Bekijk dit bericht op InstagramModerne kunst kende een aantal stilistische verschuivingen, maar weinig waren zo subliem als color field painting. De term is van toepassing op kunstwerken met grote gebieden van vlakke, enkele tinten. De methode ontstond aan het eind van de jaren veertig toen verschillende abstracte kunstenaars probeerden een nieuwe vorm van kunst te creëren. Zij wilden emoties en ideeën oproepen louter door kleur zelf in plaats van herkenbare, illustratieve scènes en vormen weer te geven. In plaats daarvan zijn de achtergrond en de voorgrond van het schilderij één, en de ruimte van het schilderij – opgevat als een “veld” – lijkt zowel het doek als het gezichtspunt van de kijker in beslag te nemen.
De beweging werd aangezwengeld door de abstract expressionistische kunstenaars Mark Rothko, Barnett Newman, en Clyfford Still. Tegen het einde van de jaren 1950 begon een nieuwe generatie colorfield schilders op te komen, en de populariteit van de stijl hield aan onder moderne kunstenaars tot het midden van de jaren 1960. Lees verder om de belangrijkste kunstenaars te ontdekken die het voortouw namen in deze vernieuwende beweging.
Hier zijn zes colorfield schilders die de moderne kunstbeweging populair maakten.
Clyfford Still
Bekijk deze post op InstagramDe Amerikaanse schilder Clyfford Still wordt door velen beschouwd als de eerste kunstenaar die tot de stijl van de kleurveldabstractie is gekomen. Zijn volwassen werk bestaat uit heldere kleurvlakken op een monumentale schaal, die een dramatische spanning oproepen. “Dit zijn geen schilderijen in de gebruikelijke zin,” zei hij eens. “Het zijn leven en dood die samenvloeien in een angstig verbond… Ze ontsteken een vuur; ik haal er opnieuw adem door, houd een gouden koord vast, vind mijn eigen openbaring.”
Mark Rothko
Bekijk deze post op InstagramMark Rothko heeft zichzelf nooit officieel een kleurveldschilder genoemd, maar hij wordt door critici beschouwd als een van de belangrijkste pioniers van de stijl. Rothko, bekend om zijn reusachtige doeken met grote vlakken pure kleuren, geloofde dat kleur onze diepste emoties kon aanspreken. Zijn pigmentkeuze weerspiegelde zijn stemming op dat moment. Toen hij in de jaren 1950 voor het eerst de kleurveldstijl toepaste, schilderde hij met heldere, warme tinten. Naarmate de jaren verstreken en zijn geestelijke gezondheid verslechterde, begon hij echter sombere zwarten, blauwen en grijzen te gebruiken. Hij werd ooit geciteerd met de volgende woorden: “Als je alleen bewogen wordt door kleurverhoudingen, dan mis je het punt. Ik ben geïnteresseerd in het uitdrukken van de grote emoties – tragedie, extase, onheil.”
Barnett Newman
Barnett Newman geloofde: “Een schilder is een choreograaf van de ruimte.” De Amerikaanse kunstenaar was de uitvinder van wat hij de “ritssluiting” noemde, een strook verticale kleur die zijn werk onderscheidde van dat van zijn mede-abstracte expressionisten. Een van zijn beroemdste schilderijen uit 1950-51, getiteld Vir heroicus sublimis (“De mens, heldhaftig en subliem”), meet een episch formaat van 95 bij 213 inch en was in die tijd zijn grootste schilderij. Het heeft grote velden van helder rood die worden onderbroken door af en toe een verticale “rits” lijnen. Met zijn overweldigende omvang probeerde Newman een sterke reactie van de toeschouwer op te roepen en hem – en zijn persoonlijke ruimte – volledig te omhullen met de levendige tint.
Kenneth Noland
Bekijk deze post op InstagramDe Amerikaanse schilder Kenneth Noland staat bekend om zijn vereenvoudigde abstracte vormen, waaronder cirkels, chevrons en strepen. Zijn minimalistische composities waren niet bedoeld om een object af te beelden, maar waren uitsluitend een middel om pure kleur te verkennen. Zijn licht onregelmatige cirkelvormige werken worden gekenmerkt door wisselende tinten die elkaar zowel aanvullen als tegen elkaar afsteken. Het effect is een levendige energie die van het doek lijkt te vibreren. Noland zei ooit: “Ik denk aan schilderen zonder onderwerp als muziek zonder woorden.”
Helen Frankenthaler
Bekijk dit bericht op InstagramDe Amerikaanse kunstenares Helen Frankenthaler speelde een cruciale rol in de evolutie van de kleurveldschilderkunst, omdat ze haar eigen baanbrekende techniek ontwikkelde voor het vullen van doeken met grote kleurvlakken. Zij vond het “soak-stain” proces uit, waarbij met terpentijn verdunde verf op het doek werd gegoten. Deze techniek leverde levendige, nevelige composities op die resulteerden in een geheel nieuw uiterlijk en gevoel van de textuur van het doek. Mountains and Sea (1952) was het eerste kunstwerk waarin Frankenthaler dit procédé toepaste, en toen collega-kleurveldkunstenaars Morris Louis en Kenneth Noland het werk zagen, omarmden zij de methode ook onmiddellijk.
Morris Louis
Bekijk deze post op InstagramEen van de latere kleurveldkunstenaars, Morris Louis daagde uit hoe kleur een ruimte moet vullen. Hij experimenteerde voortdurend door grote doeken op creatieve manieren te manipuleren om de stroom van zijn acrylverf te controleren. In Delta Theta, een werk uit zijn Unfurled-serie uit 1961, vouwde Louis het enorme, bijna 20 meter brede doek in tweeën voordat hij de acrylverf over het oppervlak goot. De resulterende strepen van regenboogtinten verschijnen op de twee onderste hoeken van het doek, terwijl het grote centrale gebied van het werk kaal is gelaten.
De oorsprong van het expressionisme, een expressieve beweging geïnspireerd door emotionele ervaring
9 abstracte kunstenaars die de manier waarop we naar schilderkunst kijken hebben veranderd
25 kunsthistorische termen om u te helpen een kunstwerk vaardig te beschrijven
13 revolutionaire kunststromingen die onze visuele geschiedenis hebben vormgegeven