Juan Manuel Santos was de president van Colombia, van 2010 tot 2018, waar hij erin slaagde de sociale en economische indicatoren van zijn land aanzienlijk te verbeteren. Hij was een van de eerste initiatiefnemers van de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) die in 2015 de wereldagenda werden (hij stelde ze officieel voor op de Rio+20-top in 2012). Hij leidde ook het proces om een speciale zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (UNGASS 2016) bijeen te roepen om effectievere manieren te bespreken om het mondiale drugsprobleem aan te pakken. Hij was een van de oprichters en architecten van de Pacific Alliance.
Hij was de enige ontvanger van de Nobelprijs voor de Vrede in 2016 voor het beëindigen van het langste gewapende conflict met de oudste guerrilla op het westelijk halfrond (zijn vastberaden inspanningen om de meer dan 50 jaar durende burgeroorlog van het land tot een einde te brengen). Hij kreeg ook de Lamp van Asis van de katholieke kerk en de Tipperary International Peace Award in Ierland voor zijn inspanningen om vrede te brengen in zijn land en de regio.
Voor zijn agressieve milieubeleid om de biodiversiteit van zijn land te beschermen en de klimaatverandering te bestrijden, kreeg hij de Royal Botanic Gardens Kew International Medal en de Wildlife Conservation Society Theodore Roosevelt Award for Conservation Leadership. Bovendien heeft de National Geographic Society hem geëerd voor zijn niet aflatende inzet voor natuurbehoud en heeft Conservation International hem de Global Visionary Award toegekend.
Door zijn innovatieve en succesvolle beleid ter bestrijding van armoede en ongelijkheid werd hij door het Oxford Poverty and Human Development Initiative (OPHI) benoemd tot mede-oprichter van het Multidimensional Poverty Peer Network (MPPN), samen met zijn vroegere professor en inspirator van zijn beleid, de Nobelprijswinnaar voor de Economie Amartya Sen.
Voordat hij president werd, was hij als minister van Buitenlandse Handel (april 1991) verantwoordelijk voor de integratie van zijn land in de wereldeconomie. In die tijd werd hij ook door het Congres gekozen als het equivalent van vice-president (Presidential Designate) van het land. Later werd hij minister van Financiën (februari 2000), belast met de taak zijn land uit de ergste recessie te halen die Colombia in 80 jaar had gekend, wat hem ook is gelukt. Hij was ook minister van Defensie (juli 2006 – mei 2009), waar hij de FARC-guerrilla’s de zwaarste klappen in hun 50-jarige bestaan wist toe te brengen en hen aan de onderhandelingstafel wist te brengen.
In 2005 richtte Santos een nieuwe politieke partij op (De U-partij). Slechts één jaar na de oprichting behaalde deze partij de grootste meerderheid bij de parlementsverkiezingen, waarmee een einde kwam aan honderdzevenenvijftig jaar tweepartijdige dominantie van de liberale en conservatieve partijen in het Congres.
Negen jaar lang werkte hij in Londen als hoofd van de Colombiaanse delegatie bij de Internationale Koffieorganisatie. Voordat hij zich in het openbare leven begaf, was hij gedurende acht jaar adjunct-uitgever en redacteur van de krant El Tiempo. Hij won de Prijs voor Journalistiek van de Spaanse Koning voor een reeks kronieken die de corruptie van de Sandinistische Revolutie in Nicaragua aan het licht brachten. Hij is altijd een fervent voorvechter van de persvrijheid geweest.
Santos is afgestudeerd aan de Zeevaartschool in Cartagena. Hij behaalde zijn diploma Economie en Bedrijfskunde aan de Universiteit van Kansas (1969) en postdoctorale studies aan de London School of Economics (1973-1974), aan de Fletcher School of Law and Diplomacy aan de Tufts University en aan de Harvard University als Fulbright fellow, waar hij een Master in Public Administration behaalde aan de Kennedy School of Government (1981). Hij was Nieman Fellow aan Harvard (1987-1988) en na zijn presidentschap werd hij benoemd tot Angelopoulos Global Public Leaders Fellow, eveneens aan Harvard (2018). Hij ontving eredoctoraten aan verschillende universiteiten, waaronder La Sorbonne en de London School of Economics.
Het World Economic Forum onderscheidde hem als Young Global Leader en reikte hem jaren later een uitzonderlijke Global Statesman Award uit als erkenning voor zijn leiderschap en bijdrage aan de vrede.
Santos kreeg in 2017 de Chatham House Prize als erkenning voor zijn rol bij het formeel bekrachtigen van een vredesakkoord met de rebellengroepering FARC en het beëindigen van het gewapende conflict in Colombia.
Hij stond op de cover van Time Magazine en stond twee keer op de lijst van de 100 meest invloedrijke mensen ter wereld.
Hij heeft verschillende boeken geschreven, waaronder een boek met de Britse premier Tony Blair over “The Third Way”. Zijn laatste boek was “The Battle for Peace” over het vredesproces met de Farc.
Hij is momenteel voorzitter van het bestuur van de COMPAZ Foundation, die hij in het leven heeft geroepen om vrede te bevorderen, het milieu te beschermen en armoede te bestrijden, voornamelijk door leiderschap aan de basis. Hij is ook lid van het bestuur van de International Crisis Group, de Wildlife Conservation Society, de Global Commission on Drug Policy en maakt sinds kort deel uit van The Elders. Hij is ook gasthoogleraar aan de Universiteit van Oxford.
Santos is getrouwd en heeft twee zonen, een dochter en een kleindochter.