Na 8 jaar, weten we eindelijk de laatste 4 woorden van Gilmore Girls. Ze zijn … ingewikkeld.

De revival van Gilmore Girls van Netflix zorgt op veel manieren voor afsluiting. Maar voor obsessieve fans van de show is de belangrijkste dat het ons eindelijk vertelt wat de laatste vier woorden zijn.

Tijdens de uitzending van Gilmore Girls vertelde showrunner Amy Sherman-Palladino verslaggevers dat ze precies wist hoe ze van plan was de show te beëindigen, tot aan de laatste vier woorden. Maar Sherman-Palladino werd ontslagen voor het laatste seizoen van de show, en ze kreeg niet om haar geplande laatste vier woorden te gebruiken. Tot nu.

In de maanden voorafgaand aan de revival, speculeerde men er op los. Vulture had een lijst met mogelijkheden (de beste: “We zijn ALLE Gilmore-meisjes”). De Gilmore Guys podcast creëerde een terugkerend segment met zijn eigen jingle genaamd “Wat zijn de laatste vier woorden?” (beste: “Zie je vrijdag?” “Vrijdag.”).

Nu is het speculeren voorbij. Gilmore Girls: A Year in the Life is al meer dan 24 uur live op Netflix. We weten wat de laatste vier woorden zijn.

En ze zijn … een beetje verontrustend.

Spoilers volgen voor heel Gilmore Girls: A Year in the Life.

Hier zijn de laatste vier woorden. Lees niet verder als je niet wilt weten wat ze zijn.

In de laatste scène van “Fall”, de laatste aflevering van A Year in the Life, zitten Lorelai en Rory in de iconische Stars Hollow gazebo na Lorelai’s geïmproviseerde middernachthuwelijk met Luke. Lorelai nipt gelukzalig van de champagne; Rory, naast haar, kijkt nerveus en haar champagnefles is onaangeroerd. Uiteindelijk draait ze zich om naar Lorelai: “Mam?” “Ja?” “Ik ben zwanger.” “Lorelai draait zich om naar Rory, mond open van verbazing, en de aflevering gaat over in zwart. En dat is het einde.

Fans speculeren al jaren over een versie van deze scène. De Gilmore Guys hebben zoveel variaties op “Ik ben zwanger!” / “Ik ook!” in hun laatste vier woorden segment dat ze ze niet meer accepteerden. Het is dus geen keuze die zomaar uit de lucht komt vallen. Maar het is een keuze die komt met wat bagage.

Het einde van “Fall” staat in contrast met het einde van de uitzending van de show run

Een deel van die bagage komt met het feit dat “Fall” niet de eerste reeksfinale van Gilmore Girls is. De eerste serie-einde was 2007’s “Bon Voyage,” en die aflevering gaf Rory een heel ander einde van haar arc.

In “Bon Voyage,” krijgt Rory haar eerste echte baan als verslaggever, na zich te hebben gewijd aan dat doel voor de afgelopen zeven seizoenen. Zeker, ze had wat ups en downs – er was die keer dat Mitchum Huntzberger haar vertelde dat ze niet had wat nodig was om journalist te worden, dus stal ze een jacht en stopte met school – maar verslaggever worden was haar droom. Dus Rory kwam over dat Mitchum ding heen. Ze ging terug naar school en kreeg een parttime baan bij de krant.

Rory heeft altijd Christiane Amanpour willen zijn – dat vertelde ze het schoolhoofd van haar middelbare school in de tweede aflevering van de show. Dat was haar ideale leven: “reizen, de wereld van dichtbij zien, verslag doen van wat er echt aan de hand is, deel uitmaken van iets groots.”

Dus “Bon Voyage” opent met Rory die eindelijk haar held, Christiane Amanpour, ontmoet, en het eindigt met haar die eindelijk een echte baan als journalist krijgt. Het is niet de prestigieuze baan bij de New York Times die ze eerder in de show wilde, maar het is nog steeds een goede baan: Ze gaat de presidentscampagne van Barack Obama verslaan voor een opkomend online tijdschrift. Het is een mooi, ongecompliceerd en licht sentimenteel hoogtepunt van jaren hard werken en plannen van Rory en jaren opoffering en aanmoediging van Lorelai. Eindelijk gaat Rory haar dromen verwezenlijken. Ze gaat erop uit, ziet de wereld en schrijft over wat ze ziet. Ze zal deel uitmaken van iets groots.

Maar dat is niet het einde dat Amy Sherman-Palladino voor Rory had gepland.

Gilmore Girls heeft een patroon van het zwanger maken van haar ambitieuze meisjes

In “Fall,” komt Rory’s zwangerschapsaankondiging kort nadat ze besluit haar carrière te heroriënteren. Ze is freelancer, maar ze heeft moeite om een vaste baan als journalist te krijgen, dus in plaats daarvan, besluit ze, zal ze een boek schrijven over haar leven met haar moeder. Ze geeft het boek zelfs een titel: Gilmore Girls.

Dus er is geen mogelijkheid dat Rory haar baby krijgt maar doorgaat als de hoogvliegende buitenlandse correspondent die ze altijd droomde te zijn, degene die “Bon Voyage” suggereerde dat ze gemakkelijk zou kunnen opgroeien tot. Ze herstructureert haar leven volledig, laat haar kosmopolitische fantasieën om de wereld te zien achter zich en kiest in plaats daarvan voor een meer gevestigd, huiselijk bestaan. Ze wordt moeder; ze gaat over haar eigen moeder schrijven.

