Amelia Earhart was een van die gelukkige zielen die al jong haar roeping vond en vervolgens de vaardigheden ontwikkelde om haar verlangen naar grootsheid te bevredigen. Ze had ook het geluk een perfect fysiek specimen te zijn voor beroemdheid: opvallend op precies de juiste manier voor haar tijd, met wijd opengesperde ogen, hoge jukbeenderen en volle lippen, gezet in een jongensachtig gezicht. Een foto uit 1904, toen Earhart 7 jaar oud was, toont een meisje in een blouse met hoge kraag onder een schortjesjurk, met een strik in het midden van haar haar – precies de geest van Judy Garland in Wizard of Oz, die in 1939 zou worden uitgebracht, het jaar dat Earhart dood werd verklaard. Haar navigator, Fred Noonan, krijgt vaak een deel van de schuld voor Earhart’s fatale crash in de Stille Oceaan, die een einde maakte aan haar recordpoging om rond de wereld te vliegen. Het gerucht gaat dat hij alcoholist was. Dit is waarschijnlijk ten onrechte; dergelijke geruchten kwamen pas aan het licht toen hij al lang dood was. De brieven en telegrammen die zijn meegebracht naar de Knoxville ROADSHOW van juli 2013 (geschatte waarde: $12.000-$18.000) getuigen van Earharts belang als vliegenierster, maar tonen haar ook als een macher die succes zocht omwille van het succes.
Tijdens haar jeugd en adolescentie in het Midwesten was Earhart een tomboy die ratten schoot met een geweer, voetbal speelde en insecten verzamelde. Na de middelbare school ging ze kort naar een middelbare school en stopte toen om te gaan werken als verpleegstersassistente, waar ze gewonde soldaten verzorgde die terugkeerden uit de Eerste Wereldoorlog. De wereldwijde tragedie van de oorlog maakte plaats voor de wereldwijde tragedie van de grieppandemie van 1918, en Earhart bleef werken als verpleegster, waarbij ze zelf griep opliep. Het kostte haar een jaar om te herstellen – hoewel ze nooit volledig herstelde. Daarna aarzelde ze een tijdje. Ze schreef zich in en stopte toen met studeren.
Gerelateerd artikel
To the Point: Earhart’s Prenuptial Letter to Putnam
In december 1920 woonde Earhart een vliegshow in Long Beach bij die haar leven een nieuwe wending gaf. Als kind waren zij en een vriendinnetje door een gedurfde tweedekkerpiloot overvallen, wat opwindend was; maar toen een van de piloten in Long Beach haar meenam voor een ritje, wist ze meteen wat ze met haar leven moest doen. De luchtvaart werd, net als vrijwel alle andere beroepsvelden, gedomineerd door mannen, maar al van jongs af aan had Earhart plakboeken bijgehouden van vrouwen die geslaagd waren in “mannelijke” beroepen. Ze zag geen reden om niet hetzelfde te doen als piloot.
Een jaar nadat ze haar eerste vliegtuig had gekocht, vestigde Earhart een record toen ze de eerste vrouw werd die op 14.000 voet vloog. Een paar jaar later had impresario George P. Putnam een vrouwelijke piloot nodig om de Atlantische Oceaan over te steken. Hij kreeg te horen dat Earhart “het juiste imago” had, en nam telefonisch contact met haar op. Earhart tekende gretig voor Putnams project, maar de vlucht kwam neer op een publiciteitsstunt. Earhart zat achterin het vliegtuig terwijl twee mannen al het vliegwerk deden. Toen Earhart terugkeerde naar de Verenigde Staten, werd ze ontvangen door president Coolidge en overladen met tikkerband tijdens een parade in New York City. Earhart schaamde zich voor de aandacht die ze kreeg omdat ze slechts een passagier was. “Ik was maar bagage,” zei ze.
Toch werkte Earhart samen met Putnam, en gebruikte haar imago om allerlei handelswaar te promoten die niets met vliegtuigen of de benarde situatie van vrouwen te maken had: bagage, kleding, boeken en sigaretten. (Putnam en Earhart gingen uiteindelijk een expliciet open huwelijk aan.) Haar roem groeide, maar Earhart vond dat ze de lofbetuigingen die haar ten deel vielen niet had verdiend: “Lady Lindy,” “De Koningin van de Lucht,” enzovoort. Toch waren haar imago en welbespraaktheid krachtige middelen. Op dit punt in haar carrière, zegt Catherine Williamson, directeur van Fine Books and Manuscripts bij Bonhams, Los Angeles, had Earhart weinig verwezenlijkingen, maar een media-vriendelijke manier over haar. Dit had ongetwijfeld veel te maken met Earhart’s eerste roem, die Earhart vervolgens gebruikte om haar toekomstige triomfen op te zetten.
