Rapper Soulja Slim hield het echt, tot aan zijn dood

In de doorgeslagen, hyped-up wereld van gangsta rap muziek, is het ultieme compliment dat een artiest “het echt houdt” — in contact blijft met de worstelingen van de straat — zelfs na het proeven van succes. In rapkringen in New Orleans was niemand echter dan Soulja Slim.

Degenen die hem het beste kenden, zeggen dat elke regel van Slim’s messcherpe teksten uit zijn eigen leven kwam: heroïne- en cocaïnemisbruik als jonge tiener, meer dan vijf jaar in de gevangenis, problemen met voorwaardelijke vrijlating en voorwaardelijke invrijheidstelling, kogelwonden van twee schietpartijen, en de gat – slang voor pistool – die hij bij zich droeg sinds zijn dagen als overvaller van drugsdealers.

“Coke en heroïne, de onversneden s — -, ik gebruikte om f — – met dat alles . . . That’s how I was rockin’,” vertelde Slim vorig jaar aan rap magazine Murder Dog in een interview. “Ik zou daar kunnen zijn en deze nigga deze nacht jacken en daar zijn op het concert met het gat in mijn zak rappen op het podium. Dat is het soort spelletjes dat ik vroeger speelde.”

Dat onverbloemde interview zou zijn laatste zijn. Op 26 november werd Slim, geboren als James Tapp, neergeschoten voor het huis aan de Lafaye Street dat hij voor zijn moeder had gekocht, slechts enkele weken voordat een muziekvideo van een groot label de 26-jarige naar de grote wereld zou katapulteren.

In plaats daarvan, met het instorten van de zaak tegen de hoofdverdachte in Tapp’s moord, en Tapp zelf nu een postume verdachte in een niet-verwante moord, lijkt zijn dood op het zoveelste voorbeeld van de een lokale rap artiest die te nauw kruist met het harde onderwerp van zijn kunst.

Tapp’s dood komt op een moment dat New Orleans hip-hop artiesten nationaal dominante spelers zijn geworden, het aanwakkeren van de populaire stijl bekend als Dirty South en het aantrekken van een fanbase die zich uitstrekt van het getto tot middenklasse suburbia. Het valt ook samen met een reeks van juridische problemen onder de grootste namen van de stad, het volgen van de verwarrende trend van rap sterren om te struikelen op punten in hun carrière wanneer ze hadden kunnen stijgen boven de rough-and-tumble.

Just in de afgelopen zes maanden, verschillende leden van de hip-hop royalty van de stad maakte krantenkoppen om de verkeerde redenen. In oktober werd C-Murder, geboren als Corey Miller en broer van rap-mogol Master P, veroordeeld voor moord met voorbedachten rade in januari 2002 op een tiener in een nachtclub in Harvey. In januari werd de Grammy-genomineerde rapper Mystikal, geboren als Michael Tyler, veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf nadat hij schuldig had gepleit aan een aanranding in Baton Rouge in 2002. Ook in januari werd Turk, die werd geboren als Virgil Tab Jr. en een van de “Hot Boys” rappers werd op het lokale Cash Money Records label, veroordeeld voor twee pogingen tot moord in Memphis, Tenn.

En vorige maand pleitte Master P, geboren als Percy Miller, de multimiljonair oprichter van No Limit Records, schuldig in een federale rechtbank voor het niet indienen van belastingaangiften voor 1996. Miller was onderwerp van een eerder federaal drugsonderzoek, maar hij werd nooit aangeklaagd en werd alom gezien als een van de onbetwistbare succesverhalen van de New Orleans muziekscene.

De belangrijkste spelers in de lokale rapscene zien niet dat er een trend gaande is. Zij zien de sterfgevallen als een voortijdige aaneenschakeling van afzonderlijke tegenslagen, niet als een commentaar op de cultuur. “Het lijkt misschien alsof het een trend is, maar het zijn echt individuele situaties, gebaseerd op hoe elk van die artiesten met zichzelf omging,” zei KLC, de rapproducer die Tapp hielp ontdekken.

Daniel Castillo, een andere lokale producer die nauw met Tapp samenwerkte, verwoordt het als volgt: “Veel artiesten hier weten hoe ze grote artiesten moeten zijn, maar dit is New Orleans, en het is moeilijk om hier uit de problemen te blijven.”

Zelfs als de reeks gebeurtenissen kan worden toegeschreven aan ongelegen toeval, is de slechte run van enkele van de belangrijkste rapnamen van de stad duidelijk een commerciële tegenslag geweest voor de lokale hiphopscene.