Het is een einde dat tegelijk passend en verontrustend aanvoelt. Rory heeft altijd een rustige, huiselijke persoonlijkheid gehad, en de show heeft meer dan eens gesuggereerd dat hoe slim ze ook is, ze misschien niet echt geschikt is voor een carrière als internationaal correspondent. Het is nooit helemaal duidelijk geweest dat Mitchum ongelijk had toen hij haar vertelde dat ze het niet had, dus misschien heeft ze dat niet, en misschien is het een goede zaak voor haar om haar talenten te richten op een ander soort schrijven.

Maar het is ook nooit een deel van Rory’s plan geweest om moeder te worden. Ze heeft het er nooit over gehad dat ze kinderen wilde, en ze was erg bang voor Sookie en Sherry toen die zwanger waren. En ze praatte zeven seizoenen over hoe graag ze verslaggeefster wilde worden. Is dit einde niet een verraad van al haar hoop en dromen? Wordt Rory gestraft voor haar ambities die verder reiken dan de veilige en gezellige straten van Stars Hollow?

Het is vooral afstotend gezien het einde dat Rory’s beste vriendin, Lane, heeft gekregen. Lane droomde er in de serie van om aan de strenge regels van haar moeder te ontsnappen. Ze wilde drummer worden in een rockband en op wereldtournee gaan, en ze werkte hard om dat doel te bereiken. Maar in het zevende seizoen van de show werd Lane zwanger en moest ze haar tourplannen afzeggen.

In A Year in the Life speelt Lane nog steeds in haar band, maar niet fulltime. Ze betaalt haar rekeningen met werken in de antiekwinkel van haar moeder. Net als Rory zet Lane haar kosmopolitische ambities opzij om in het stadje te blijven wonen waar ze opgroeide, haar kinderen op te voeden en bij haar moeder te werken.

Het is een vreemd, grimmig patroon. Waarom is het deze meisjes nooit toegestaan hun professionele ambities te vervullen? Waarom moeten ze gedwongen worden om thuis te blijven en baby’s te krijgen terwijl dat nooit deel uitmaakte van hun plannen?

Maar hoe afstotend dit einde ook mag zijn als het hoogtepunt van Lane en Rory’s arcs, het is volkomen logisch als het einde van Gilmore Girls.

Rory’s einde past in het cyclische familieverhaal dat het hart van de show is

Gilmore Girls is een generatieshow. Het gaat over hoe de hele familie getraumatiseerd was toen Lorelai op haar 16e zwanger werd en wegliep, en over hoe ze doodsbang zijn geweest om dezelfde fouten te herhalen met Rory.

In de loop van Sherman-Palladino’s tijd bij de show, recreëert Rory obsessief dat oerfamilietrauma, in een poging om een betere uitkomst te creëren, eerst voor haar moeder en vervolgens voor haar grootouders. Ze begint klein. In de pilot speelt ze met het idee om haar opleiding op te offeren voor een jongen, een zet die Lorelai meteen vergelijkt met haar eigen tienerzwangerschap. “Jij bent mij,” zegt Lorelai met walging als ze Rory van haar plannen probeert af te brengen.

En dan in latere seizoenen, gaat Rory met Logan, die in zowel persoonlijkheid als uiterlijk bijna identiek is aan haar vader, Christopher. Rory modelleert bewust haar eerste kus met Logan naar Lorelai’s eerste kus met Christopher. En als ze daarna van Yale afgaat en bij haar grootouders intrekt, vertelt Lorelai Richard en Emily dat ze eindelijk een kans hebben op een herkansing. Met Rory hebben ze ‘een nieuwe en verbeterde Lorelai’, een beminnelijke, mensenlievende Lorelai die ze in een debutante kunnen veranderen en kunnen uithuwelijken aan haar aardige, onnozele, rijke blonde vriendje, zoals ze dat met de eerste wilden. Maar ze raakt wel zwanger van zijn baby, net als Lorelai van Christopher.

Als personage was Rory misschien toegewijd aan de journalistiek. Maar als archetypische figuur draaide Rory’s drama om de enorme familiebreuk die door haar eigen geboorte was ontstaan. Uiteindelijk was het enige hoogtepunt van haar ontwikkeling dat ze het verhaal van haar moeder echt kon voortzetten. Ze moest zwanger worden om de cirkel rond te maken.

“Bon Voyage” diende Rory’s persoonlijke reis. “Fall” dient de reis van de Gilmore-familie.

Dit is niet het ideale einde, maar het is misschien wel het best beschikbare

In een perfecte wereld zou Gilmore Girls niet hoeven te kiezen tussen een bevredigend einde voor een individueel personage en een bevredigend einde voor de hele show. Ze zouden beide naadloos met elkaar verweven zijn, en wat goed was voor Rory zou goed zijn voor de show als geheel. Het feit dat de laatste vier woorden op enig niveau voelen als een verraad van de rest van Rory’s arc, hoe structureel onvermijdelijk ze ook zijn, is een belangrijke zwakte van de kant van de show.

Maar in de wereld waarin we leven, is het belangrijker om het cyclische generatieverhaal van de Gilmore-familie voort te zetten dan het is om Rory haar persoonlijke dromen te laten vervullen. Als Sherman-Palladino moest kiezen tussen het een en het ander, heeft ze juist gekozen.

Watch: Hoe een tv-show wordt gemaakt