Ik wist dat Air Tahiti Nui gebruik maakt van de Los Angeles International Lounge op LAX, die ik onlangs heb beoordeeld voor mijn Fiji Airways vlucht naar Nadi. Daarom besloot ik om zo dicht mogelijk bij het vertrek op de luchthaven te zijn, en rechtstreeks naar de gate te gaan. Ik zal de lounge niet opnieuw beoordelen, maar bekijk mijn vorige beoordeling, evenals mijn algemene rangschikking van lounges in LAX’s Tom Bradley International Terminal.
Ik kwam aan op de luchthaven rond 9:40AM voor mijn 11:25AM vlucht naar Parijs. Het inchecken verliep snel, naar ik aanneem omdat de meeste passagiers op de vlucht naar Parijs op doorreis waren vanuit Tahiti en de meesten die uit Los Angeles kwamen al hadden ingecheckt.
Air Tahiti Nui check-in LAX
De beveiliging verliep redelijk snel, althans naar Tom Bradley International Terminal normen, en binnen ongeveer 20 minuten was ik erdoor. Mijn vlucht vertrok van gate 159, helemaal aan het einde van de terminal aan de linkerkant.
Air Tahiti Nui A340 LAX
Zoals u hieronder kunt zien, vloog ik “Moorea”. Air Tahiti Nui heeft vijf A340’s, elk vernoemd naar een ander eiland van Frans Polynesië. Vier van de vijf A340’s hebben de nieuwe business class van Air Tahiti Nui, en ik wist uit mijn hoofd dat Moorea die had, wat goed nieuws was (het vliegtuig met de naam “Bora Bora” heeft niet de nieuwe business class van Air Tahiti Nui).
Air Tahiti Nui A340 LAX
Hoewel het instappen gepland was om 10u25, was het duidelijk dat dit niet gebeurde. Het cabinepersoneel ging pas om 10.30 uur aan boord, terwijl de piloten pas rond 10.50 uur aan boord gingen. Uiteindelijk begon om 11.05 uur het boarden, te beginnen met degenen die extra tijd nodig hadden, evenals de business class.
Air Tahiti Nui vertrekgate LAX
Air Tahiti Nui 8
Los Angeles (LAX) – Parijs (CDG)
Zaterdag 12 november
Vertrek: 11:25AM
Aankomst: 7:20AM (+1 dag)
Duur: 10hr55min
Aircraft: Airbus A340-300
Stoel: 5L (Business Class)
Ik ging aan boord door deur L2, waar ik hartelijk werd begroet door twee van de stewardessen en naar links werd gewezen in de richting van de business class cabine. Air Tahiti Nui’s nieuwe business class cabine bestaat uit een totaal van 32 stoelen, verdeeld over zes rijen. De eerste rij heeft slechts twee stoelen in het middengedeelte, terwijl de andere vijf rijen in een 2-2-2 configuratie staan.
Air Tahiti Nui business class cabine A340
De afwerking van de cabine is helder en tropisch, en past naar mijn mening dus heel goed bij de luchtvaartmaatschappij. Zoals u hierboven kunt zien, beginnen de bagagebakken in het middengedeelte pas boven rij vier.
Air Tahiti Nui business class cabine A340
Ik had mezelf stoel 5L toegewezen, de stoel aan het raam aan de rechterkant in de op een na laatste rij (ik zat eerst op een andere stoel, maar een paar minuten voor het instappen zag ik dat de stoelen aan het gangpad en aan het raam in rij vijf leeg waren, dus ik dacht dat ik zou wisselen in de hoop dat ik een lege stoel naast me zou hebben).
Air Tahiti Nui A340 business class stoelen
De stoelen hadden veel beenruimte en waren in goede staat, althans op basis van hun uiterlijk. Echter, ik vond de vulling in de stoelen verschrikkelijk. Ik weet niet zeker of ze gewoon echt versleten zijn, of dat ze sinds dag één een slechte vulling hebben gehad, maar dit is een van de weinige premium cabine stoelen die ik bijna ongemakkelijk vond om rechtop in te zitten.
