Deze anime is er een die veel goeds om zich heen heeft door mond-tot-mond reclame, en zo nu en dan hoor je iemand zeggen dat het meh was of niet de moeite waard om te kijken. Toen ik dit oorspronkelijk keek, had ik alleen de opening gezien en ik dacht dat het geweldig was en een van de beste openingen die ik ooit heb gezien, en ik houd nog steeds vast aan dit idee vandaag. Toen ik de eerste paar afleveringen keek, was ik geïntrigeerd, maar niet onder de indruk. Toen ik er eindelijk mee klaar was, had ik het gevoel dat ik enorm veel tijd had verspild en schreef ik het meteen af met een één op tien en haastte ik me om er hier een slecht geschreven en slechte recensie over te schrijven, die niet meer bestaat. Toen, na vele maanden, begon ik te denken: “Wat als het eigenlijk niet zo slecht was als ik aanvankelijk dacht?” en zo begon ik aan de hachelijke zoektocht van het herbekijken van mijn meest gehate anime op dit moment, en nadat ik het had afgewerkt, schreef ik deze recensie.
Deze recensie heeft wat tijd nodig om tot mijn hoofdpunten te komen, maar als je serieus overweegt om deze anime te kijken, raad ik je TEN ZEERSTE aan om mijn recensie af te maken, en dan wat andere recensies te lezen die misschien positiever zijn dan de mijne.
Art: 6/10
Ik zal beginnen met de art, want dit is natuurlijk het eerste wat je opvalt. Voor een anime uit 2011 is het zeker in orde en heeft het geen echt opvallende problemen, en is het eigenlijk best goed gedaan. Dat gezegd zijnde, ik heb veel betere anime gezien, zelfs in hetzelfde jaar. Er zit ook wat CGI in, maar het is niets verbluffends, maar het is smaakvol genoeg gedaan zodat het niet echt onhandig lijkt of een slecht contrast vormt met de rest van de kunst. Echter, een groot probleem dat ik hiermee heb is dat als je kijkt naar een ongecensureerde versie (AKA Niet de TV-versie) zoals ik de pech had te doen, dan zal je enkele anime borsten zien. Dit kan jou storen of niet, maar mij stoorde het omdat het onnodige fan service was en het was meer griezelig en afleidend dan wat dan ook. Waarom vermeld ik dit in de TV versie? Als waarschuwing aan diegenen dat er een verschil is. De TV versie censureert ook enkele zeer vreemde dingen, tenminste voor een Noord Amerikaanse kijker zoals ik, zoals afgehakte ledematen. Japan heeft misschien wat andere wetten of voorkeuren dan wij in NA, maar het ziet er echt dom en kinderachtig uit als zoiets gebeurt, en het haalt je echt uit een spannend scenario.
Geluid: 8/10
Zoals ik al zei, de opening is geweldig, en ik kijk er bijna elke keer naar. Hetzelfde geldt voor de tweede opening en beide eindes. Ik geniet van al deze films en ze zijn de moeite waard om te bekijken in plaats van gewoon in de aflevering of de volgende te springen. De achtergrondmuziek past bij de toon van bijna elke scène en Tatsuya Kato heeft er goed werk van gemaakt. In tegenstelling tot sommige andere muziekregisseurs, zoals Hiroyuki Sawano, is geen van zijn nummers echter erg memorabel, waardoor de muziek in de eigenlijke anime tot op zekere hoogte ontbreekt, want er was niets unieks of fris aan zijn stijl. Dit is enkel een echt probleem voor diegenen onder ons die van anime OST’s houden en ze zullen opzoeken na het bekijken van een scène waar het liedje het voor jou echt maakte.
