Een van de geneugten van een roadtrip is dat je langs een stadje rijdt en je afvraagt hoe het aan zijn naam komt. Ik heb Why in Arizona bezocht, ben langs Truth or Consequences in New Mexico gereden, en ooit hoop ik langs My Large Intestine in Texas te rijden en de geneugten van Intercourse in Pennsylvania te ontdekken. Dus toen ik ontdekte dat er een Pie Town in New Mexico was, wist ik dat ik erheen moest.
Pie Town ligt op 2,5 uur rijden ten zuidwesten van Albuquerque, dicht bij de Continental Divide, en bij de kruising van de snelwegen 60 en 603. Bij Socorro laat ik de I-25 achter me en rijd langs Highway 60 die langzaam maar gestaag omhoog loopt, op weg naar Arizona. Hoewel ik hoog boven de zeespiegel zit – Socorro ligt op 4.600 voet en Pie Town ligt minstens 3.000 voet hoger – is het landschap kaal en vlak, met aan de horizon zichtbare bergketens.
Na 30 minuten woestijnlandschap, met niets dan een enkele ranch in de verte, zie ik een paar huizen voor me en passeer het dorp Magdalena, genoemd naar La Sierra de Magdalena (Magdalena Piek) die neerkijkt op de paar honderd inwoners van het dorp. Het woestijnlandschap wordt alleen onderbroken door de surrealistische aanblik van een aantal witte satellietschotels, elk zo groot als een huis van één verdieping, die omhoog wijzen naar de helderblauwe hemel. Ik herinner me dat dit New Mexico is, de thuisbasis van Roswell, het Internationale UFO-museum en Spaceport America.
Maar mijn doelen voor deze reis zijn iets nuchterder. Naarmate het landschap schilderachtiger wordt, rijzen rechts van me de Sawtooth Mountains op, met de toepasselijke naam. Links van me markeren bomen het begin van het Gila National Forest. Recht vooruit, een paar kilometer voorbij een bord voor de Continental Divide, ligt Pie Town. De woestijn is veranderd in een dessert.
Wij serveren taart
Licht je ogen en je zou Pie Town wel eens helemaal kunnen missen, ware het niet dat er buiten bij het Pie-O-Neer restaurant een groot bord met de tekst “STOP” staat. Het bord is het werk van Pie-O-Neer eigenaar Kathy Knapp, en het werkt: Ik stop. Binnen in het gezellige café staat op een ander bord: “We serve pie. Dat is het.”
De missie van Pie-O-Neer blijft trouw aan de oorsprong van Pie Town, dat zijn naam kreeg in de jaren twintig van de vorige eeuw toen een bakker een kraampje langs de weg opzette waar hij appeltaarten uit New Mexico verkocht. Hij ontdekte dat de handel traag maar gestaag verliep, aanvankelijk vooral door kolonisten op weg naar het westen uit plaatsen als Texas en Oklahoma. Plaatsen om te stoppen waren schaars en ver weg, dus die zelfgemaakte taarten moeten een welkom gezicht zijn geweest.
Kathy Knapp kwam in 1995 voor het eerst naar Pie Town om haar moeder te helpen taarten te maken in de keuken. “Zij was de bakker,” zegt Knapp. “Ik had nog nooit in mijn leven een taart gemaakt. Ik was fotograaf en kwam en ging vanuit Dallas om haar droom te financieren. Maar in 1997, toen mijn moeder niet langer op deze hoogte kon blijven, werd ik standaard de bakker. Ik belde mama vaak, ik huilde veel en ik gooide veel taarten weg. Maar ik heb ervan geleerd.”
