On A Dark And Stormy Night…
The House Of David
Het jaar was 1903. Benjamin Purnell zat diep in de greep van een levendige droom. De droom was een boodschap van God. Purnell zei dat een witte duif op zijn schouder was neergestreken. De duif verklaarde hem de Zesde Zoon van het Huis van David. De duif gaf Benjamin de macht om de Verloren Stammen van Israël te verenigen in afwachting van de Dag des Oordeels.
Spoedig daarna had Benjamin een aanhang van discipelen geworven. De discipelen onderwierpen zich aan de regels die hij verordende: niet roken, niet drinken, geen seks, en niet scheren. Purnell eiste ook van zijn discipelen dat zij al hun aardse goederen aan hem overdroegen.
Purnells aanhang groeide en groeide naarmate de jaren verstreken. Toeristen kwamen om het vreemde circus te zien. En als weldoener van een aanhang van meer dan 500 volgelingen en een overvloed aan kijkers, moest Benjamin een manier vinden om wat geld te verdienen. Dus, in 1910, wat was een betere manier om winst te maken dan een pretpark te bouwen en een aantal honkbalwedstrijden op te voeren.
Het barnstorming House of David honkbalteam hield het voor het grootste deel van drie decennia vol en bracht van tijd tot tijd een paar major league balspelers, waaronder Babe Ruth en Grover Alexander. Het team vond ook het peperspel uit.
Wat is peper?
Peper is een spel dat wordt gespeeld als opwarmertje voor de wedstrijd, maar dat ook als wedstrijdspel kan dienen. Dus, ja, er zijn twee soorten pepper.
Pregame Warmup Pepper
In deze vorm van pepper, slaat een speler-typisch met een zachtere swing-grond ballen en line drives naar veldspelers die op ongeveer twintig meter afstand staan. De speler die de bal vangt, gooit hem terug naar de slagman, die hem vervolgens terugslaat naar de veldspelers. In deze niet-competitieve vorm van het spel is herhaling koning. Het spel heeft het effect van een sterke kop koffie door de alertheid te bevorderen. Het helpt ook bij de ontwikkeling van een goede hand-oog coördinatie en een snelle reactietijd.
Competitieve Peper
De opzet is hetzelfde in de competitieve en warming-up versies van peper. Er is een slagman en veldspelers. De veldspelers staan op ongeveer drie meter afstand in een lijn. Maar in dit geval, is er een voor en achter van de lijn. De bal wordt naar de slagman gegooid, die op zijn beurt probeert een grounder te slaan naar de veldspelers, die de bal dan vangen en teruggooien naar de slagman. Als een van de veldspelers een fout maakt, moeten zij naar de achterkant van de lijn. En, op zijn beurt, als de slagman een worp afmaakt of slaat en mist, gaat hij naar de achterkant van de lijn en de veldspeler vooraan in de lijn gaat aan slag. Ook als de slagman een line drive of popup slaat en die wordt gevangen, gaat de succesvolle veldspeler onmiddellijk aan slag, ongeacht de plaats in de lijn. Het is als een eindeloos spel van muzikale stoelen waarin er één stoel is, de slagman, en de rest probeert bij de plaat te komen.
Geen peper
Dus, waarom geen peper? Veel honkbalparken, de meeste van de minor leagues-en daaronder-onder, hebben “No Pepper” borden geplaatst rond de thuisplaat gebied. Wat is er zo slecht aan peper? Het lijkt zo leuk en onschuldig. Wie wist dat er een donkere kant aan dit spel zat?
De eerste reden waarom peper verboden is, is vanwege de veiligheid van de fans. Niemand vindt het leuk om in de snoot geraakt te worden door een honkbal, of het nu een familie is die naar hun favoriete team gaat kijken, of oma die in de stad is om haar kleinkind de wedstrijdwinnaar te zien slaan. Vanwege het risico van een bloedneus, of erger nog, een door peper veroorzaakte hersenschudding, hebben honkbalparken besloten de geliefde sport te verbieden die werd uitgevonden door de vreedzame discipelen van Benjamin Purnell.
De tweede reden is vanwege de terreinverzorgers. De mensen die hun tijd besteden aan het bespeelbaar maken van deze velden zetten oude peper als publieke vijand nummer een. Door het geconcentreerde spel, beschadigen peperspelen het gras, wat een grote nee-nee is voor iedereen die zijn tijd besteedt om het gras eruit te laten zien als een perfect gemanicuurd groen tapijt.
One Hundred and Twenty Years And Going Strong
Benjamin Purnell, in zijn geld verdienende zoektocht om de Verloren Stammen van Israël te herenigen, faalde. Daar hoef je je niet voor te schamen. We falen allemaal in sommige dingen en slagen in andere. Het Huis van David mag dan gefaald hebben in hun poging tot hereniging, maar zij waren wel succesvol in het creëren van een spel dat al meer dan honderd jaar meegaat. Ook, onbedoeld, is Purnell de vloek van elke tuinman van hier tot Fenway Park. Maar hoe je het ook wilt bekijken, slecht of goed, peper is hier om te blijven.
Main Image
Embed from Getty Images