Het leven imiteert rap

De chaos van de straat mag dan het levensbloed van gangsta rap zijn, maar er niet in slagen boven je eigen teksten uit te stijgen kan een kostbare carrièrestap zijn. In het geval van Tapp viel de release van zijn eerste twee albums samen met gevangenisstraffen die mogelijkheden om te toeren, samen te werken met andere artiesten en anderszins zijn muziek te promoten, elimineerden.

Tapp zat in 1998 in de gevangenis wegens een overtreding van zijn proeftijd toen zijn eerste album, “Give it 2 ‘Em Raw”, net niet de 500.000 exemplaren verkocht die nodig zijn voor de felbegeerde gouden plaat-status. Tapp’s juridische problemen verstoorden ook de promotie van zijn album uit 2001, “The Streets Made Me,” hoewel het meer dan 200.000 exemplaren verkocht alleen door het feit dat het werd uitgebracht door Master P’s nationaal bekende No Limit label.

In 2002 was Tapp op zichzelf toen hij “Years Later” uitbracht. Hoewel onafhankelijk geproduceerd, verkocht het een verbazingwekkende 30.000 exemplaren door mond-tot-mondreclame. Het was het doe-het-zelf-succes van dat album dat nationaal zwaargewicht Koch Records overhaalde om Tapp te contracteren en het album vorig jaar opnieuw uit te brengen, vlak voor zijn dood.

“Nationaal in de hitlijsten komen met een onafhankelijk label, dat is bijna ongehoord. Misschien 1 procent van de artiesten kan dat doen,” zei Lee Rea van Peaches Records, een hip-hop speciaalzaak in Gentilly.

Rea en anderen in de lokale hip-hop scene zeiden dat een belangrijk element van Tapp’s succes zijn rauwe-kantige persona was. Het doordrenkte zijn kunst. En het kan zijn leven hebben gedoemd.

“Je kunt zien of een rapper er echt mee is, en bij Slim was er geen twijfel, ” zei KLC. “Dat is wat hem zo’n held maakte op de straat. Hij had het allemaal meegemaakt. Er was niets studio over hem.”

Hoe centraal zijn muziek ook stond, Tapp’s criminele manieren sloopten uiteindelijk zijn verdienpotentieel, hoewel er een paar voorbeelden zijn van rappers die genieten van de houdbaarheid na de dood.

Rap’s aller tijden hoogst verdienende artiest, Tupac Shakur, is al acht jaar dood. Tegen de tijd dat Tupac in 1996 in Las Vegas fataal werd neergeschoten, was hij van student-acteur aan de Baltimore’s High School of Performing Arts uitgegroeid tot de ultieme bad boy van de hip-hop. Hoewel hij multimiljoenen verdiende en crossover-successen genomineerd kreeg voor de Grammy Awards en een belangrijke filmrol kreeg tegenover Janet Jackson, begon zijn persoonlijke leven de woorden te weerspiegelen die hij op zijn lichaam had getatoeëerd: “Thug Life” en “Outlaw.”

Tupac was op het hoogtepunt van zijn succes in 1993 toen hij werd beschuldigd van een brutale seksuele aanranding. Tijdens zijn proces werd hij in een New Yorkse opnamestudio neergeschoten en beroofd van 40.000 dollar aan juwelen. Nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen, werd hij veroordeeld en naar de gevangenis gestuurd. Drie jaar later was hij op borgtocht vrij toen hij werd neergeschoten bij het verlaten van een Mike Tyson prizefight.

Ondanks Tupac’s weinig glamoureuze overlijden, en misschien deels daardoor, is zijn legende blijven groeien. Vorig jaar verkocht hij 2,7 miljoen albums en stond op de 10e plaats van best verdienende dode beroemdheden. Volgens een telling van Forbes magazine, harkte hij 7 miljoen dollar binnen, voor Marilyn Monroe en Jerry Garcia, en net achter Jimi Hendrix.

Tapp’s erfgenamen zullen het waarschijnlijk niet zo goed doen. Hoewel de rapper een klein oeuvre naliet, zijn de eigendomsrechten al het onderwerp van hardnekkige geschillen. En sommige winsten van Tapp’s werk kunnen onmogelijk te traceren blijken: Een nieuw nummer waar hij aan werkte, opgeslagen op een laptop die na zijn dood uit zijn studio werd gestolen, is in de stad opgedoken als een populaire bootleg.

Op dit moment is het enige waar Tapp’s moeder op rekent uit de nalatenschap van haar zoon de twee items die ze in een kluisje heeft bewaard: zijn Rolex-horloge en diamanten pinky-ring.

