In de literaire kritiek is paars proza een prozatekst die zo extravagant, sierlijk of bloemrijk is dat hij de stroom doorbreekt en overmatig de aandacht op zich vestigt. Paars proza wordt gekenmerkt door een overmatig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden, bijwoorden en metaforen. Wanneer het beperkt blijft tot bepaalde passages, kunnen deze worden aangeduid als paarse vlekken of paarse passages, die zich onderscheiden van de rest van het werk.
Purper proza wordt bekritiseerd omdat het de betekenis in de tekst van een auteur desatureert door een overmatig gebruik van melodramatische en fantasievolle beschrijvingen. Aangezien er geen precieze regel of absolute definitie bestaat van wat paars proza is, is het een enigszins subjectieve beslissing of een tekst, passage of volledig werk er het slachtoffer van is geworden. Volgens Paul West “is er een zekere brutaliteit voor nodig om te pleiten voor proza dat rijk, sappig en vol nieuwigheid is. Paars is immoreel, ondemocratisch en onoprecht; op zijn best kunstzinnig, op zijn slechtst de verdelgende engel der verdorvenheid.”