“Ze plugde in op al die verschillende dingen tegelijk: ze was een vrouw, ze was een vliegenier, ze was een avonturierster, ze zag er goed uit,” zegt Williamson. “Ze was beroemd in dezelfde tijd als Katherine Hepburn, en had een zeer vergelijkbaar uiterlijk: onafhankelijk, bekwaam, zelfverzekerd, enigszins androgyn. Er is een kopfoto van Earhart die ik onlangs bekeek, en ik dacht eigenlijk dat het Hepburn was, uit Christopher Strong, waar ze eigenlijk een tot mislukken gedoemde vliegenierster speelt. Maar nee, het was Earhart. Maar het zag eruit als een Hurrell glamour-shot van MGM.”
Earhart was een bekwaam piloot; daar is geen twijfel over mogelijk, en haar tijdgenoten gaven daar commentaar op. Eenmaal beroemd, begon ze aan een legitieme erfenis als vliegenierster, en vestigde al snel record na record.
Toen de tijd kwam voor Earhart om te proberen wat ze waarschijnlijk als haar laatste record bedoelde, een vlucht rond de wereld, ging ze samenwerken met een buitengewoon bekwame vliegenier, piloot en navigator genaamd Fred Noonan. Earhart’s bekendheid zou ervoor gezorgd hebben dat ze haar keuze had uit navigators voor de gevaarlijke vlucht die ze overwoog, en contemporaine bronnen geven aan dat ze geen bekwamere partner had kunnen inhuren dan Noonan.
In het Knoxville segment verwijst de gast die de collectie brieven en telegrammen van zijn tante binnenbracht zijdelings naar de “problemen” die Noonan alom bekend waren. De gast verwijst waarschijnlijk naar de hedendaagse geruchten dat Noonan een ernstig drankprobleem had, en dat zijn alcoholisme zeker een rol heeft gespeeld in zijn en Earhart’s ondergang. Het verhaal is wijdverbreid, en wordt vaak als feit aangenomen. Maar de eerste verwijzing naar Noonans vermeende alcoholisme verschijnt pas in 1966, en lijkt te zijn gebaseerd op een politierapport, waarin melding wordt gemaakt van rijden onder invloed in 1937, dat niet meer bestaat, als het al ooit heeft bestaan. Hoe dan ook, één keer rijden onder invloed maakt van Noonan nog geen eeuwig dronken kluns. Thomas King, die schrijft in Amelia Earhart: Is the Mystery Solved?, concludeert dat er gewoon geen bewijs is dat Noonan een alcoholist was. “Men kan speculeren dat hij zich suf dronk toen het vliegtuig eenmaal in de lucht was,’ schrijft hij. “Men kan ook speculeren dat hij een zenuwinzinking had, blind werd, of bezeten was door de duivel.”
Nee, wat waarschijnlijk Earhart’s laatste vlucht beëindigde was het feit dat ze probeerde een onbewoond stuk land te vinden in het midden van de Stille Oceaan genaamd Howland Island, heel weinig brandstof over had, en was vertrokken met een kaart die Howland toonde vijf mijl van zijn werkelijke positie te zijn. In haar laatste transmissie, om 8:40 uur op 2 juli 1937, meldde ze dat ze het eiland niet kon zien, maar dat ze geloofde dat ze op de juiste positie op de kaart was aangekomen. Dat kan inderdaad zo zijn. Na twee weken zoeken hadden de marine en de kustwacht geen spoor van Earhart, Noonan of hun vliegtuig gevonden. Twee jaar later werden Earhart en Noonan dood verklaard.
Wat is Earharts nalatenschap? Zoals met alle vestigers van records – die van nature tijdelijk zijn – is haar nalatenschap dubbelzinnig. De luchtvaart stond nog in de kinderschoenen, dus het is slechts een feit dat iemand anders, een andere vrouw, uiteindelijk de records zou hebben gevestigd die zij vestigde. Earhart afmeten aan haar prestaties als piloot, is, vreemd genoeg, haar kleineren. Ze was nog veel meer. “Ze was het gezicht van een industrie,” zegt Williamson. “Dat is een talent.”