Air Tahiti Nui A340 business class stoelen
Air Tahiti Nui A340 business class beenruimte
In de console voor de stoelen stonden twee flessen water.
Air Tahiti Nui A340 business class gebotteld water
Daaronder was een ruimte waar je je schoenen kon opbergen, evenals de ruimte waar de beensteun naartoe ging als je de (schuine) stoel achterover klapt.
Air Tahiti Nui A340 business class schoenenopbergruimte
De bedieningselementen van de stoel bevonden zich op de armleuning aan de raamzijde en waren supergemakkelijk te gebruiken. Er waren drie vooraf ingestelde opties, evenals een optie om de rugleuning of de beensteun te kantelen.
Air Tahiti Nui A340 business class stoelbediening
Daarachter bevond zich de entertainmentcontroller, die kon worden uitgeschoven en in de hand kon worden gehouden.
Air Tahiti Nui A340 business class entertainmentbediening
Onder de middenarmsteun bevonden zich stopcontacten (110v en USB), evenals de hoofdtelefoonaansluiting. Er was een extra USB-stopcontact op het eigenlijke entertainmentscherm.
Air Tahiti Nui A340 business class stopcontacten en hoofdtelefoonaansluiting
De dienbladtafel kon worden uitgeschoven vanaf de middenarmsteun, en was een enkel dienblad dat op de tegenoverliggende armsteun rustte.
Air Tahiti Nui A340 business class dienblad
Bij het instappen lag er al een koptelefoon klaar op mijn stoel, en die was wel oké. Ik heb uiteindelijk mijn eigen koptelefoon gebruikt, omdat die van veel betere kwaliteit is.
Air Tahiti Nui business class koptelefoon
Bij het instappen lag er ook een amenity kit klaar op mijn stoel. Hoewel het in een leuke tas zat, was de inhoud erg eenvoudig. De kit bevatte alleen sokken, oogschaduw, oordopjes, een tandenborstel en tandpasta, en lippenbalsem.
Air Tahiti Nui business class amenity kit
Ook wachtte op mijn stoel een kussen en deken. De deken was zacht en licht, terwijl het kussen een zeer slechte vulling had.
Air Tahiti Nui business class kussen & deken
De business class cabine liep zeer snel vol, en het leek erop dat de overgrote meerderheid van de passagiers Frans waren en een aansluiting hadden vanuit Tahiti (gebaseerd op hoe moe ze leken te zijn, evenals hoe ze gekleed waren).
Toen de meeste passagiers zich hadden geïnstalleerd, kwam de bemanning door de cabine met drankjes voor vertrek. De keuze was tussen rose champagne en jus d’orange. Ik koos voor de rosé, die best lekker was, hoewel de schenking klein was.
Air Tahiti Nui business class pre-departure rose
Ik ben nog nooit op Tahiti geweest, dus ik was benieuwd hoe de mensen zich daar vergeleken met Fiji voelden, althans wat de luchtvaartmaatschappijen betreft. Tijdens mijn recente reis naar Fiji vond ik de lokale bevolking (inclusief de bemanning van de luchtvaartmaatschappij) een van de vriendelijkste mensen met wie ik ooit contact heb gehad. Natuurlijk is Frans Polynesië in een andere situatie dan een onafhankelijk land, maar ik vond de bemanning interessant.
De meeste stewardessen leken Polynesisch te zijn, en wat me aanvankelijk opviel was dat velen van hen zichtbare tatoeages hadden. Daar is niets mis mee, maar ik vond het gewoon interessant, gezien het feit dat de meeste luchtvaartmaatschappijen eisen dat bemanningen tatoeages bedekken (ik realiseer me dat dat hier waarschijnlijk cultureel anders is).
Al het cabinepersoneel leek Polynesisch te zijn, met uitzondering van de chief purser, die niet te onderscheiden was van enige chief purser die ik op Air France heb gehad. Ik weet niet zeker of ze eigenlijk in Parijs was gestationeerd, of dat ze haar hele leven in Tahiti heeft gewoond, of wat dan ook, maar ze was heel anders dan de rest van de bemanning.
