NOAA Fisheries en de Atlantic Highly Migratory Species (HMS) Division van NOAA Fisheries zijn verantwoordelijk voor het beheer van de Amerikaanse Atlantische skipjack tonijnvisserij onder de autoriteit van de Atlantic Tunas Convention Act en de Magnuson-Stevens Fishery Conservation and Management Act. Atlantische gestreepte tonijn wordt, samen met andere HMS, zoals haaien en zwaardvis, beheerd in het kader van het geconsolideerde beheersplan voor de visserij op over grote afstanden trekkende soorten van de Atlantische Oceaan van 2006 (Confsolidated Atlantic Highly Migratory Species Fishery Management Plan, FMP). Krachtens het FMP zijn de federale beheersvoorschriften van toepassing op alle staten van de VS, met uitzondering van Maine, Connecticut en Mississippi. Het FMP bevat onder meer vergunningsvoorschriften en vistuigbeperkingen.
Skipjacktonijn is een over grote afstanden trekkende soort die zich verplaatst tussen de jurisdictie van meerdere naties en ook op volle zee, en als zodanig vereist het beheer ervan internationale samenwerking. Het Zeerecht van de Verenigde Naties bepaalt dat het beheer van HMS moet worden uitgevoerd door regionale organisaties voor visserijbeheer (RFMO’s). ROVB’s zijn het enige wettelijk gemachtigde orgaan voor visserijbeheer op volle zee. De ROVB die verantwoordelijk is voor het beheer van Atlantische tonijn en andere Atlantische HMS, is de Internationale Commissie voor de instandhouding van Atlantische tonijn (ICCAT). De ICCAT bestaat uit 51 verdragsluitende partijen, waaronder de Verenigde Staten, Canada, Japan, China, Rusland en het Verenigd Koninkrijk. De ICCAT beoordeelt de omvang van de Atlantische gestreepte tonijn en beoordeelt de huidige en voorgestelde vangstmethoden. Alle verdragsluitende partijen moeten vangst- en inspanningsgegevens registreren en rapporteren, die ICCAT gebruikt om totaal toegestane vangsten (TAC’s) vast te stellen. Afgezien van het feit dat de vangsten onder de maximale duurzame opbrengst moeten worden gehouden, zijn er momenteel geen specifieke beheersaanbevelingen voor Atlantische gestreepte tonijn en is er momenteel geen TAC-limiet voor deze soort. Hoewel er geen specifieke maatregelen voor gestreepte tonijn bestaan, wordt aangenomen dat maatregelen die de ICCAT heeft vastgesteld om andere tonijnsoorten te beschermen, over het algemeen gunstig zijn voor gestreepte tonijn. NOAA Fisheries gebruikt instandhoudings- en beheersmaatregelen van ICCAT, samen met eigen onderzoek, om de regelgeving voor de Amerikaanse Atlantische gestreepte tonijnvisserij vast te stellen.
NOAA Fisheries en de Pacific Fishery Management Council beheren de gestreepte tonijnvisserij aan de Amerikaanse westkust in het kader van het Fishery Management Plan (FMP) for US West Coast Fisheries for Highly Migratory Species. In Hawaï en de eilandgebieden in de Stille Oceaan beheren NOAA Fisheries en de Western Pacific Fishery Management Council de gestreepte tonijnvisserij in de Stille Oceaan van de VS in het kader van het Fishery Ecosystem Plan for Pelagic Fisheries of the Western Pacific. Deze plannen zijn vergelijkbaar in die zin dat zij beide het volgende vaststellen:
- Verplichte vergunningen;
- Vistuigbeperkingen om bijvangst tot een minimum te beperken;
- Verplichte documentatie en rapportage over de vangst; en,
- Eist dat grote ringzegenvaartuigen voor 100% door waarnemers worden gecontroleerd (kleinere vaartuigen moeten dit doen als NOAA daarom vraagt).