-
De Taart-O-Neer. | Foto: Kathy Knapp -
Bord op het voorportaal van de Pie-O-Neer. | Foto: Donna Dailey -
Een uithangbord in Pie Town. | Foto: Donna Dailey -
De buurman van Pie-O-Neer. | Foto: Donna Dailey -
Beschikbaar onroerend goed in Pie Town. | Foto: Donna Dailey -
Het DanCyn’ Windmill Museum in Pie Town. | Foto: Donna Dailey
Een snelle blik op het taartenbuffet van het restaurant laat zien dat appeltaarten nog steeds populair zijn en dat Knapp duidelijk net zoveel van woordspelingen houdt als van taarten. De Pie-O-Neer biedt smaken als Peachy Keen, Starry Starry Blueberry Night en Cheery Cherry. Dus wat is haar best-seller? “Dat hangt ervan af,” zegt Knapp. “Waarschijnlijk kersen, over het algemeen, maar kokosroom is het meest populair bij mensen van een bepaalde leeftijd. Chocolade schaak met rode chili verkoopt altijd uit. We verkopen ook veel van de New Mexico appel met groene chili en pijnboompitten, misschien omdat mensen nieuwsgierig zijn.”
Complementair niet concurrerend
Knapp zegt dat volgens de laatste volkstelling, Pie Town een bevolking van 187 heeft. “Maar waar zijn ze allemaal, dat is wat ik graag zou willen weten,” zegt ze. De postcode omvat een straal van 20 mijl, met inbegrip van enkele grote ranches die zijn onderverdeeld. Knapp zegt dat mensen 20, 40 of meer acres kopen, maar niet allemaal blijven, en het verloop eist zijn tol. “In de stad zelf zijn er maar een handvol families. En drie plaatsen serveren taarten – twee cafés en wij.”
De drie taartenwinkels – The Pie-O-Neer, The Gatherin’ Place, en Pie Town Cafe – proberen elkaar aan te vullen in plaats van te concurreren. “Elke plaats doet zijn eigen ding, en dan nieuwe seizoenen brengen nieuwe eigenaren of managers, en dingen veranderen hoe dan ook,” zegt ze. “En we bieden allemaal verschillende stijlen van taart, wat meer mensen gelukkig maakt.”
De Pie-O-Neer staat bekend om taarten die niet overdreven zoet zijn en Knapp zegt dat ze een poging doen om een smaakstof, specerij of ander ingrediënt in plaats van suiker te vervangen. Dit werkt echter niet met eiertaarten. “Schaaktaarten, eierpudding, flensjes, enzovoort smaken allemaal naar behangplaksel als er niet genoeg suiker in zit,” zegt ze. “Dat kan ik je uit ervaring vertellen.”
-
Kersentaart. | Foto: Kathy Knapp -
Chocoladetaart. | Foto: Kathy Knapp -
Kentekenplaat van Kathy Knapp. | Foto: Donna Dailey
Pi Day
In de zomer serveert Knapp 20 tot 30 taarten per dag en tot 50 als het een vakantieweekend is. Op de tweede zaterdag in september, tijdens het jaarlijkse Pie Town Pie Festival, kan dat aantal oplopen tot meer dan 250. Maar de grootste dag van het jaar, afgezien van het festival, is 14 maart – ook bekend als “pi-dag” – wanneer Knapp meer dan 80 taarten verkoopt.
Ik vraag haar hoe het is om op zo’n afgelegen plek te wonen met slechts een handvol buren; verhuizen van een grote stad als Dallas naar het piepkleine Pie Town kon nauwelijks een groter contrast zijn. De grappen en woordspelingen nemen af en Knapp wordt ongewoon bezinnend. “Pie Town biedt een rust die niet gemakkelijk te vinden is, maar er is niets gemakkelijks aan,” zegt ze. “Het is geïsoleerd en de elementen kunnen hard zijn. Als je jezelf niet goed kunt vermaken, dan kan de rust verontrustend zijn. Ik ben eigenlijk twee keer vertrokken, verslagen, maar iets trok me steeds weer terug.”
Ze pauzeert even voor de parmantige, van woordspelingen houdende taartendame terugkeert: “
Als je gaat
Taart-O-Neer is open op donderdag, vrijdag en zaterdag van pi-dag (14 maart) tot en met Thanksgiving.