Looking the part

Street cred — geloofwaardigheid — is van het grootste belang in de gangsta rap subcultuur, wat aanleiding geeft tot tatoeages, gouden tanden, opzichtige juwelen en andere attributen van het genre Wat dat betreft, was Tapp het echte artikel: zijn lichaam vol tatoeages, waaronder een crude gevangenis kruis tussen zijn ogen, een “grill” vol met goud bedekte tanden, een met diamanten bezette Rolex en een strafblad met veroordelingen voor gewapende overval, autodiefstal, marihuanabezit en mishandeling van een agent.

“Kijk eens naar mijn jasje,” pochte Tapp in het interview met het tijdschrift. “Denk niet dat ik geen gangster ben, ik ben met mijn eigen zaken bezig. Ik hoef geen helluva front op te zetten. Dat ben ik niet, bro. I’m regular jugular.”

Maar Tapp’s familie en vrienden zeggen dat hij tegen het einde het straatgeweld de rug had toegekeerd dat hem als tiener vijanden opleverde. De moord op Tapp heeft dan ook verontrustende vragen opgeroepen over de vraag of de moord van binnenuit kwam, misschien uit een raprivaliteit die verder escaleerde dan de typische opschepperij en uitdagingen die rappers in hun teksten stoppen om hun concurrentie te “dissen”.

Het zou niet de eerste keer zijn dat een raprivaliteit dodelijk afliep. Het beroemdste voorbeeld is de zelfverbranding die het genre overspoelde tijdens de Oostkust-Westkust rapoorlogen van het midden van de jaren negentig. Die nu legendarische rivaliteit zou ten grondslag liggen aan de dood van Shakur en zijn grootste rivaal, Biggie Smalls, die zes maanden later in Los Angeles werd vermoord. Beide moorden zijn onopgelost gebleven, maar hebben wel een industrie van boeken en films voortgebracht die theorieën spinnen over wie en wat er achter het bloedvergieten zat.

De populairste theorie is dat de aan de oostkust woonachtige Smalls de dood van zijn aan de westkust woonachtige superster rivaal had bevolen nadat Shakur in een van zijn liedjes teksten had opgenomen over het slapen met de ex-vrouw van Smalls. Smalls, zo wordt gespeculeerd, werd neergeschoten door het Shakur-kamp als vergelding. Het feit dat beide mannen banden hadden met Bloods en Crips bendeleden heeft het nog moeilijker gemaakt om de zaak op te lossen.

Hoewel geweld de muziek altijd een zekere allure heeft gegeven, heeft recente onrust onder grote platenlabels en mainstream radiostations een soort van tegenrevolutie ontketend die erop gericht is om sommige van de meer scherpe kantjes van rap te verzachten. Zo heeft het sterrenlabel Murder Inc. onlangs zijn naam veranderd in The Inc., en Death Row Records, waar megasterren Dr. Dre en Snoop Dog zijn geboren, is nu Tha Row.

Een van de grootste namen in de business, Sean Combs, bekend onder zijn rap-moniker P. Diddy, werd berecht en vrijgesproken van beschuldiging van illegaal wapenbezit en omkoping bij een schietpartij in een New Yorkse nachtclub in 1997. Dat was een soort keerpunt voor de oprichter van Bad Boy Records, en als onderdeel van zijn image make-over liep hij onlangs de New York City Marathon om geld in te zamelen voor kansarme kinderen.

Evengoed, een beetje scherpte helpt nog steeds. Een van de nieuwste hot commodities, de rapper bekend als 50 Cent, heeft zijn retail albums opgeruimd en zijn hard-core teksten beperkt tot ondergrondse “mixtapes,” maar hij mist zelden een kans om op te scheppen dat hij negen keer werd neergeschoten en leefde om erover te rappen.

Voordat hij fataal werd neergeschoten, overleefde Tapp kogels bij twee verschillende gelegenheden, beide tijdens een bezoek aan zijn oude stamterrein, het Magnolia volkshuisvestingscomplex. De eerste keer, eind 1996, overleefde hij ternauwernood een schot in de borst en het been. Vier maanden later werd hij in beide armen geraakt. Niemand werd ooit gearresteerd bij de schietpartijen.

Van James tot Soulja

James A’Darryl Tapp begon naam te maken toen hij als lange, magere 13-jarige de microfoon ter hand nam tijdens openlucht bounce-feesten op een binnenplaats van het Magnolia volkshuisvestingscomplex, bekend als “de cirkel”. KLC was de DJ bij de meeste van die geïmproviseerde rapsessies, en hij herinnert zich dat vrienden Tapp aanspoorden om het eens te proberen.

“Toen hij eindelijk opstond en zijn ding deed, konden mensen zien dat hij een zeldzaam ras was,” zei KLC. “Het kwam zover dat elke week dat we op pad gingen, mensen op zoek waren naar Slim.”