Story 4/10
Nu begint mijn beoordeling negatief te worden. Als je een grote fan bent van de serie en je houdt niet van opbouwende kritiek, wend je dan nu af. Het verhaal gaat over een jonge jongen genaamd Yukiteru Amano die een erg eenzaam en saai kind is op de middelbare school, die gewoon door het leven gaat en niemand probeert te storen en alleen de dagelijkse gebeurtenissen observeert die zich om hem heen afspelen. Hij speelt zelf nooit een grote rol in wat dan ook in zijn leven. Het enige waar hij naar huis kan gaan zijn zijn denkbeeldige vrienden, Dues ex Machina, de “god” van ruimte en tijd, en zijn dienaar Mur Mur (Japanse uitspraak Mura Mura, waar ik een grote voorkeur voor heb en die ik vanaf nu ook zo zal schrijven), die niets doet en heel veel ook. Op een dag wordt Yukiteru wakker en ontdekt dat zijn dagboekaantekeningen al voor hem geschreven zijn. Onmiddellijk schrijft hij het van zich af en begint aan zijn dagelijkse routine. Plotseling beginnen de gebeurtenissen in zijn dagboek zich te ontvouwen zoals ze geschreven zijn. Hiervan gebruik makend, begint hij zijn “toekomstige dagboek” te gebruiken. Hij wordt echter al snel benaderd door een rozeharige klasgenoot genaamd Yuno Gasai, die op de een of andere manier weet hoe Mura Mura eruitziet, ook al is ze slechts een deel van Yukiteru’s verbeelding. Yukiteru is ontzet en rent weg, maar wordt voortdurend onderbroken door Yuno, die hem vervolgens uitlegt dat er nog elf andere dagboekhouders zijn die allemaal proberen elkaar te doden om “god” te worden, omdat de huidige, Deus ex Machina, stervende is en een geschikte vervanger nodig heeft in één van deze dagboekhouders. Yuno maakt er ook een punt van om haar liefde voor Yukiteru op te biechten, door hem haar toekomstige dagboek te laten zien, dat haar alles vertelt wat er te weten valt over Yukiteru, perfect voor een stalker, zoals ze het afgelopen jaar heeft gedaan. Nu, in dit spel van leven en dood, moet Yukiteru, met veel hulp van Yuno, zijn vijanden, de andere dagboekhouders, te slim af zijn en te slim af zijn. Veel vulling en saaie afleveringen waarin niets gebeurt, afleveringen die echt doen denken aan generieke “schurk van de week” shounen anime, en zo veel plotgaten dat je er een schip mee zou kunnen laten zinken. Bij het herbekijken waren er veel afleveringen die ik oversloeg omdat er ofwel A: niets gebeurde, of B: ze gewoon zo saai waren om naar te kijken dat je niet anders kon dan ze overslaan. Ik heb zoveel problemen met scènes of de manier waarop personages dingen aanpakken dat ik een verwende versie van deze recensie zou kunnen schrijven en die twee keer zo lang zou zijn, maar dat doe ik niet. Ik zal je gewoon waarschuwen dat deze anime ervan uitgaat dat je soms dom bent en een hype creëert zonder opbouw en zonder pay off. Maar laten we eerlijk zijn. Als je een vriend hebt die zegt dat je dit moet kijken, maar je bent niet zo zeker en wilt eerst een recensie lezen, er is een reden waarom ze wilden dat je deze show keek…
Caracters 1/10
Nu, voor het absolute dieptepunt van deze anime, het zijn de personages. Als je een hardcore fan bent en ondanks mijn waarschuwing toch besloot deze recensie te lezen, dan zul je hier woedend worden. Mijn grootste probleem met veel shows zijn zwakke protagonisten. Of ze nu te generiek zijn, te perfect, of in dit geval, te zielig. Yukiteru, is geen goed karakter. De meeste anime is gericht op middelbare scholieren en jonge volwassenen, vandaar dat de meeste anime in het Slice of High School Life Rom/Com genre valt. De reden hiervoor is dat als je een band hebt met de personages, je veel meer kans hebt om van de show te genieten en te blijven kijken. Maar als je hoofdpersonen allemaal middelbare scholieren zijn, kun je niet zo veel met ze te maken hebben, of in mijn geval, helemaal niet. In een overlevingsspel waarin je mensen moet doden, begrijp ik waarom een middelbare scholier zou aarzelen.
