In One and Three Chairs stelt Joseph Kosuth een stoel op drie manieren voor: als een gefabriceerde stoel, als een foto, en als een kopie van een woordenboekartikel voor het woord “stoel”. De installatie is dus samengesteld uit een object, een beeld en woorden.
Kosuth heeft de stoel niet gemaakt, de foto niet genomen en de definitie niet geschreven; hij heeft ze geselecteerd en samengevoegd. Maar is dit kunst? En welke voorstelling van de stoel is het meest “accuraat”? Deze open vragen zijn precies waar Kosuth ons over wilde laten nadenken toen hij zei dat “kunst het maken van betekenis is”. Door deze drie alternatieve voorstellingen samen te stellen, maakt Kosuth van een eenvoudige houten stoel een voorwerp van debat en zelfs verbijstering, een platform voor het verkennen van nieuwe betekenissen.
Een beeld, vooral een positieve afdruk, vastgelegd door een fotogevoelig oppervlak bloot te stellen aan licht, vooral in een camera.
De visuele weergave van iemand of iets.
Een vorm van kunst, ontwikkeld aan het eind van de jaren 1950, die de creatie van een omhullende esthetische of zintuiglijke ervaring in een bepaalde omgeving inhoudt, vaak uitnodigend tot actieve betrokkenheid of onderdompeling door de toeschouwer.