MacArthur geloofde niet dat hij de oorlog kon winnen zonder een amfibische landing diep achter de vijandelijke linies, en hij was al in juli begonnen na te denken over een landing. Voor de kern van zijn landingsmacht kozen hij en de gezamenlijke stafchefs de 1e Mariniersdivisie en de overgebleven infanteriedivisie van het Achtste Leger, de 7e. Naarmate de strijdmacht zich ontwikkelde, werden ook Zuid-Koreaanse marine- en infanterie-eenheden en een assortiment van Amerikaanse ondersteuningstroepen opgenomen. De hele troepenmacht werd aangeduid als X-korps en stond onder bevel van generaal-majoor Edward M. Almond, de chef-staf van MacArthur.
Bert Harey-© Hulton Deutsch/PNI
Als landingsplaats koos MacArthur zelf voor Inch’ŏn, de havenuitgang van Seoul aan de westkust van Korea. Een groot aantal problemen stond een landing daar in de weg: grote getijdenverschillen, mijnen, een krankzinnige lappendeken van eilanden en ondiepe wateren, en de gevaarlijke nabijheid van KPA-versterkingen uit Seoel. MacArthur wuifde al deze zorgen weg. Na een marine- en luchtbombardement op 14 september vielen mariniers de volgende dag een belangrijke havenverdedigingsplaats aan, het eiland Wŏlmi, en namen vervolgens in de late namiddag Inch’ŏn zelf in. De Noord-Koreaanse weerstand was hardnekkig maar dun gezaaid en de 1ste Divisie Mariniers, vergezeld door eenheden van het leger van de RK en de VS, trok Seoel binnen op 25 september. Het grootste deel van de 7de Divisie rukte op naar Suwŏn, waar het op de 26ste contact opnam met het Achtste Leger. MacArthur en Syngman Rhee marcheerden het beschadigde capitoolgebouw binnen en verklaarden Zuid-Korea bevrijd.
NARA
Encyclopædia Britannica, Inc.Bekijk alle video’s bij dit artikel
Als een georganiseerde veldmacht desintegreerde de KPA, die in augustus en september 13.000 gevangenen en 50.000 gesneuvelden had verloren. Niettemin trokken ongeveer 25.000 van de beste troepen de bergen in en marcheerden als samenhangende eenheden naar huis; nog eens 10.000 bleven als partizanen in Zuid-Korea. Toen de communisten naar het noorden trokken, namen zij duizenden Zuid-Koreanen mee als gijzelaars en slavenarbeiders en lieten in hun kielzog nog eens duizenden geëxecuteerd achter – het beruchtst was de slachting in Taejŏn, waar 5.000 burgers werden afgeslacht. Het leger en de nationale politie van de RK hebben van hun kant weinig sympathie getoond voor de zuidelijke communisten die zij aantroffen of verdachten, en Amerikaanse vliegtuigen hebben mensen en plaatsen met weinig terughoudendheid aangevallen. Het resultaat was dat er in de laatste twee weken van september wreedheden plaatsvonden die niet onder deden voor die in Europa tijdens de broederoorlog van de Dertigjarige Oorlog in de 17e eeuw.
Zelfs voor de landing in Inch’ŏn had MacArthur al gedacht aan een campagne in Noord-Korea, hoewel zijn plannen nooit verder gingen dan het trekken van een linie over de zogenaamde taille van Korea, van P’yŏngyang in het westen tot Wŏnsan in het oosten. Op 27 september gaven de Joint Chiefs hem de uiteindelijke bevoegdheid om operaties uit te voeren ten noorden van de 38ste breedtegraad; hij kreeg echter de opdracht de operaties te beperken in geval van Russische of Chinese interventie. Voor de UNC werd het oorlogsdoel uitgebreid. Zoals aangekondigd door de Algemene Vergadering van de VN op 7 oktober, omvatte het de bezetting van heel Noord-Korea en de uitschakeling van de KPA als een bedreiging voor de politieke wederopbouw van Korea als één natie. Te dien einde staken ROKA eenheden de parallel over op 1 oktober, en eenheden van het Amerikaanse leger staken over op 7 oktober. Het ROK I Corps rukte snel op langs de oostkust en won de race om Wŏnsan; P’yŏngyang viel op 19 oktober in handen van het U.S. I Corps. De regering van Kim Il-sung, met de overblijfselen van negen KPA-divisies, viel terug naar de bergstad Kanggye. Twee andere divisies, vergezeld van Sovjet-adviseurs en luchtverdedigingstroepen, worstelden zich naar het noordwesten in de richting van de rivier de Yalu en de Chinese grens bij Sinŭiju. De UNC veronderstelde dat de KPA de wil om te vechten had verloren. In werkelijkheid wachtte de KPA op redding.