Tijdens het aan boord gaan kondigde de chief purser aan dat “bemanningsleden aan boord hier zijn voor uw veiligheid en worden geïdentificeerd door een veiligheidsbadge,” wat precies dezelfde aankondiging is die ze op Air France maken. Ik geloof dat het zelfs een Franse verordening is dat dit wordt aangekondigd, wat logisch zou zijn, maar vaak maak je mentaal onderscheid tussen Frans Polynesisch en Metropolitan France.
Om 11:35 uur was het boarden voltooid, met in totaal 29 van de 32 business class stoelen bezet (en ik was erg blij dat de stoel naast me leeg was, aangezien dat echt een verschil maakt in deze vrij krappe, naar voren gerichte stoelen). Op dat moment heette de hoofd purser ons welkom aan boord namens haarzelf, kapitein Jacques, en de bemanning. Ze informeerde ons over onze vluchttijd van 10hr10min.
Op dat moment werden kranten en tijdschriften uitgedeeld, en even later werd de cabine gesproeid, in overeenstemming met de Franse voorschriften.
Om 11:40 begonnen we aan onze pushback, met een Air New Zealand 777 naast onze rechtervleugel.
Air New Zealand 777 LAX
Terugduwen LAX Airport
Terwijl we terugduwden, begon de bemanning met een handmatige veiligheidsdemonstratie.
Gezien het feit dat we opstegen van baan 25R, was het slechts een zeer korte taxirit voor het opstijgen.
Taxiën LAX Airport
Om 11:50 uur kregen we toestemming om op te stijgen.
Opstijgen van LAX
Onze take-off roll was lang, zoals de norm is voor de A340-300, gezien de underpowered die hij aanvoelt.
Opstijgen van LAX
Onze klim was geleidelijk, en zoals gewoonlijk waren de uitzichten bij het klimmen over de kust prachtig.
Uitzicht na het opstijgen vanaf LAX
Uitzicht na het opstijgen vanaf LAX
Uitzicht na het opstijgen vanaf LAX
De foto hieronder kan er niet echt recht aan doen, maar we hadden een prachtig uitzicht op een Korean Air A380 die opsteeg en langs de kust vloog. Het leek zo veel dichterbij en het leek echt alsof het niet bewoog.
Korean Air A380 in de verte
Nauwelijks vijf minuten na het opstijgen werd het gordelteken uitgezet, waarna ik me naar het toilet begaf. Er was slechts één toilet aan de voorkant van de cabine, terwijl er twee onmiddellijk achter de cabine waren. De toiletten achter de cabine leken echter ook bedoeld te zijn voor economy. Met slechts één speciaal toilet voor 32 business class passagiers (plus de bemanning) is niet echt voldoende.
De toiletten waren vrij basic en niet in geweldige staat. Ze hadden vochtige handdoeken naast de wastafel. Ik dacht dat dat bedoeld was als alternatief voor handen wassen, hoewel er geen zeep was, dus het leek de enige optie te zijn om je handen schoon te maken. Vreemd.
Air Tahiti Nui business class toilet
Air Tahiti Nui business class toilet voorzieningen
Eenmaal terug op mijn stoel, werden de menu’s voor de vlucht uitgedeeld.
Air Tahiti Nui business class menu
Daarna kwam de bemanning door de cabine met nog meer amenities in een mand. Het is vreemd dat ze deze niet gewoon in de amenity kit hebben gedaan, maar ik veronderstel dat het een kostenbesparende maatregel is. De voorzieningen bestonden uit een pen, vochtinbrengende crème en een scheermesje met scheerschuim.
Air Tahiti Nui business class voorzieningen
Daarna kwam de bemanning door de cabine met warme handdoeken.
Air Tahiti Nui business class warme handdoek
Op deze vlucht was er een lunch service na het opstijgen, en vervolgens ontbijt voor de landing, zoals de norm is op de meeste transatlantische vluchten. Het lunchmenu zag er als volgt uit:
De drankenkaart zag er als volgt uit:
Op ongeveer 50 minuten na het opstijgen kwam de bemanning door de cabine met drankjes. Er waren een paar unieke dingen aan de presentatie. Allereerst gebruikten ze in elkaar geslagen kombuiskarretjes, hoewel ze een lange doek aan de zijkant hadden hangen om te proberen het er wat beter uit te laten zien. Voor mij zag dat er gewoon uit als een echt goedkope fix.