Sake Esuno, de oorspronkelijke maker van de inhoud, lost dit op? Yuno Gasai, wiens hersenen niet normaal werken en gemakkelijk het eerste is wat in het hoofd van een otaku opkomt als ze de term, “Yandere” horen. Yuno vermoordt iedereen die tussen haar en Yukiteru in komt, tenzij Yukiteru haar uitdrukkelijk heeft gezegd dat niet te doen, maar soms zelfs dan niet, als ze echt een hekel aan hen heeft. Hoewel dit niet altijd slecht is, is het niet aangenaam om een kind van de middelbare school te horen huilen en schreeuwen, zelfs als het gerechtvaardigd is. Meer over Yuno, ze verliest uiteindelijk alle doel en begint dan gekke dingen te doen alleen maar om gek te zijn, zodat je naar het scherm wijst, lacht en zegt: “Oh die Yuno, altijd zo gek!”. Dit is een ander deel van de “hype omdat hype” drijvende factor achter sommige scenario’s die ze uiteindelijk doen ontploffen in het eigen gezicht van de afleveringen. Wat de ondersteunende cast betreft, die is ofwel heel goed gedaan en krijgt niet genoeg screentime, of krijgt er wel wat maar is erg onaangenaam en je zou gewoon willen dat ze weggingen. Hierdoor is geen van hen het vermelden waard, ook al vind ik sommige best leuk.
Overall: 3/10
Ik geef deze anime een drie op tien omdat ik geloof dat het veel potentieel had, maar het werd alleen verkwanseld ten gunste van slechte plotwendingen, flauwe wendingen, en saaie opvullers. Een voorbeeld hiervan is dat deze anime veel te lang is. Het heeft 26 afleveringen, maar het had gemakkelijk in 20/22 afgewerkt kunnen worden, omdat de laatste vier/vijf afleveringen allemaal erg lang duren met extra scènes. Het leek misschien alleen zo omdat ik de serie al eerder heb gezien en dus wist wat er ging gebeuren, maar ik vind toch dat het ingekort had kunnen worden. Koppel dit aan een aantal afleveringen die letterlijk niets te maken hebben met de plot, en je hebt een hoop verspilde schermtijd, maar nog belangrijker, jouw tijd.
Ook, een “spoilerless” opmerking over het einde, over het onderwerp van vervelend lange scènes, ik heb geen idee waarom er een OVA is anders dan om kijkers te laten schreeuwen naar hun scherm totdat ze erachter komen over de OVA, omdat het manga-einde letterlijk twee pagina’s verwijderd is van de animes. Vergeet niet dat een mangapagina 10 seconden tot anderhalve minuut anime-schermtijd kan bevatten. Sorry, let niet op mij. Ik moest een andere raaklijn hebben, want deze anime heeft me veel gegeven om over te klagen.
Mijn eindoordeel is dat dit het kijken niet waard is. Echter, als je toch besluit om deze anime te bekijken, kijk dan naar de ondertitelde versie, want de dub voor deze anime, hoewel niet slecht, is gewoon verkeerd, om het maar ronduit te zeggen. Hoewel de dub stem acteurs niet per se “slecht” werk doen, vind ik het enorm inferieur aan de subbed versie, zoals Tomosa Murata deed zo’n fantastisch werk als Yuno, ook al is het personage slecht.
Als alternatief voor anime met survival game thema’s of gevoelens, verwijs ik u naar Deadman Wonderland te kijken. Bedenk wel dat Deadman ook een zeurderige hoofdrolspeler heeft en een mysterieus meisje dat hem van alles redt, en dat ik deze anime niet hoog heb zitten. Ik zou er voorzichtig mee zijn, en hoewel ik er van genoten heb, denk ik niet dat het zo bijzonder of geweldig is, maar toch een betere kijkervaring dan Mirai Nikki, en je besteedt er maar de helft van de tijd aan.
Voor een anime die ik wel leuk vond met een overlevingsgame gevoel, raad ik Fate/Zero, de prequel van de Fate/Stay Night serie, HEEL HEEL erg aan. En als de naam “Gen Urobuchi” je iets zegt, en je hebt Fate/Zero nog niet gezien, dan stel ik voor dat je daar iets aan doet. En de dub is geweldig, door de manier waarop.