Tapp nam de bijnaam Magnolia Slim aan en begon op zijn 14e al als gast te verschijnen op lokale rapalbums. Toen hij bij No Limit tekende en zijn eerste twee soloalbums uitbracht, veranderde hij zijn naam in Soulja Slim in een bewuste poging om “nationaal te gaan”. En tot op zekere hoogte slaagde hij daarin, hoewel zijn heen-en-weer reizen naar de gevangenis hem duidelijk tegenhielden.

Tapp’s meest recente verblijf in de gevangenis hielp hem echter om zich op zijn muziek te concentreren, aldus familie en vrienden. Zijn moeder, Linda Tapp Porter, zei dat hij gevechten begon om naar “het gat” – een isoleercel – te worden gestuurd om pagina’s en pagina’s van gele juridische blokken te vullen met teksten die in zijn hoofd rondzweefden. Zelfs nadat Tapp vrijkwam, met toegang tot top-of-the-line opname-apparatuur en computers, gebruikte hij gele notitieblokken om zijn liedjes op te schrijven.

Het jaar of zo voor Tapp’s dood was zijn meest productieve. Hij verliet No Limit na een financieel geschil en vormde zijn eigen platenlabel, Cut Throat Committy (uitgesproken als “comité”). In het interview met Murder Dog pochte hij over hoe hij de diamanten van zijn No Limit medaillon – met de afbeelding van een legertank, het logo van het label – verwijderde en ze gebruikte om het zwaard te vormen dat het logo is van het Cut Throat label. Afgelopen zomer tekende hij bij Koch Records en nam hij “Years Later. A Few Months After, een bijgewerkte versie van het album dat hij eerder zelf op de markt bracht. Gigantisch. Iedereen had het over hem. Hij stond echt op het punt op te blazen op de nationale scène, “zei Rea.

In zijn persoonlijke leven had Tapp zijn act rechtgetrokken, zeiden familie en vrienden. In het interview met het tijdschrift zei hij: “Toen ik uit de gevangenis kwam, heb ik voor mijn zaken gezorgd… Als je het hebt, heb je het. Ik kan het beter gebruiken nu het nog goed is.”

Tapp rookte nog steeds overvloedige hoeveelheden wiet, maar de harddrugs behoorden tot het verleden, zeiden zijn medewerkers. En hoewel hij zelden ergens heen ging zonder een pistool, deed hij dat voor zijn eigen bescherming, volgens familie en vrienden. Het grootste deel van Tapp’s tijd werd besteed aan reizen, optredens, het opnemen van muziek en het verspreiden van zijn kenmerkende merk van straat charisma, zei Murray.

“Slim kon in een kamer vol mensen lopen en iedereen wist dat hij er was. Op, neer en opzij, hij was een ster, ” zei Murray. “Veel mensen begrepen niet wat de kerel zei, het mengen van al die dialecten en rijmen en halve zinnen. Maar je hoefde echt niet alles te horen, want met Slim voelde je hem.”

Het leven werd ingekort

Op de dag dat hij werd vermoord, was Tapp in een bijzonder goed humeur, zei zijn moeder. Hij had net een kopie gekregen van de videoclip die Koch zou gaan gebruiken om zijn album te lanceren en hij stond op het punt die te bekijken met een groep vrienden die vaak bij hem logeerden in zijn bovenwoning-muziekstudio. Maar eerst reed hij weg om een paar boodschappen te doen in zijn zilveren Cadillac Escalade, die hij had omgebouwd met een tv, digitale cd-speler en het Cut Throat-logo in alle stoelen gegraveerd.

Toen Tapp rond 17.45 uur thuiskwam, werd hij op het gazon drie keer in het gezicht en een keer in de borst geschoten. Zijn wapen lag nog in zijn SUV, zei Porter. Nog voordat een ambulance het levenloze lichaam van Tapp afvoerde, gonsden mobiele telefoons en piepers in de hele stad over het nieuws.

“Toen iemand me vertelde dat hij was neergeschoten, ging ik naar de vluchtstrook (op I-10) om daar te komen,” zei Murray. “Toen belde iemand anders en zei: ‘Hij is weg.’

“Nou, waar is hij heen?” vroeg Murray.

“Nee man, hij is weg. Hij is dood.’

‘You trippin’, man. Niemand vermoordt Slim.”

Murray zei dat toen hij eindelijk bij het huis aankwam, hij één blik op Slim’s lichaam wierp en besefte dat het voorbij was: “Hij lag niet goed, zijn armen waren helemaal verkeerd gekruist. Ik kende Slim en ik kende zijn psyche en ik kon zien dat hij er niet meer was. Er zat te veel leven in Slim om hem dat te laten zijn.”