Als je voor het eerst langs dit onheilspellende gebouw rijdt dat in een veld staat dat zichtbaar is vanaf de snelweg, lijkt het niet op zijn plaats.
Het is duidelijk verlaten, zoals blijkt uit de vegetatie die uit de kapotte ramen tevoorschijn komt en de watervlekken die langs de gevel naar beneden kruipen, maar het lijkt te groot en in een te centraal gelegen gebied om zo lang vergeten te zijn. Het lijkt erop dat het veld waarop het staat wordt onderhouden, maar het bouwwerk blijft onaangeroerd en er is geen enkele bewegwijzering of aanwijzing over het doel dat het vroeger diende. Een onweerstaanbaar baken voor de nieuwsgierige stadsonderzoeker, onthult nader onderzoek een reeks steeds dreigender “verboden toegang” borden die naar het mysterieuze gebouw leiden. Was het een ziekenhuis? Een psychiatrisch ziekenhuis? Een spookachtig psychiatrisch ziekenhuis voor crimineel gestoorden? Een beetje graven en wat praatjes van de plaatselijke bevolking brengen de geschiedenis aan het licht. Hoewel het geen spookziekenhuis voor krankzinnigen is (verdorie), heeft het wel een intrigerend verleden: het deed ooit dienst als zwaarbeveiligde vrouwengevangenis.
Renz Vrouwengevangenis werd geopend in 1926 en functioneerde als een gevangenisboerderij, waar de gevangenen kippen fokten en producten verbouwden. Het was een middelgrote gevangenis voor ongeveer 500-550 vrouwelijke gevangenen, en was gebouwd in de uiterwaarden van de Missouri Rivier. Tijdens de “Grote Overstroming van 1993”, toen de Missouri en Mississippi rivieren beide stegen tot verwoestende hoogten, 20 voet boven de vloedlijn op sommige plaatsen, was de gevangenis een oorzaak van de ramp die 15 miljard dollar schade veroorzaakte in het hele Midwesten.
Terwijl de rivier langzaam steeg, begon het Missouri Department of Corrections met het verplaatsen van kritieke apparatuur uit de gevangenis, en toen het water uiteindelijk geen teken van verlichting vertoonde, voerden ze een vreedzame en letselvrije 2-daagse evacuatie van de gevangenen naar andere nabijgelegen faciliteiten uit. Toen alle gevangenen veilig waren overgebracht, ging het personeel met boten terug naar de gevangenis en verplaatste zoveel mogelijk meubilair en apparatuur naar de 2e en 3e verdieping van het gebouw, in de hoop dat zodra het waterpeil was gezakt, zij konden redden wat er nog over was en de structuur konden herstellen. De duistere diepten van de Missouri hadden andere ideeën, en stopten niet totdat het water een hoogte van 38,6 voet had bereikt, en nam toen zijn zoete tijd om terug te trekken. Tegen de tijd dat het klaar was, had het de 32-voet heffing die de gevangenis beschermde, platgelegd, het gebouw volledig onbruikbaar gemaakt, en een nieuw 15-voet diep, 15-acre breed meer achtergelaten als afscheidscadeau.
De verhalen over de toegankelijkheid en veiligheid van de gebouwen zijn gemengd. Sommigen zeggen gemakkelijk binnen te zijn gekomen, anderen zeggen dat er sloten en bewakers zijn. Een bevestigd gerucht is dat SWAT-teams en mogelijk het leger het gebied gebruiken om tactische manoeuvres en Close Quarter Combat training te oefenen, dus inbreken is niet aan te raden, ondanks de verleiding.