Zoals hun Atlantische tegenhangers, zijn Pacifische gestreepte tonijnen migrerend, overschrijden internationale grenzen en de volle zee, en worden gevist door vele naties. Als zodanig vereist het beheer ervan internationale samenwerking. In het oostelijk deel van de Stille Oceaan is de Inter-American Tropical Tuna Commission (IATTC) de ROVB die belast is met het beheer van de internationale gestreepte tonijnvisserij en met de ontwikkeling van streefcijfers en vangstbeperkingen. De IATTC bestaat uit meer dan 20 verschillende landen, waaronder de Verenigde Staten, Canada, China, Belize, Costa Rica en Mexico, en stelt beheersmaatregelen vast waaraan alle aangesloten landen zich moeten houden. In het oostelijk deel van de Stille Oceaan heeft de IATTC beheersmaatregelen voor de ringzegenvisserij en de beugvisserij vastgesteld die onder meer voorzien in gesloten tijden en gebieden, 100% toezicht door waarnemers op grote vaartuigen en de eis dat alle vaartuigen die met de ringzegen op tonijn vissen, alle gevangen tonijn aan boord houden. Aangezien de sleepnetvisserij en de hengelvisserij (in vergelijking) een betrekkelijk geringe invloed hebben op het bestand, zijn de meeste beheersmaatregelen niet van toepassing op deze visserijtak. De IATTC beoordeelt regelmatig de vangsten van gestreepte tonijn en de deelnemende landen verstrekken de IATTC vangstgegevens via logboeken, waarnemersprogramma’s, lossingsrapporten en export-/importregisters. Bovendien moeten de deelnemende landen jaarlijks verslag uitbrengen aan de IATTC over naleving, toezicht en controlemaatregelen. Elk ringzegenvaartuig dat in het oostelijk deel van de Stille Oceaan vist, moet ook voldoen aan het internationale programma voor het behoud van dolfijnen, dat tot doel heeft de bijvangst van dolfijnen en ondermaatse tonijn te verminderen. De IATTC heeft tussentijdse streef- en limietreferentiepunten vastgesteld, evenals tussentijdse vangstcontrolevoorschriften voor gestreepte tonijn in het oostelijk deel van de Stille Oceaan.
Het grootste deel van de wereldwijde vangst van gestreepte tonijn vindt plaats in het centraal-westelijk deel van de Stille Oceaan (WCPO) – de VS-visserij is goed voor ongeveer negen procent van deze totale vangst. Van die negen procent komt het grootste deel voor rekening van Hawaï, met enkele aanlandingen in Amerikaanse eilandgebieden in de Stille Oceaan (Amerikaans Samoa, Guam, enz.). De Commissie voor de visserij in de westelijke en centrale Stille Oceaan (WCPFC) is de ROVB die is belast met het beheer van de internationale gestreepte tonijnvisserij en de gestreepte tonijnvisserij op volle zee in de WCPO. De WCPFC bestaat uit meer dan 25 lidstaten, waaronder Australië, China, Nieuw-Zeeland, Indonesië, Japan, Frankrijk, de Verenigde Staten en de Republiek Korea. De aangesloten landen nemen onder meer de volgende maatregelen
- Een verbod van drie maanden op het plaatsen van vis-aantrekkende structuren (FAD’s) in exclusieve economische zones (EEZ’s) en in volle zee tussen 20 graden noorderbreedte en 20 graden zuiderbreedte;
- Kuststaten moeten de ringzegenvisserij verminderen tot het niveau van 2010 (indien zij lid zijn van de Partijen bij de Nauru-Overeenkomst (PNA);
- Als zij geen lid zijn van de PNA, moeten zij de ringzegeninspanning verminderen tot het gemiddelde niveau tussen 2001 en 2004;
- De ringzegenvisserij van andere landen mag niet toenemen;
- Een FAD-beheersplan om de vangst van jonge tonijn te verminderen en de sluiting van FAD’s voor te bereiden;
- Eisen inzake jaarlijkse controle op de naleving; en,
- Verbod op het teruggooien van tonijnvangsten.
De landen die lid zijn van de Panamakoolvisserij hebben ook ingestemd met aanvullende beheersmaatregelen, waaronder: een regionaal register van vissersvaartuigen, sluiting van zakgebieden op volle zee, FAD-verbod gedurende vastgestelde tijden, en een vaartuigdagregeling.
De WCPFC controleert en beoordeelt regelmatig de bestanden van gestreepte tonijn. Er zijn echter voor geen enkele tonijnsoort in de WCPO streefijkpunten vastgesteld (met uitzondering van grootoogtonijn op korte termijn) en er zijn momenteel geen oogstcontroleregelingen. Een WCPFC-werkgroep buigt zich momenteel over de streefijkpunten.
De Commissie voor de tonijnvisserij in de Indische Oceaan (IOTC) is de ROVB die belast is met het beheer van gestreepte tonijn in de Indische Oceaan. Tot de beheersmaatregelen voor de aangesloten landen behoren: referentiepunten en vangstbeperkingen, strategieën om de bijvangst te beperken (met name voor zeeschildpadden, jonge tonijn en haaien), en het inzetten van waarnemers (de IOTC eist dat ten minste vijf procent van de vaartuigen een waarnemer heeft). Bovendien moeten de leden van de IOTC een FAD-beheersplan hebben met informatie over de vloot, het aantal drijvende FAD’s, logboeken, en plannen voor toezicht en herziening. De landen die lid zijn van de IOTC, eisen dat alle door ringzegenvaartuigen gevangen tonijn aan boord wordt gehouden en aangeland, en moedigen het aan boord houden van andere niet-doelsoorten aan. De lidstaten zijn verplicht vangst- en inspanningsgegevens per soort en per vistuigtype te registreren en te rapporteren.