SoennietenEdit
De grootste religieuze groep in Syrië zijn de soennitische moslims, die ongeveer 60% van de bevolking uitmaken, waarvan de Arabisch sprekende soennieten de meerderheid vormen, gevolgd door de Koerden, Turkmenen/Turkomanen, Circassiërs, en Palestijnen. De hoofdsteden van elf van de veertien gouvernementen hebben een soennitische meerderheid, met uitzondering van de steden Latakia, Tartus en Suwayda.
Soennieten oefenen bijna alle beroepen uit, behoren tot alle sociale groepen en bijna alle politieke partijen, en wonen in alle delen van het land. Er zijn slechts drie gouvernementen waar zij niet de meerderheid vormen: Al-Suwayda, waar Druzen de overhand hebben, Latakia, waar Alawi’s in de meerderheid zijn, en Tartus, waar Alawi’s ook in de meerderheid zijn. In Al Hasakah vormen soennitische Koerden en geen Arabieren de meerderheid.
Van de vier grote scholen van islamitisch recht zijn in Syrië vertegenwoordigd de Shafii school en de Hanafi school, die meer nadruk legt op analoge deductie en beslissingen meer baseert op precedenten uit eerdere zaken dan op letterlijke interpretatie van de Koran of de Soenna. Na de eerste staatsgreep in 1949 werden de waqfs uit particuliere religieuze handen genomen en onder overheidscontrole geplaatst. Burgerlijke wetboeken hebben het gezag van de islamitische wetten sterk gewijzigd, en vóór de recente opleving van het islamisme tijdens de Syrische burgeroorlog was de educatieve rol van de religieuze moslimleiders aan het afnemen met de geleidelijke verdwijning van de kuttabs, de traditionele aan de moskee gelieerde scholen. Volgens het International Religious Freedom Report 2012 van de Amerikaanse regering richt de Syrische regering zich in toenemende mate tegen leden van geloofsgroepen die zij als een bedreiging beschouwt. Volgens het rapport is de soennitische meerderheid de belangrijkste vervolgde groep.
ArabierenEdit
Arabische soennieten vormen de grootste soennitische moslimgemeenschap in het land. Zij vormen de meerderheid van de soennieten in alle districten van het land, behalve in het gouvernement Al-Hasakah.
In 1991 zeiden professor Alasdair Drysdale en professor Raymond Hinnebusch dat ongeveer 60% van het land bestond uit Arabisch sprekende soennitische moslims. Meer recent zei ook Dr. Pierre Beckouche dat de Arabische Soennitische Moslims 60% van de bevolking uitmaakten, inclusief 500.000 Palestijnse vluchtelingen.
Hoewel de meerderheid van de Soennitische Syriërs als “Arabieren” worden beschouwd, is dit een term gebaseerd op gesproken taal (Arabisch), niet op etniciteit. Sommige moslimminderheden in Syrië zijn tot op zekere hoogte ge-Arabiseerd, met name de kleinere etnische groepen (zoals de Albanezen, Bosniërs, Kretenzische moslims, Pashtuns, Perzen, enz.) Bovendien zijn er ook enkele leden van de grotere gemeenschappen, met name binnen de Koerdische en Turkmeense/Turkse minderheden, die hun moedertaal niet meer spreken en zijn ge-Arabiseerd.
KoerdenEdit
De Koerden in Syrië zijn de op een na grootste etnische groep in het land (ongeveer 10% in 2013) en zijn voornamelijk soennitische moslims. De meerderheid woont in Syrisch Koerdistan, grenzend aan Iraaks Koerdistan en Turks Koerdistan. Er zijn ook kleinere Koerdische gemeenschappen in Aleppo en Damascus. De Koerden van Damascus zijn sterk ge-Arabiseerd en spreken gewoonlijk geen Koerdisch. De enige gouvernement waar Koerden een meerderheid vormen is het gouvernement Hasakah, waar zij 60% van de bevolking uitmaken.
In 1979 zei Dr. Nikolaos van Dam dat de Syrische Koerden 8,5% van de bevolking uitmaakten en bijna uitsluitend soennitische moslims waren. In 1991 zeiden professor Alasdair Drysdale en professor Raymond Hinnebusch eveneens dat ongeveer 8,5% van het land uit soennitische moslim Koerden bestond. Meer recent zei Dr. Pierre Beckouche dat vóór 2011 de soennitische moslim Koerden 9-10% van de totale bevolking van het land vormden.
Turkmenen/TurkmeenseEdit
De Turkssprekende Turkmenen/Turkmannen vormen de op twee na grootste etnische groep in het land (ongeveer 4%-5% in 2013) en zijn voornamelijk soennitische moslims. Zij wonen voornamelijk in de stedelijke centra en op het platteland van de volgende zes gouvernementen: het gouvernement Aleppo, het gouvernement Damascus, het gouvernement Homs, het gouvernement Hama, het gouvernement Latakia en het gouvernement Quneitra.
In 1979 beweerde Dr. Nikolaos van Dam dat de Syrische Turkmenen/Turkomanen (die 3% van de bevolking uitmaken) bijna uitsluitend soennitische moslims waren. In 1991 beweerden professor Alasdair Drysdale en professor Raymond Hinnebusch eveneens dat ongeveer 3% van het land bestond uit soennitische moslim Turkmenen/Turkomanen. Meer recent heeft Dr. Pierre Beckouche gezegd dat vóór 2011 de Soennitische moslim Turkmenen/Turkomanen 4% van de bevolking van het land vormden.
