Lena Dunham’s verhaal over verkrachting is een Must-Read
Het meest opmerkelijke deel van Lena Dunham’s nieuwe memoires Not That Kind of Girl: A Young Woman Tells You What She’s “Learned” begint met een schijnbaar onopmerkelijk verhaal. Dunham schrijft een donker humoristisch essay over een keer dat ze zich midden in de seks realiseerde dat een condoom dat ze dacht dat haar partner had omgedaan, aan een nabijgelegen plant hing.
“I think…? the condom’s…? In de boom?” mompelde ik koortsachtig.
“O,” zei hij, alsof hij net zo geschrokken was als ik. Hij greep ernaar alsof hij het weer aan wilde trekken, maar ik was al overeind, strompelend naar mijn bank, die het dichtst bij een kledingstuk kwam dat ik kon vinden. Ik zei hem dat hij maar beter kon gaan, en gooide zijn capuchon en laarzen mee de deur uit. De volgende ochtend zat ik een half uur in een ondiep bad als iemand in een van die coming-of-age-films.”
Het is een ervaring die lijkt op een scène die je zou kunnen zien in haar HBO-show Girls: een beetje verontrustend en een beetje grappig met veel naakt.
Maar dan doet Dunham iets interessants: na het afsluiten van het hoofdstuk, getiteld “Girls & Jerks,” dwingt ze de lezer om terug te krabbelen. “Ik ben een onbetrouwbare verteller,” schrijft ze. En met die woorden duiken we terug in het verhaal van Barry, de man die het condoom in de boom gooide. “n een ander essay in dit boek beschrijf ik een seksuele ontmoeting met een besnorde campusrepublikein als de verontrustende maar leerzame keuze van een meisje dat nieuw was met seks, terwijl het in feite helemaal niet voelde als een keuze.”
Lena Dunham zegt dat ze is verkracht, hoewel ze niet meteen wist dat het verkrachting was.
Zoals veel studentenmeisjes, kan een mix van alcohol, drugs, onuitgesproken verwachtingen en schaamte haar ervan hebben weerhouden het “r”-woord te gebruiken om naar de daad te verwijzen tot jaren later. Ze zegt dat ze de geschiedenis in haar hoofd heeft herschreven en vele versies heeft bedacht (waaronder de bovenstaande). Het echte verhaal – of wat ze zich ervan herinnert – is veel pijnlijker. Het begint op een feestje waar Dunham alleen is, dronken en high van Xanax en cocaïne. Het is in die staat dat ze Barry tegen het lijf loopt, die ze beschrijft als “griezelig,” en die een alarm van “uh-oh” in haar hoofd laat afgaan zodra ze hem ziet.
Barry leidt me naar de parkeerplaats. Ik zeg hem weg te kijken. Ik trek mijn panty naar beneden om te plassen, en hij steekt een paar vingers in me, alsof hij me dicht wil stoppen. Ik weet niet zeker of ik het niet kan stoppen of dat ik het niet wil.
Bij het verlaten van de parkeerplaats, zie ik mijn vriend Fred. Hij ziet Barry die me bij de arm meeneemt naar mijn appartement (blijkbaar heb ik hem verteld waar ik woon), en hij roept mijn naam. Ik negeer hem. Als dat niet werkt, grijpt hij me vast. Barry verdwijnt even, zodat Fred en ik alleen overblijven.
“Doe dit niet,” zegt hij.
“Je wilt niet met me mee naar huis lopen, dus laat me met rust,” slurk ik, uiting gevend aan een diepe pijn waarvan ik niet eens wist dat ik die had. “Laat me gewoon met rust.”
Hij schudt zijn hoofd. Wat kan hij doen? Nadat de twee zijn teruggekeerd naar haar appartement, doet Dunham alles wat ze kan om zichzelf ervan te overtuigen dat wat er gebeurt een keuze is. “Ik weet niet hoe we hier zijn gekomen, maar ik weiger te geloven dat het een ongeluk is,” schrijft ze. Ze gaat verder met het beschrijven van de gebeurtenis in grafisch detail. Als hij zich eenmaal aan haar heeft opgedrongen, praat ze vies tegen hem, opnieuw, om zichzelf ervan te overtuigen dat ze een keuze maakt. Maar ze weet dat ze haar toestemming niet heeft gegeven. Als ze het condoom in de boom ziet – ze heeft zeker niet ingestemd met het niet gebruiken van een condoom – worstelt ze zich weg en gooit hem eruit.
Dunham – dronken en high – was niet in staat om in te stemmen volgens de nieuwe regels die op veel campussen in het hele land worden ingevoerd. En in Dunhams tweede verhaal maken het weggegooide condoom en Barry’s agressiviteit duidelijk dat hij zich niets aantrok van wat Dunham wilde.
