Wat is de mitochondriale aandoening PDCD?
PDCD is een afkorting voor pyruvaat dehydrogenase complex deficiëntie, een genetische mitochondriale aandoening bij kinderen die vaak geassocieerd wordt met melkzuurose en neurologische/neuromusculaire symptomen. Doe mee op vrijdag 7 november 2014 met Dr. Peter Stacpoole van de Universiteit van Florida om te leren over testen, diagnose en behandeling van PDCD.
(Van Dr. Stacpoole’s Benefunder Research pagina)
Mitochondriën zijn de intracellulaire “krachtcentrales” van onze cellen. Ze zijn verantwoordelijk voor het genereren van de energie die elk weefsel en orgaan in ons lichaam nodig heeft om hun normale functies uit te voeren. Energie is essentieel voor het leven en wanneer de energieproductie in het gedrang komt, leidt dit tot ziekte. PDC is een belangrijk enzym om de energievoorziening van het lichaam op peil te houden. Het wetenschappelijk team onder leiding van Dr. Peter Stacpoole van de Universiteit van Florida in Gainesville, Florida, heeft een aantal ziektetoestanden in verband gebracht met hun mogelijke behandeling met het geneesmiddel dichlooracetaat (DCA). DCA stimuleert PDC, waardoor het zijn vermogen om de cellulaire energieproductie te bevorderen, vergroot. DCA is veelbelovend gebleken bij de behandeling van verschillende levensbedreigende ziekten, waaronder kanker, pulmonale arteriële hypertensie en aangeboren PDC-deficiëntie bij kinderen.
Oplossingen zijn nodig om de vruchten van de wetenschap te leveren aan de patiënten voor wie ze bedoeld zijn. Met DCA heeft het team van Dr. Stacpoole een uniek werkende verbinding ontwikkeld die een prototype is van een nieuwe klasse geneesmiddelen om de efficiëntie te verhogen van normale stofwisselingsprocessen die essentieel zijn voor het overleven van cellen. Het verhaal van DCA is inderdaad een treffend voorbeeld waarbij de fundamentele wetenschappelijke vragen zijn beantwoord en dierstudies en zelfs klinische proeven in een vroeg stadium zijn uitgevoerd. Toch is DCA een te eenvoudige molecule om te worden gepatenteerd. Dit probleem heeft traditionele farmaceutische steun voor het uitvoeren van proeven op mensen met DCA bij ziekten waarvoor momenteel geen of onvoldoende goedgekeurde therapie bestaat, verhinderd.
Over de spreker
Dr. Stacpoole behaalde zijn Ph.D. in 1972, aan de University of California in San Francisco. In 1976 behaalde hij zijn artsendiploma aan de Vanderbilt Universiteit in Nashville, Tennessee. Hij voltooide ook zijn stage en residency (1976-1978) opleiding in Interne Geneeskunde en zijn Fellowship Endocrinologie (1978-1980) opleiding aan de Vanderbilt Universiteit. In 1980 werd Dr. Stacpoole lid van het Departement Geneeskunde van de Universiteit van Florida waar hij momenteel hoogleraar Geneeskunde, Biochemie en Moleculaire Biologie is.
Onderzoeksinteresses
Dr. Stacpoole’s federaal gesponsorde onderzoek is in grote lijnen gericht op twee gebieden: intermediair metabolisme en de ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen. Hij verricht patiëntgericht onderzoek in het Shands Hospital Clinical Research Center (CRC) en werkt samen met onderzoekers in heel N. Amerika aan de oorzaken en behandeling van genetische mitochondriale ziekten, als gevolg van nucleair DNA of mitochondriaal DNA-mutaties in genen die coderen voor enzymen van het koolhydraatmetabolisme of oxidatieve fosforylering. Bij deze studies zijn ook medewerkers betrokken met expertise in neurologie, neurogedrag, klinische farmacologie, neurowetenschappen en cel- en moleculaire biologie.
Gerelateerd onderzoek omvat mechanistisch georiënteerde laboratoriumstudies naar de moleculaire en biochemische gevolgen van loss-of-function mutaties in het mitochondriale pyruvaat dehydrogenase complex (PDC) en therapeutische interventies voor PDC deficiëntie. Hij werkt ook samen met andere faculteiten aan de Universiteit van Florida om de regulering van het homocystinemetabolisme bij de mens te onderzoeken in reactie op verschillende genotypen of voedingsstoringen.
Met betrekking tot de ontwikkeling van nieuwe geneesmiddelen hebben Dr. Stacpoole en zijn collega’s een prototype ontwikkeld voor een nieuwe klasse van geneesmiddelen voor onderzoek voor de behandeling van verworven of aangeboren fouten in het mitochondriale energiemetabolisme en melkzuurocidose. Het prototype van deze klasse, dichlooracetaat (DCA), wordt momenteel klinisch onderzocht op de CRC bij gezonde proefpersonen en bij kinderen en volwassenen met congenitale melkzuurvergiftiging. De werkingsplaatsen en -mechanismen worden verder onderzocht door in vitro en in vivo laboratoriumonderzoek waarbij gebruik wordt gemaakt van cel- en moleculaire technieken en massaspectrometrie.