Whilst US carriers helaas vaak gebruik maken van deze kombuis karren, ik veruit de voorkeur wanneer luchtvaartmaatschappijen ofwel helemaal geen karren gebruiken, of op zijn minst de open trolleys gebruiken, die er mooi uitzien.
Op de top van dat, de bedienden van de vlucht trekken verschillende outfits aan tijdens de vlucht. Ik neem aan dat ze dit gewoon over hun andere uniform aantrekken. Het bizarre was dat elk bemanningslid een ander uniform aan leek te hebben. De twee business class stewardessen hadden verschillende kleuren uniformen, terwijl veel van de economy stewardessen leken te dragen wat leek op trainingspakken, vergelijkbaar met de oude uniformen van US Airways. Vreemd.
De bemanningsuniformen van Air Tahiti Nui
Ik had om te beginnen een glas (niet-champagne) rosé, dat uitstekend was – het was licht en verfrissend. Dat werd geserveerd met een amuse bouche, evenals een zakje pretzels. Het merk op de krakelingen was “Snack Du Jour,” die ik voor het laatst heb gehad op Amtrak. Ik heb het nog nooit eerder in een vliegtuig gezien.
Air Tahiti Nui business class lunch – rose, pretzels, en canapes
Op ongeveer 80 minuten na het opstijgen rolde de bemanning karretjes door het gangpad met het voorgerecht en de salade.
Air Tahiti Nui business class lunch – voorgerecht en salade
Het voorgerecht had een paar verschillende dingen, waaronder geschroeide garnalen, gerookte eendenborst met beluga linzensalade, kersenconserven, gekonfijte sinaasappelschil, ingemaakte shimeji champignons, en tomaat kappertjessalsa. De garnalen waren vrij goed, hoewel de combinatie van alles was een beetje vreemd, naar mijn mening.
Air Tahiti Nui business class lunch voorgerecht – geschroeide garnalen en gerookte eendenborst
Er was ook een flauwe bijgerecht salade met twee plakjes radijs en een cherry tomaat.
Air Tahiti Nui business class lunch gemengde salade
Er was een selectie brood uit het broodmandje, hoewel het niet warm was en een beetje muf smaakte.
Air Tahiti Nui business class lunch broodselectie
Terwijl de bemanning door de cabine kwam met voorgerechten, kwam de hoofd purser door de cabine om de maaltijdbestellingen op te nemen. Ik probeerde de vis te bestellen, maar die was op, dus bestelde ik in plaats daarvan het rundvlees. De korte rib was van lage kwaliteit, helaas. Ik realiseer me korte rib is geen filet mignon, maar zelfs door korte rib normen was het niet erg goed. De wasabi aardappelpuree was op zijn minst behoorlijk.
Air Tahiti Nui business class lunch hoofdgerecht – short rib met wasabi aardappelpuree en groenten
Toen de hoofdgerechten waren afgeruimd, kwam de bemanning door de cabine met kant-en-klare kaasplankjes. Voor business class vond ik de kaasplankjes er uitstekend uitzien, en de kaas was inderdaad erg lekker.
Air Tahiti Nui business class lunch kaasgerecht
Ten slotte bracht de bemanning een dessertmonsternemer rond. Er was een fruitsalade, maar ook tiramisu verrine, abrikozentaart en mangosorbet. Ik had ook een koffie bij het dessert. Hoewel de koffie op zich goed was, hadden ze alleen koffiemelk en geen verse melk.
Air Tahiti Nui business class dessert
De maaltijd werd ongeveer twee uur na de vlucht genuttigd. Het voorgerecht en hoofdgerecht waren niet erg goed, terwijl ik dacht dat de kaasplank en het dessert uitstekend waren.
