Onderzeese breukzone, lange, smalle en bergachtige onderzeese lineatie die over het algemeen oceaanbodemruggen scheidt die in diepte tot 1,5 km (0,9 mijl) verschillen.
De grootste breukzones, in het oostelijk deel van de Stille Oceaan, zijn verscheidene duizenden kilometers lang, 100 tot 200 km (60 tot 125 mijl) breed, en bezitten verscheidene kilometers verticaal reliëf. Elke breukzone in de Stille Oceaan is in feite een complex van ruggen en tussenliggende troggen van honderden kilometers lang en tientallen kilometers breed. Talrijke kortere breukzones in de Atlantische Oceaan zijn nauw verbonden met de Mid-Atlantische Rug. In de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan zijn de breukzones bijna evenwijdig, bijna oost-west gericht. De bathymetrie van de Indische Oceaan is niet zo goed bestudeerd, maar verscheidene noord-zuid breukzones die vergelijkbaar zijn met de oostelijke Stille Oceaan zijn daar afgebakend.
De oceaanbodems bezitten opmerkelijk regelmatige gestreepte patronen van variaties in magnetische intensiteit, die een opvallende spiegelbeeldige symmetrie vertonen over de assen van ruggen of stijgingen. De schijnbare verschuivingen van kammen langs breukzones worden verdubbeld door verschuivingen in de magnetische strepen. Voor de kust van Noord-Amerika ontbreekt een mid-oceanische rug op de bodem van de Stille Oceaan, maar ook daar lijken de magnetische strepen een offset te vertonen, tot wel 1.175 km langs de Mendocino breukzone. Aardbevingen komen niet voor langs breukzones, behalve daar waar ze een oceaanrug of stijgas compenseren.
De relaties tussen breukzones en magnetische en seismische verschijnselen kunnen worden verklaard door de theorie van de platentektoniek (q.v.), met name in termen van het mechanisme van de verspreiding van de zeebodem. Volgens deze theorie zijn oceaanstijgingen en oceaanruggen centra van verspreiding waarlangs vulkanisch materiaal uit de aardmantel voortdurend opstijgt en wordt afgezet als opeenvolgende verticale platen. Terwijl elke plaat stolt en afkoelt, worden de magnetische mineralen in de nieuwe oceanische korst gemagnetiseerd in overeenstemming met de overheersende oriëntatie en uitlijning van het fluctuerende magnetische veld van de aarde. De nieuw gevormde plaat wordt voortdurend gespleten langs het spreidingscentrum, en de helften worden integrale delen van twee starre platen die zich van elkaar verwijderen. Het gedeelte van een breukzone langs een verschoven rugas is dus een breukgrens tussen de tegengesteld bewegende platen en wordt een rug-transformatie breuk genoemd. De differentiële beweging langs een transformatorbreuk komt overeen met de breukbewegingen die door seismische analyses zijn vastgesteld. Differentiële beweging en aardbevingen komen niet voor voorbij een offset omdat de zeebodemgebieden aan beide zijden van de breukzone op dergelijke plaatsen delen zijn van enkelvoudige lithosferische platen met verenigde beweging.