Het is haar kamergenote die haar als eerste vertelt dat de ontmoeting een verkrachting was, hoewel Dunham haar niet gelooft: “Audrey’s bleke gezichtje wordt wit. Ze pakt mijn hand vast en fluistert met een stem die alleen voor moeders in Lifetime-films is weggelegd: ‘Je bent verkracht.’ Ik barstte in lachen uit.”
Hoewel we decennia lang hebben gedacht dat de verkrachter een man is die op de loer ligt in steegjes, blijkt uit de gegevens dat hij eerder een kennis, vriend of zelfs een vriend is. Volgens het Amerikaanse ministerie van Justitie kent ongeveer tweederde van de slachtoffers van verkrachting hun aanvaller. Dat maakt het voor sceptici maar al te gemakkelijk om vrouwen te beschuldigen van valse verkrachtingsaanklachten: “Ondanks de hysterische propaganda over onze ‘verkrachtingscultuur’ is de meerderheid van de incidenten op de campus die achteloos worden omschreven als aanranding geen misdadige verkrachting (met geweld of drugs), maar oubollige hookup melodrama’s, voortkomend uit gemengde signalen en onvoorzichtigheid aan beide kanten,” schrijft Camille Paglia voor Time.
Dergelijke uitspraken suggereren dat iedereen een verkrachter kan zijn als ze maar genoeg hebben gedronken. Maar uit een studie bleek dat negen van de tien mannen die aan onderzoekers vertelden dat ze aanranding hadden gepleegd op universiteitscampussen, zeiden dat ze dat meer dan eens hadden gedaan: gemiddeld zal een dader zes mensen aanranden. “Een deel van het probleem is een puur gebrek aan begrip van de ware aard van seksueel geweld op de campus. Dit zijn geen afspraakjes die verkeerd aflopen, of een goede jongen die te veel gedronken heeft. Dit is een misdaad die grotendeels wordt gepleegd door recidivisten,” schreef senator Kirsten Gillibrand voor Time.
En gezien hoe moeilijk het is om aangifte te doen van een verkrachting – het kan een invasief onderzoek van de verkrachtingskit inhouden, een onderzoek en een proces dat jaren kan duren en beschuldigingen dat je een leugenaar bent – lijkt er weinig motivatie te zijn om zo’n gebeurtenis te faken. Een klacht indienen bij de universiteit of de politie dwingt slachtoffers om te gaan met het feit dat iemand controle over hen had, over hun lichaam. Ontkennen is eenvoudiger, althans in het begin.
Misschien verklaart dat Dunham’s lach. Het verklaart in ieder geval waarom, volgens het Rape and Incest National Network (RAINN), 60% van de verkrachtingen niet wordt gemeld.
Pas als ze de eerste, afgezwakte versie van het verhaal in de schrijverskamer van Girls pitcht, komt Dunham tot het besef dat ze verkracht is. Hier is hoe ze de reactie op haar voorgestelde plotlijn beschrijft:
Murray schudt zijn hoofd. “Ik zie verkrachting in geen enkele situatie grappig zijn.”
“Ja,” beaamt Bruce. “Het is een moeilijke.”
“Maar dat is het nu juist,” zeg ik. “Niemand weet of het een verkrachting is. Het is een verwarrende situatie die…” Ik val weg. “Maar het spijt me dat je dat is overkomen,” zegt Jenni. “Ik haat dat.”
Dunham is sindsdien een felle voorstander geworden van campushervorming als het gaat om zaken van seksueel geweld. Dunham’s zus schreef “IX” op de top van haar afstudeerpet tijdens de #YesAllWomen Twitter-campagne dit jaar ter ere van Title IX, het federale statuut dat scholen verplicht om slachtoffers van seksueel geweld te beschermen (onder andere).
Maar het delen van haar eigen verhaal is misschien wel haar moedigste activistische werk tot nu toe. We leven nog steeds in een cultuur waarin vrouwen te horen krijgen dat ze zelf schuldig zijn aan alles wat er kan gebeuren als ze drinken en een man mee naar huis nemen. “Ik heb het gevoel dat het op vijftig manieren mijn schuld is… Maar ik weet ook dat ik er op geen enkel moment mee heb ingestemd om op die manier behandeld te worden,” schrijft Dunham in het boek. Dunham is wel eens onder vuur komen te liggen omdat ze te zelfingenomen is, te veel onthult. Maar in dit geval kan haar openhartigheid een reddingslijn worden voor vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en zich verward en alleen voelen.
Lees hier Roxane Gay’s recensie van Not That Kind of Girl, dat op 30 september in de boekhandel ligt.
Ontvang onze gezondheidsnieuwsbrief. Meld u aan om het laatste nieuws over gezondheid en wetenschap te ontvangen, plus antwoorden op wellness-vragen en tips van experts.
Dank u!
Voor uw veiligheid hebben wij een bevestigings e-mail naar het door u opgegeven adres gestuurd. Klik op de link om uw inschrijving te bevestigen en onze nieuwsbrieven te ontvangen. Als u de bevestiging niet binnen 10 minuten ontvangt, controleer dan uw spam-map.