De service tijdens de maaltijd was niet op maat gemaakt, dat wil zeggen dat ik het gevoel had dat ik deel uitmaakte van een lopende band. De bemanning zou komen door de cabine met een kar, dan verzamelen alles in een keer, dan brengen de volgende cursus in een keer, dan verzamelen borden in een keer, enz. Drank refills waren niet pro-actief, tenzij de bemanning toevallig door de cabine kwam met de bedoeling om dat te doen.
De bemanning was ook niet bijzonder vriendelijk. Begrijp me niet verkeerd, ze waren niet onbeleefd, maar het was duidelijk dat ze waren gewoon gaan door de moties, en glimlachen waren beperkt. Fair enough.
Na de lunch besloot ik wat rond te snuffelen in het entertainmentaanbod, dat gemakkelijk te gebruiken was.
Air Tahiti Nui entertainment system
Ik bekeek eerst de vliegshow – op dit moment bevonden we ons boven South Dakota, met nog ongeveer acht uur te gaan tot onze aankomst in Parijs.
Airshow enroute naar Parijs
Airshow enroute naar Parijs
Luchtshow onderweg naar Parijs
Zicht onderweg naar Parijs
Hoewel ik hoopte het grootste deel van de vlucht te kunnen slapen, maar de combinatie van een vroeg vertrek uit LAX en de schuine stoelen beperkte mijn mogelijkheden om te slapen. Dus besloot ik in plaats daarvan een film te kijken.
Air Tahiti Nui’s entertainment selectie was niet geweldig. Er waren 59 tv-programma’s, maar geen van hen waren Amerikaanse sitcoms. Het dichtst in de buurt van een Amerikaanse sitcom kwam een Disney-show.
Air Tahiti Nui’s amusementsselectie
Er waren in totaal 23 films, en een aantal daarvan was Frans. Gelukkig waren er enkele films die ik nog niet had gezien.
Air Tahiti Nui entertainment selectie
Normaal gesproken heb ik niet de aandachtsspanne om films te kijken, maar gezien de situatie leek me dat de beste optie. Ik besloot naar “Bad Moms” te kijken, een van de betere vliegtuigfilms die ik de laatste tijd heb gezien.
Air Tahiti Nui entertainment selection
Terwijl ik naar de film keek, zag ik door het raam een prachtige zonsondergang.
Zonsondergang op weg naar Parijs
Na de film besloot ik de bloggingcompetitie te bekijken, in de vorm van een Disney TV-show.
Air Tahiti Nui entertainment selectie
Nog snel genoeg begonnen we aan de Atlantische oversteek, dus besloot ik mijn stoel achterover te leunen en wat te rusten.
Airshow enroute naar Parijs
Airshow enroute naar Parijs
Ik ben om te beginnen al geen goede slaper, en in dit geval had de stoel een behoorlijk slechte hoek, dus ik weet niet of ik er wel in geslaagd ben om te slapen. In plaats daarvan heb ik een paar uur lang mijn ogen gesloten, tot we ten zuiden van Groenland waren.
Airshow op weg naar Parijs
Bij het ontwaken ging ik naar de kombuis om te zien of ze snacks hadden – het enige wat ik kon vinden waren pakjes mini-Oreo’s.
Air Tahiti Nui snack
Ik besloot om nog een film te kijken, dus Ghostbusters leek me de volgende beste optie. Ik denk niet dat ik ooit een film met Melissa McCarthy ben tegengekomen die ik niet leuk vond.
Air Tahiti Nui entertainment selectie
De bemanning was afwezig tussen de maaltijden door, want ik geloof niet dat ik ze ooit door de cabine heb zien komen om te zien of iemand iets wilde. Ik ging verschillende keren naar de kombuis om water te vragen, en ik had het gevoel dat ik hen lastigviel door dit te doen.
Hoewel het eerste deel van de vlucht vlot verliep, werd het echt hobbelig ongeveer 2u30min voor de landing in Parijs. De bemanning moest ongeveer een half uur blijven zitten, maar gelukkig ging de rit vlotter.
Op ongeveer twee uur voor de landing kondigde de chief purser onze locatie aan en dat de ontbijtservice weldra zou beginnen.
