Ik was te laat op het feest. Ik kwam in 2009 naar Minnesota, zeven jaar nadat senator Paul Wellstone samen met zijn vrouw en dochter bij een vliegtuigongeluk om het leven was gekomen. En toch verschijnen er elk verkiezingsseizoen “Wellstone!” tuinborden, als seizoensversieringen. Paul Wellstone was nergens kandidaat voor. Was het nostalgie? Ennui? Wat is het verhaal achter die tuinborden?
Blijkt, het is niet het verhaal van een senator, hoewel Paul Wellstone twee termijnen in de Senaat van de V.S. diende als vertegenwoordiger van Minnesota. Hij zal niet worden herinnerd om zijn wetgeving. Hij verloor meer dan hij won. De geschiedenis zal hem misschien herinneren vanwege een stemming die hij met een grote marge verloor. Hij stemde tegen het gebruik van geweld tegen Irak. Iedereen zei dat die stem hem zijn zetel zou kosten, maar hij stemde zoals hij altijd deed – hij stemde voor waar hij in geloofde. En omdat Wellstone in de kleine man geloofde, stond hij bekend als “het geweten van de Senaat.”
Maar dit is niet het verhaal van een staatsman; het is het verhaal van een particuliere burger – met een stem. Paul Wellstone was een activist en een gemeenschapsorganisator veel langer dan hij ooit in functie was. Hij vocht voor burgerrechten en tegen de oorlog in Vietnam. Hij organiseerde bijstandsontvangers, stond boeren bij die failliet dreigden te gaan, bestreed dat energiebedrijven over het land van arme mensen trokken, en liep met vakbonden picketlines.
Dit is geen verhaal over een leraar, hoewel hij 20 jaar aan het Carleton College heeft lesgegeven. Wellstone leerde zijn studenten (die zichzelf vaak opvolgers noemen) hoe het organiseren van de basis het machtsevenwicht kon verschuiven. Toen Carleton Wellstone ontsloeg omdat hij te politiek actief was, leidden zijn opvolgers protesten, verzamelden handtekeningen, schreven opiniestukken en drongen er bij het college op aan om hem weer in dienst te nemen en in dienst te nemen.
Artikel gaat verder na advertentie
Maar het is niet het verhaal van een leraar; het is het verhaal van een levenslange student. s Nachts bestudeerde Wellstone de theorie en las hij alles over politiek wat hij te pakken kon krijgen, ook boeken van schrijvers met wie hij het niet eens was. Overdag bestudeerde hij de praktijk. Hij kreeg het echte verhaal van echte mensen. Aan het eind van de dag combineerde hij zowel theorie als praktijk in beleid.
Dit is geen verhaal over een redenaar, hoewel hij velen inspireerde als hij sprak. Degenen die Paul Wellstone zagen spreken werden verder bewogen dan applaus en ovaties. Zijn publiek werd bewogen om iets te doen, om een verschil te maken.
Maar dit is niet het verhaal van iemand die iets te zeggen heeft; Wellstone’s echte gave was dat hij wist hoe hij moest luisteren. Hij luisterde naar mensen die vertelden over hun leven, hun familie, hun strijd en hun successen. Luisteren was niet politiek of optisch of een soort partijtruc. Paul Wellstone luisterde naar mensen omdat dat de reden is waarom hij dit allemaal deed – voor de mensen.
Dit is niet een verhaal van één man. Paul Wellstone en Sheila Ison ontmoetten elkaar toen ze 16 waren. Middelbare school liefjes die trouwden in 1963, ze kregen hun eerste kind in 1965. Ze waren beste vrienden. Zij was zijn geweten, zijn rots. Sommige mensen zeggen dat er geen Paul zou zijn zonder Sheila, maar het lijkt erop dat er geen Paul was. Er is nooit een Paul geweest. Vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten op dat strand in Virginia tot het einde toe, waren er alleen Paul en Sheila.
Dit verhaal is geen tragedie, hoewel dit hoofdstuk eindigt met een zinloos verlies. Toen Paul en Sheila Wellstone, samen met zeven anderen, omkwamen bij een vliegtuigongeluk op 25 oktober 2002, hadden ze nog veel meer te geven. Maar het is geen tragedie omdat Paul en Sheila Wellstone hier waren. Ze hebben ons geraakt. Ze hebben ons ontroerd. Ze hebben ons geleerd te luisteren. Ze hebben ons geleerd hoe we moeten leven. Het volgende hoofdstuk is beter omdat Paul en Sheila Wellstone hier gisteren waren. Dat is geen tragedie. Dat is een verhaal over hoop.
Wanneer ik vandaag aan Paul Wellstone denk – de activist, de student, de luisteraar, de partner – dan kan ik het niet helpen om te bedenken hoe het hem in tijden als deze zou vergaan. En dat is wanneer de tuinborden zin hebben. Die groene “Wellstone!” borden zijn niet politiek. Ze zijn een bat signaal – een baken. Ze lijken te zeggen, “Wil iemand alsjeblieft voor ons komen vechten?”
Rob Perez is een scenarioschrijver gevestigd in Minneapolis. Hij schrijft momenteel een biopic over het leven van senator Paul Wellstone.
WIL JE JE STEM TOEVOEGEN?