Pas in 1947 brak hun zoon door de rots en ontdekte wat er aan het houten handvat vastzat – een hamer met een ijzeren kop. Bijna vier decennia lang bleef de hamer een plaatselijke rariteit en relatief onbekend, totdat hij onder de aandacht kwam van Carl Baugh, een jonge aarde creationist nadat er een artikel over het artefact was gepubliceerd in de Bible-Science Newsletter in 1983. Baugh was invloedrijk in een vorm van creationisme die gelooft dat de Aarde en al haar levensvormen 6000-10.000 jaar geleden door bovennatuurlijke daden van een godheid werden geschapen. Hij promootte de hamer als bewijs van een antediluviaanse ontdekking, die nog steeds te zien is in een tentoonstelling in Baugh’s Creation Evidence Museum in Glen Rose, Texas.
Ook voor archeologen was de Londense hamer een wetenschappelijk dilemma. Wat zou kunnen verklaren hoe een modern instrument werd ingekapseld in oud, prehistorisch Ordovicisch gesteente van tussen 65-135 miljoen jaar geleden?
Velen betwijfelen waar de hamer zou zijn gevonden; anderen beweren dat de rotsformatie overeenkomt met de mineralen en sedimenten van het omringende gebied, waardoor de bewering dat het gesteente van honderden miljoenen jaren geleden dateert, in twijfel wordt getrokken. Weer anderen beweren dat de hamer zou kunnen zijn weggegooid en dat de rotsformatie is ontstaan door het natuurlijke proces van verstening.
Koolstof-14 datering van de houten steel van de hamer zou een manier bieden om de leeftijd van het gesteente, evenals die van de hamer, het beste te bepalen. Helaas heeft de eigenaar van de hamer, Baugh, alleen privé-tests uitgevoerd en de resultaten tot op heden niet gepubliceerd. De sterkste kritiek op Baughs theorie van vóór de zondvloed komt van Glen J. Kuban, voormalig creationist, computerprogrammeur en liefhebber van paleontologie, die stelt dat “er geen duidelijk bewijs is geleverd dat de hamer in verband brengt met een oude formatie.”
Desondanks zijn er bepaalde feiten over de London Hammer die wel enig licht werpen op het mysterieuze werktuig.
De wetenschap achter het mysterie
Voorwerpen zoals de London Hammer worden gewoonlijk Out of Place Artifacts genoemd, of OOParts, afwijkende voorwerpen die de geologie, archeologie, en de natuurlijke geschiedenis van de Aarde in twijfel trekken. De fysieke feiten van de London Hammer zijn als volgt:
- De hamer meet zes duim in lengte met een diameter van één duim.
- Het metaal bestaat uit 96,6% ijzer, 2,6% chloor, en 0,74% zwavel.
- De ijzeren kop is sinds de ontdekking in 1936 niet verroest.
- Het houten handvat is niet gemineraliseerd met kleine sporen van verkoling
- Hoewel de exacte vindplaats niet is geverifieerd, lijkt het ontbreken van scherpe kerven te bevestigen dat hij niet uit een grotere rotsformatie is gebeiteld, maar los is gevonden, zoals de Hahns beweerden.
Er is nog veel discussie over de herkomst van de London Hammer. Werd het artefact geraakt door een meteoriet die zich rond het werktuig vormde? Volgens wat bekend is over de chemische samenstelling van een meteoor, lijkt de samenstelling van de formatie deze theorie te ontkrachten. Sommigen bestrijden dit door het bestaan te beweren van een oude, geavanceerde beschaving die werktuigen achterliet die griezelig veel lijken op die uit een moderner tijdperk.
Het bekendste argument dat de herkomst van de London Hammer uit een oeroude tijd weerlegt komt van J. R. Cole van het National Center for Science Education die in 1985 schreef dat: “de steenconcretie is echt, en het ziet er indrukwekkend uit voor iemand die niet bekend is met geologische processen. Hoe kan een modern voorwerp in een gesteente uit het Ordovicium vastzitten? Het antwoord is dat de concretie zelf niet Ordovicisch is. Mineralen in oplossing kunnen verharden rond een opdringerig voorwerp dat in een scheur is gevallen of gewoon op de grond is achtergelaten als het brongesteente (in dit geval, naar verluidt Ordovicium) chemisch oplosbaar is.”
Het mysterie rond de Londense hamer blijft bestaan. Voor hen die geloven, vertegenwoordigt de hamer een soort mystieke tijdreiziger. Voor anderen is het een geologisch wonder. Wat men ook gelooft, de London Hammer staat voor onze onlesbare dorst naar kennis, betekenis en verbondenheid met een grotere orde.