Tales From The Stirrups: My Yearly Exam

Ik zit in de wachtkamer tussen honderden tijdschriften waarin het nieuwste op het gebied van luiers en geurige luieremmers, kinderartsen en niet-gastronomische formules wordt aangeprezen. Er hangt een poster aan de muur met eileiders en eierstokken en de grote dame eronder.

Mijn naam wordt geroepen. Ik nader de deur langzaam.

Mijn lieve opa-gynaecoloog is vorig jaar met pensioen gegaan en ik ontmoet Dr. S. voor het eerst. De verpleegster zwaait me naar binnen en kletst tegen mijn rug als ze me vertelt dat we op weg zijn naar onderzoekskamer #3.

Het voelde als Let’s Make a Deal. Ik zou deur #2 gekozen hebben.

Ik spring aan boord van het verfrommelde witte papier dat griezelig veel lijkt op het kunstpapier dat we in de kleuterklas gebruikten. Het kreukt verder onder mijn billen. Ik krijg een toga aangereikt. Werkelijk? Is een toga geen formele kleding? Zuster Ratchett vertelt me dat de opening aan de voorkant zit. Een of andere grappenmaker heeft blijkbaar de armsgaten aan elkaar gelijmd.

Terwijl ik worstel om het te openen scheurt het waardoor mijn linker tiet de vrijheid krijgt om te zien en gezien te worden. Riem of geen riem? Ik maak een fashion statement. Ik doe de riem aan de achterkant. Dan geeft ze me de gordijnen. Je weet wel, voor bescheidenheidsdoeleinden leg je het zachtjes op je schoot zodat je kan doen alsof je edele delen verborgen zijn.

De verpleegster stelt de nodige vragen en vertrekt.

Ik sluip naar de badkamer om te plassen en me op te frissen. Een papieren handdoekje met water en zeep en een beetje damesmist.

Er wordt zachtjes op de deur geklopt.

Wor ik verwacht haar binnen te laten?

Ze stelt zich voor terwijl ze woordeloos op de stijgbeugels tikt. Vind je het vervelend dat paarden deze dragen?

Ik ga liggen terwijl ze me verder langs de tafel leidt, ongeveer zoals een vliegtuigvlagger een vliegtuig dat de gate binnenkomt leidt. Zodra mijn kont voorzichtig op de rand hangt, gebaart ze me te stoppen. Het felle licht gaat aan om het hele gebied te verlichten.

Welkom bij de show iedereen!

En nu besluit Dr. S. te gaan babbelen, recht in je weet wel wie pratend, alsof je weet wel wie is uitgerust met een microfoon.

Ik kijk hoe een insect het plafond doorkruist.

Ik besluit meteen dat iemand een oproep moet doen aan de decorateurs van HGTV. Hier is een prijsvraag voor ze; kom met een aantrekkelijk kunstwerk of technologie die aan het plafond kan worden bevestigd, aangezien we daar toch het meest kijken.

Ze doet haar onderzoek.

Is waarneming niet fascinerend? Onder andere omstandigheden (met mijn man in de rol) zou wat er aan de hand was aangenaam misschien verrukkelijk zijn. Nu was het vies en ongemakkelijk en gênant en ik kon niet wachten tot het voorbij was.

Ze doet haar handschoenen uit en dat is het teken om te gaan zitten.

De show is voorbij!

“Alles ziet er van mijn kant goed uit,” zegt ze, wat eigenlijk mijn kant is als je erover nadenkt.

“Mijn enige zorg is dat je een nogal bleke vagina hebt.”

Ik was sprakeloos en giechelde.

Maakte ze een verwijzing naar de kleur in verhouding tot de rest van mij, die zomers bruin was? Ik ben geen nudist, dus mijn vagina zou niet in de zon spelen.

“Is dat een probleem?”

Ze gaf geen antwoord, maar wilde wel hormonen, glijmiddelen en lotions aanraden.

Wilde ze daarmee zeggen dat vagina’s vervagen naarmate ze ouder worden? Ik heb het haar niet gevraagd omdat ik de mijne niet als bejaard wilde beschouwen.

En dit was geen vraag voor de water cooler crowd. Ooit zal ik ‘bleke vagina’ googelen. Voorlopig heb ik liever wat plezier in het beantwoorden van vragen als iemand naar mijn medische aandoeningen vraagt.

Mijn hart slaat op hol, mijn bloeddruk daalt onverwachts, ik heb positieduizeligheid en maagkrampen op de meeste dagen. Oh en ik ben ook onlangs gediagnosticeerd met een bleke vagina als je moet weten…….

Photo credit: Angela Layana via VisualHunt.com / CC BY-NC-ND