drank varieert van de ene etnische groep tot de andere, hoewel het over het algemeen wordt gemaakt van maïskorrels ontkiemd in het donker, die worden gemalen in een metate en gekookt in voldoende water gedurende enkele uren tot een geelachtige brij is verkregen die, eenmaal koud, wordt gezeefd. De teruggewonnen vloeistof wordt in tesgüineras-potten gegoten, de katalysator of versterker wordt toegevoegd en men laat het gedurende 1 tot 10 dagen of langer gisten. Er zij op gewezen dat de tesgüineras-potten nooit worden gewassen en dat er dus residuen van vorige fermentaties aan hun wanden kleven. De tesgüino wordt noch gefilterd, noch gepasteuriseerd en bevat dus de levende micro-organismen die de gisting veroorzaken, de stoffen die door hen worden gemetaboliseerd en de resten van de gebruikte groenten.
Tejuino daarentegen is mestizo en is een verfrissende drank die men ook aantreft in onder andere Guadalajara en Mazatlán. Hoewel het ook van gekiemde maïs wordt gemaakt, wordt er piloncillo of suiker aan toegevoegd.
Gedronken met citroen, zout en chile piquín naar smaak of zonder iets toe te voegen, heeft het een zoetzure smaak en een laag alcoholgehalte. Tejuino wordt aangeboden door straatverkopers in de steden van de regio, en is zelden te vinden in ijssalons of ijssalons.
Er zijn twee erkende soorten: tejuino en tesgüino; tejuino kan al dan niet enige gisting hebben, niet sterker dan tepache, tesgüino is maximaal gegist om likeur te produceren.
Er zijn ook twee soorten tejuino: witte tejuino en donkere tejuino, gemaakt met piloncillo.
De festiviteiten van San Sebastián vinden plaats in Nochistlan. Op dit festival wordt traditioneel tejuino, gemaakt van maïs, bereid volgens het recept van de oude Caxcanes die deze streek bevolkten. Elke avond van 17 tot 20 januari wordt tejuino in kruiken uitgedeeld aan de deelnemers aan de festiviteiten, die worden gehouden in de huizen van de feestvierders. Het wordt gemaakt met een speciaal soort maïs. Het heeft een sterk bittere smaak, is dik en bruin van kleur. Het oorspronkelijke recept wordt niet gewijzigd, het wordt natuurlijk genomen, d.w.z. er wordt geen ijs, zout of citroen toegevoegd.
Er zijn er die tejuino maken door masa te fermenteren (maïs in nixtamal, gemalen tot een pasta waarmee tortilla’s worden gemaakt).
Er zijn er die citroensneeuw toevoegen als vervanging voor ijs en citroen. Er zijn er ook die geschaafd ijs toevoegen (gebruikt voor “raspados” of “nieve raspada”) in plaats van scherfijs.
De Huicholes gebruiken het vooral tijdens hun feesten en activiteiten, waarbij ze een gistingsproces (alcoholische drank) uitvoeren.