Dr. Gallo is internationaal erkend voor zijn mede-ontdekking van HIV als de oorzaak van AIDS. Als biomedisch onderzoeker heeft hij sindsdien een groot deel van zijn carrière gewijd aan het elimineren van AIDS en andere virale chronische ziekten. In het begin van de jaren tachtig waren Gallo en zijn team ook pioniers bij de ontwikkeling van de HIV-bloedtest, waardoor gezondheidswerkers voor het eerst op het AIDS-virus konden screenen, wat tot een snellere diagnose leidde en tegelijkertijd patiënten beschermde die bloedtransfusies kregen. Zijn onderzoek heeft artsen ook geholpen bij de ontwikkeling van HIV-therapieën om het leven van met het virus besmette mensen te verlengen. Zijn ontdekking in 1996 dat een natuurlijke verbinding bekend als chemokinen het HIV-virus kan blokkeren en de progressie van AIDS kan stoppen, werd door het tijdschrift Science geprezen als een van de belangrijkste wetenschappelijke doorbraken van dat jaar.
Vóór de AIDS-epidemie was Gallo de eerste die een menselijk retrovirus identificeerde en het enige bekende menselijke leukemievirus-HTLV – een van de weinige bekende virussen waarvan is aangetoond dat ze een menselijke kanker veroorzaken. In 1976 ontdekten hij en zijn collega’s Interleukine-2, een groeiregulerende stof die nu wordt gebruikt als therapie bij sommige vormen van kanker en zelfs bij AIDS. Vervolgens ontdekten hij en zijn groep in 1986 het eerste nieuwe menselijke herpesvirus in meer dan 25 jaar (HHV-6), waarvan later werd aangetoond dat het een kinderziekte veroorzaakt die bekend staat als Roseola.
Heden ten dage wordt het werk van Dr. Gallo voortgezet in het Institute of Human Virology (IHV), een instituut van de University of Maryland School of Medicine dat Dr. Gallo in 1996 hielp oprichten. Het IHV is het eerste virologiecentrum in zijn soort dat de disciplines onderzoek, patiëntenzorg en preventieprogramma’s combineert in een gezamenlijke inspanning om het tempo van de vooruitgang te versnellen. In 2011 was Gallo medeoprichter van het Global Virus Network om de wereld in staat te stellen snel te reageren op nieuwe of opnieuw opduikende virussen die de mensheid bedreigen, om samenwerking tot stand te brengen tussen ’s werelds toonaangevende virologen, en om next-generation training te ondersteunen.
Voordat Gallo in 1996 directeur werd van het IHV, werkte hij 30 jaar bij het National Cancer Institute van het National Institutes of Health, waar hij hoofd was van het laboratorium voor tumorcelbiologie. Dr. Gallo heeft talrijke wetenschappelijke onderscheidingen en prijzen ontvangen van over de hele wereld, is houder van 35 eredoctoraten, en heeft bijna 1.200 papers gepubliceerd.
Dr. Gallo was de meest gerefereerde wetenschapper ter wereld in de jaren tachtig en negentig, gedurende welke periode hij de unieke onderscheiding had om tweemaal Amerika’s meest prestigieuze wetenschappelijke prijs te winnen – de Albert Lasker Award in Medicine – in 1982 en 1986. Hij was de derde in de wereld voor wetenschappelijke impact voor de periode 1983-2002 (PNAS, 15 november 2005, vol102, no.46, 6569-16572).