Je bent een Moslim die niet mag daten. Hoe vind je de liefde?

De eerste keer dat de ouders van Arif Shaikh elkaar ontmoetten was op hun huwelijksnacht.

“Het enige bewijs dat ze hadden dat de andere persoon bestond voor hun huwelijksnacht was gewoon een kleine zwart-wit foto en de goede wensen van een paar familieleden,” zegt hij. “Dat was alles wat ze wisten.”

Shaikhs ouders zijn moslim en ze woonden in India ten tijde van hun huwelijk, in de jaren zeventig. Hij werd daar ook geboren, maar toen hij 3 was, verhuisden ze allemaal naar de VS.

Toen hij opgroeide, als het ging om afspraakjes, relaties en meisjes, maakte Shaikh thuis het een en daarbuiten het ander mee.

Thuis, “bestonden er niet zoiets als de woorden afspraakjes of relaties. Het was gewoon iets dat niet bestond,” herinnert hij zich.

Maar buiten, was het een ander verhaal.

“Je ziet je vrienden, ze gaan uit op film dates en ze gaan naar het winkelcentrum en ze houden elkaars hand vast,” zegt hij.

In een notendop, zegt Shaikh, had hij het gevoel dat zij plezier hadden en hij niet. Praktiserende moslims worden niet verondersteld om te daten.

En dit creëert een dilemma voor jonge moslims op zoek naar liefde.

Ghazala Irshad, die ook opgroeide in een moslimgezin in Illinois, zegt dat ze jonge moslims kent die opgroeiden en tegen wie werd gezegd dat ze hun “blik naar beneden moesten richten” als ze het andere geslacht tegenkwamen.

“tegen de tijd dat het de leeftijd bereikt om te proberen te trouwen, dan zeggen onze ouders, nou, waarom ga je niet trouwen, we willen kleinkinderen … we willen dat je trouwt. En dan is het van, wat verwacht je? We weten niet hoe we met het andere geslacht moeten praten, hoe pakken we dit aan? We mogen niet uitgaan, we zijn gescheiden, we hebben geen vriendschappen ontwikkeld,” zegt ze.

Hoewel Irshad’s familie er niet tegen is dat ze uitgaat, hebben ze het heft in eigen handen genomen.

“Mijn ouders en grootouders vragen voortdurend aan andere mensen, aan iedereen die ze ontmoeten ‘weet u iemand die goed is voor mijn dochter?'”, zegt ze.

Irshad zegt dat haar ouders haar niet pushen in een huwelijk, maar eerder “helpen” in het proces.

“Veel oma’s en tantes hebben mappen vol met bio-gegevens en geven die door en zeggen, kijk eens naar dit meisje, kijk eens naar deze jongen, het zijn net ruilkaarten,” zegt ze. Bio-data zijn wat Irshad noemt “dating cv’s.”

Vele jonge moslims voelen zich alsof ze in het ongewisse zijn: Een gearrangeerd huwelijk is uit den boze, maar ze willen hun familie en religie niet disrespecteren.

Irshad’s vraag – “hoe gaan we dit aanpakken?” – was het onderwerp van gesprek op een recente bijeenkomst van moslim college studenten in Boston.

Er waren ongeveer 30 studenten en een paar vrouwen droegen kleurrijke hoofddoeken.

Moslim aalmoezenier Celene Ibrahim Lizzio sprak over de “spirituele aspecten van het vinden van een echtgenoot” – van het vragen aan God om leiding bij het vinden van liefde.

“Het beste advies dat ik hen kan geven is om eerst na te denken over hun relatie met God, met Allah, en dan als ze die relatie sterk ontwikkelen, zeg ik hen, maak gebed, maak smeekbede, dat God iets op hun pad zet om het gemakkelijk te maken om te begrijpen wat voor soort echtgenoot voor hen geschikt zou zijn,” vertelde ze me.

Na afloop ging ik met enkele studenten om de tafel zitten.

Tuba Muhlise Okyay, die uit Turkije komt, vertelde dat in haar conservatieve familie huwelijken gearrangeerd worden. Er is, zei ze, een verkeringstijd waarin het paar vergezeld wordt door een chaperonne, bijvoorbeeld bij een etentje.

Andra Gusman, een andere student uit Indonesië, vond het veel gemakkelijker om met zijn familie over meisjes te praten.

“De manier waarop wij zijn opgevoed, denk ik, dat afspraakjes de norm zijn,” zei hij, “maar niet in de Amerikaanse zin. Je stelt je grenzen met je partner.”

Ik hoorde ook van een Iraanse Amerikaan, een Libanees, een Marokkaan en een Bangladeshi. Ze hadden allemaal verschillende ervaringen, afhankelijk van de familie, de cultuur en het land waar ze vandaan komen.

Arif Shaikh, die ook op de bijeenkomst was, zegt dat hij toen hij opgroeide een paar moslimkinderen kende die wel uitgingen. In het geheim natuurlijk.

“Moslimjongeren die een relatie hebben, zijn geheimzinniger dan Navy SEALS,” zegt hij. “Ze kunnen alles doen en ze zijn volledig onvindbaar.”

Shaikh zegt dat de manier waarop zijn ouders zijn getrouwd niet werkt voor hem, of veel jonge moslims die hier zijn opgegroeid.

Daarom heeft hij een website en een app gemaakt, genaamd 24fate.com. Moslims kunnen zich aanmelden en in contact komen met andere moslims, hetzij in hun eigen omgeving of elders. Vandaag de dag zijn er verschillende apps zoals die van Shaikh. En ze hebben het makkelijker gemaakt voor smartphones dragende moslims om contact te leggen.

Irshad, de jonge vrouw die opgroeide in Illinois zegt dat ze er helemaal voor is. “Dat is echt een veelbelovende oplossing waarbij jonge, moslim-Amerikanen zich kunnen registreren om deze apps te gebruiken en dan kunnen ze op eigen houtje met elkaar in contact komen. Ze hebben de macht in eigen handen,” zegt ze.

Met andere woorden, zegt ze, zij zijn degenen die beslissingen nemen over hun toekomstige echtgenoten, in plaats van een match-making oma of tante.

Maar een app kan je alleen maar zo ver brengen.

Shaikh herinnert zich een gesprek met een moslimman die zich had aangemeld op 24fate.com. Hij vertelde Shaikh dat hij de app erg leuk vond en dat hij in contact wilde komen met een paar van de vrouwen die erop staan, maar omdat hij in een conservatieve moslimfamilie woonde, zei hij dat hij niet wist hoe hij een e-mail moest schrijven aan een vrouw die hij niet kende.

“Ik zei, luister, als je geen e-mail kunt schrijven aan een meisje, kun je er ook niet mee trouwen,” zegt Shaikh.