Zeker, ongeveer 1uur45min voor de landing begon de ontbijtservice. Het menu zag er als volgt uit:
Eerst kreeg ik een dienblad met wat vers fruit en perzik-yoghurt, evenals een croissant en chocoladegebak uit het broodmandje. Ik kreeg ook koffie aangeboden.
Air Tahiti Nui business class ontbijt
Nadat het fruitbord was opgeruimd, werden de hoofdgerechten gebracht. Ik bestelde de omelet, die goed was voor een omelet in een vliegtuig. Ik genoot vooral van de gegratineerde aardappelen, die beter waren dan de gebruikelijke ontbijtaardappelen die je in vliegtuigen krijgt.
Air Tahiti Nui business class breakfast – omelet
De ontbijtservice werd ongeveer een uur voor de landing gedaan, waarna ik nog even doorwerkte.
Snel genoeg vlogen we over Londen, en vervolgens over het Kanaal.
Airshow nadert Parijs
Op ongeveer 35 minuten voor de landing begonnen we aan de afdaling. De chief purser maakte een aankondiging voor de landing met onze verwachte aankomsttijd, hoewel de piloten op geen enkel moment tijdens de vlucht een aankondiging deden.
Op ongeveer 15 minuten voor de landing kwam het cabinepersoneel langs om de passagiers snoep aan te bieden. Het was een leuk detail, maar misschien een samenvatting van de service op deze vlucht. Je zou denken dat ze je het snoep zouden overhandigen, oogcontact zouden maken, zouden glimlachen en zouden zeggen “bedankt dat je met ons hebt gevlogen”, maar in plaats daarvan keken ze niet eens op.
Air Tahiti Nui snoepje voor de landing
Het gordelteken werd aangezet toen we daalden tot 10.000 voet.
Er was beperkt zicht bij onze eindnadering, en om 7 uur ’s ochtends maakten we een ruwe landing op Charles De Gaulle Airport. Van daaruit hadden we een 15 minuten durende taxi naar onze aankomst standplaats. Het voordeel was dat we op een afgelegen standplaats aankwamen, zodat we bij aankomst een goed zicht op het vliegtuig hadden. Helaas was het ook koud en nat in Parijs, dus dat is geen prettige manier om na een trans-Atlantische vlucht te worden begroet.
Air Tahiti Nui A340 na aankomst in Parijs
De busrit naar de terminal duurde ongeveer vijf minuten, en toen begon ik mijn weg te vinden door het doolhof dat CDG is. Ik moest de beveiliging twee keer wissen, en mijn hele transfer duurde ongeveer een uur.
Air Tahiti Nui business class bottom line
Over het geheel genomen was ik een beetje teleurgesteld door Air Tahiti Nui. Ik wist dat het harde product niet geweldig zou zijn, omdat hoekige stoelen niet echt concurrerend meer zijn in business class. Over een paar jaar zal Air Tahiti Nui een aantal Boeing 787’s in ontvangst nemen, die voorzien zouden moeten zijn van vlakke bedden. Dan weer, ik denk dat sinds de meeste van hun vluchten zijn naar / van Tahiti, ze hebben een vrij gevangen publiek.
Het eten op de vlucht was oke, hoewel niet geweldig. Het voorgerecht en het hoofdgerecht waren teleurstellend, terwijl de kaas, het dessert en het ontbijt redelijk goed waren.
Het is vooral de service die me teleurstelde. De stewardessen waren niet onbeleefd, maar ze deden niet alsof ze blij waren dat ze er waren. Ik hoopte dat de ervaring op de een of andere manier meer Tahitiaans zou voelen, want ik hou ervan als luchtvaartmaatschappijen je tijdelijk naar hun “thuis” kunnen brengen, zelfs als je er niet heen vliegt. Dat gevoel was er niet.
Dus om het samen te vatten, ik zou niet aarzelen om Air Tahiti Nui naar Tahiti te vliegen, gezien het feit dat er niet veel opties zijn om er te komen. Tegelijkertijd zou ik ze niet echt aanraden voor de trans-Atlantische vlucht van Los Angeles naar Parijs, ervan uitgaande dat je ze kunt vermijden.
Als je Air Tahiti Nui hebt gevlogen, hoe was je ervaring?