De Soennitische Turkmeense bevolking zou echter aanzienlijk groter zijn als ook de Arabisch sprekende Turkmenen worden meegerekend; sommige schattingen geven aan dat slechts 30% van de Turkmenen nog hun moedertaal spreekt, daarom worden de Arabisch sprekende Turkmenen waarschijnlijk niet meegerekend bij de schattingen van de Soennitische Turkmeense bevolking.
CircassiërsEdit
De meeste Circassiërs in Syrië zijn soennitische moslims. Zij vormen de vijfde grootste etnische groep in het land (ongeveer 1,5% in 2013) maar de vierde grootste soennitische moslimgemeenschap in Syrië. Zij wonen vooral in drie Syrische gouvernementen: het gouvernement Hama, het gouvernement Homs en het gouvernement Quneitra. De meeste Circassiërs spreken zeer goed Arabisch, maar hebben ook hun moedertaal behouden.
In 1991 zeiden professor Alasdair Drysdale en professor Raymond Hinnebusch dat minder dan 1% van het land uit Soennitische Moslim Circassiërs bestond.
Shi’aEdit
Andere moslims in het land, die de soennitische islam niet praktiseren, vormen tot 16% van de bevolking en bestaan voornamelijk uit Alawieten (11%) en andere sjiieten (zoals Ismaili’s). Deze moslimsekten omvatten diverse etnische groepen, waaronder: Arabieren, Koerden, Turkmenen/Turkomanen, en andere kleinere gemeenschappen.
AlawietenEdit
De Alawieten zijn de op één na grootste religieuze groep in Syrië, na de soennitische moslims. Zij zijn verdeeld in twee hoofdgroepen: de traditionele Alawieten, die de meerderheid vormen, en de minderheidsgroep van de Murshid Alawieten (die is ontstaan uit een modern schisma in de Alawitische sekte aan het begin van de 20e eeuw).
In 1991 zeiden professor Alasdair Drysdale en professor Raymond Hinnebusch dat de Alawieten ongeveer 11,5% van de bevolking van het land uitmaakten. Meer recentelijk verklaarde Dr. Pierre Beckouche dat 11% van de bevolking van het land uit Alawieten bestond.
De Alawieten wonen hoofdzakelijk in het Syrische Kustgebergte, met name op het platteland van de gouvernementen Latakia en Tartus aan de westkant van de bergen, en op het platteland van de gouvernementen Homs en Hama aan de oostkant ervan. Zij vormen een meerderheid (ongeveer 60%) in Latakia en Tartus. In Homs en Hama maken zij ongeveer 10% uit van de bevolking, zowel op het platteland als in de steden, en wonen zij in Talkalakh, Al-Mukharram, Al-Qabo, Shin, Al-Riqama, de Houla-vlakte, Maryamin, Qarmas, Al Muhani, en de gebieden Zahra en Naziha.
Een derde van de 250.000 Alawitische mannen in de militaire leeftijd is gedood tijdens de gevechten in de Syrische burgeroorlog. De Alawieten hebben geleden als gevolg van hun steun aan de regering Assad tegen de voornamelijk soennitische Arabische oppositie.
Ismaili’s (Zeveners)bewerken
De Ismaili’s vormen de op een na grootste sjiitische groep in het land. Volgens professor Alasdair Drysdale en professor Raymond Hinnebusch maakten de Ismaili’s in 1991 1,5% uit van de bevolking van het land.
Zij wonen voornamelijk in twee gouvernementen: in het gouvernement Hama wonen de Ismaili’s voornamelijk in de stad Salamiyah, die als de “Ismaili-hoofdstad” wordt beschouwd. Zij wonen ook in de stad Masyaf en op het omliggende platteland, en een kleine minderheid woont in de stad Hama. Daarnaast wonen er ook Ismaili’s in het gouvernement Tartus, met name in de stad Qadmus en het omliggende platteland, en in het district en de dorpen Nahr al-Khawabi.
Twelvers/Imami’sEdit
De Twelvers/Imami’s vormen de kleinste van de islamitische sekten in Syrië en maken ongeveer 0,5% van de bevolking uit. Zij wonen in de wijk Amin in Damascus en in twee dorpen in de buurt van Aleppo. De Ja’afari sjiieten wonen vooral in Qadmus, in het gouvernement Tartous.
In Damascus wonen Twelvers/Imamis in de buurt van de sjiitische bedevaartsoorden, vooral in het al-Amara-kwartier, in de buurt van de Umayyad Moskee en de Sayyidah Ruqayya Moskee, en rond de Sayyidah Zaynab Moskee. Een andere belangrijke plaats is de begraafplaats Bab Saghir. De Shia Twelvers in Syrië hebben nauwe banden met de Libanese Shi’a Twelvers. Imami-sji’ieten zijn ook te vinden in dorpen in de provincies Idlib, Homs en Aleppo.
AlevietenEdit
In Noord-Syrië wonen enkele Koerdische en Turkmeense Alevieten. De stad Maabatli in het district Afrin wordt voornamelijk bewoond door Koerdische Alevieten. In 2014 werd de aleviet Hêvî Îbrahîm premier van het toen door Koerden gecontroleerde kanton Afrin. Duizenden Turkmeense Alevieten woonden in Aleppo en een aanzienlijk deel van hen vluchtte naar Turkije.