/
In geschrifte maakt interpunctie het gemakkelijk om te zien wanneer de schrijver iemand anders citeert. Wat interessant is, is dat we een manier hebben gevonden om die interpunctie in onze spraak te integreren.
Het onderwerp van deze week komt van een luisteraar die vroeg over het zeggen van “quote” voor een citaat en “unquote” aan het eind. Hij denkt dat “einde citaat” zinvoller is dan “unquote.” Hoewel er zeker een argument te maken is over welke afsluiting logischer is, is de waarheid dat “unquote” nu populairder is dan “end quote.”
We kunnen “quote-unquote” in spraak of geschreven interpunctie op een aantal verschillende manieren gebruiken. Een voorbeeld hiervan zijn aanhalingstekens. Een schrijver of spreker zal aanhalingstekens gebruiken wanneer hij of zij duidelijk wil maken dat hij of zij niet verantwoordelijk is voor een bepaalde zin.
Engels professor Anne Curzan zou bijvoorbeeld een taalgesprek kunnen beginnen met iets als, “Sommige mensen geloven dat gesplitste infinitieven quote-unquote ‘fout’ zijn.” Door aanhalingstekens te gebruiken, verduidelijkt Curzan dat zij zelf niet noodzakelijkerwijs gelooft dat gesplitste infinitieven verkeerd zijn.
Je zult merken dat in het tweede voorbeeld de woorden “citeren” en “niet citeren” op verschillende plaatsen voorkomen in relatie tot wat er is geciteerd dan in het vorige voorbeeld. Beide manieren zijn acceptabel. Je kunt ook “citaat-unquote” zeggen na het geciteerde materiaal: “Hij zei dat hij niet kon komen, omdat hij het ‘druk’ had, quote-unquote.”
“Wat we hier zien is een gesproken functie die zich heeft ontwikkeld uit een geschreven functie,” zegt Curzan. “We proberen iets te nemen wat we schriftelijk kunnen doen en een manier te vinden om het in spraak te doen.”
Curzan doorzocht Twitter om te zien hoe mensen “quote-unquote” in hun Tweets gebruiken. Ze vond voorbeelden waar mensen daadwerkelijk “quote-unquote” hebben uitgeschreven voor extra nadruk. Hoe gebruik je “quote-unquote?”
via GIPHY